Het is met zwaar gemoed dat ik dit schrijf. De letters op mijn computerscherm prikken in mijn ogen. Voor het eerst sinds ik ben begonnen ben met het schrijven van korte verhalen, is het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Keer op keer typ ik woorden en halve zinnen, die vervolgens weer verdwijnen als ik de delete-toets gebruik. Ik knip en plak, ik verwissel, ik verwijder, ik schrijf opnieuw. Gedoe en onrust in mijn hoofd vanwege het onvermijdelijke dat afgelopen woensdag is gebeurd, onze lieve trouwe Golden Retriever Mick is dood. Mick is dertien jaar en één maand oud geworden waarvan hij ruim elf jaar bij ons heeft gewoond.
Hortend en stotend ging het afgelopen jaar voorbij. Steeds moeilijker werd het opstaan, steeds stroever werd zijn gang. Al eerder schreef ik dat de rollen dit jaar waren omgedraaid. Vroeger was Mick de hond die ons hielp met zijn geduld, zachtheid en vertrouwen. Het afgelopen jaar waren wij als gezin degenen die Mick ondersteunden met ons geduld, zachtheid en vertrouwen. Niet meer rennend, rollend of achter zijn staart aan vangend. Nee, dit jaar vooral liggend, kijkend, af en toe een knuffel halend en immer op de loer om te zien of er nog een hondensnoepje of hondenkoekje aan zat te komen. Zo bracht Mick zijn laatste maanden door. Uiteraard afgewisseld met drie keer per dag een rondje volkstuinen. Die rondjes duurden steeds langer, de 600 meter niet meer in tien minuten, maar in bijna een half uur. Dat kwam overigens niet alleen door zijn trage gang. Want ja, hoe oud en moeizaam ook, een plasje hier en een plasje daar, dat moest wel gebeuren. De andere honden moesten natuurlijk wel weten dat Mick hier geweest was.
Vandaag is de eerste dag dat Mick nergens meer een plasje nalaat. Vandaag is de eerste dag dat het rondje volkstuinen anders ruikt. De buurthonden zullen wellicht wat verbaasd zijn omdat ze geen vers Mickgeurtje meer ruiken. Maar onder het mom van ‘de koning is dood, lang leve de koning’, zullen ze het niet nalaten om snel hun eigen plasje te doen op die plekken waar Micks geur nog hangt. En zo hoort het ook. Het leven gaat door, ook zonder Mick.
In ons gezin kunnen we alle vier goed relativeren. We weten dat het om een dier gaat, we weten dat er ergere dingen zijn, die hebben we ook al meegemaakt. We weten ook dat het besluit om Mick in te laten slapen het beste voor hem was omdat het loslaten van het leven rust kan brengen. In ons hoofd kunnen we dit allemaal prima beredeneren. Maar telkens als ik de woonkamer binnenkom scannen mijn ogen de ruimte om te zien waar Mick ligt. Daarna de leegte in mijn buik en soms wat tranen die prikken in mijn ogen. Mijn gevoel wint het dan van mijn verstand.
Voor ons was Mick meer dan een hond. Hij was behalve een vriend die trouw naar je zorgen, verdriet en grappen kon luisteren ook een dier dat je liet zien waar het om gaat. Een hond kan niet terugdenken en ook niet vooruitkijken. Een hond is gewoon in het nu, het leven overkomt hem. Mick herinnerde ons eraan dat dat vooral het belangrijkste is. Het is precies datgene wat ik van hem geleerd heb en mee zal nemen. Op die manier zal ik zijn leven vieren.
Toen ik vanochtend een rondje volkstuinen liep, zonder Mick, kwam ik Geert tegen. Een heerlijke nuchtere Groninger die al gehoord had van Micks overlijden. Met zijn grote ogen keek hij me aan. We spraken kort. Geert begreep het, ik voelde dat hij meeleefde. Toen ik verder liep, riep hij me nog na: ‘Het is het beste, maar nu is het even doorbijten Gert’. Het is de spijker op zijn kop.
Dag lieve Mick.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.