Op sinterklaasavond 2020 krijg ik het boek Sapiens van Yuval Noah Harari. Het staat al lang op mijn lijstje en wat een geluk dat de goede Sint mijn huisje niet voorbij rijdt. Harari beschrijft in zijn boek de geschiedenis van de mensheid. We zijn van een weinig belangwekkend diersoort geëvolueerd tot een god die kan scheppen en vernietigen, met uiteindelijk het onvermijdelijke einde van Sapiens in het vooruitzicht. Niet echt een opbeurende gedachte zo aan het begin van dit nieuwe jaar. Heb je net die ellendige 2020 afgesloten, durf je het nieuwe jaar met frisse moed tegemoet te treden, heb je een paar fijne voornemens tot doel gesteld, krijg je nu al in week één van 2021 te lezen dat ons soort uiteindelijk ten onder gaat. Gelukkig nieuwjaar hè.
Maar niet getreurd, we zijn er nog en zolang we er nog zijn, vind ik het leuk om eens verder na te denken over ons soort. Want wat onderscheidt ons nu van alle andere soorten die we in de natuur tegenkomen? Niet het vermogen tot voortplanten of tot overleven en ook niet het vermogen tot doden. Nee het is ons vermogen tot het flexibel gebruiken van taal. Alleen wij, als Sapiens zijnde, kunnen praten over zaken die in het echt niet bestaan. Wij hebben fantasie en kunnen ons verplaatsen in een wereld die niet de echte, maar een imaginaire wereld is. Vraag dat laatste bijvoorbeeld maar eens aan onze jongste zoon. Uren achter elkaar verblijft hij met zijn vrienden in een Minecraftwereld waarin ze complete steden, dorpen en zelfs bewoners creëren in een denkbeeldige wereld. Ik kijk en luister naar wat hij erover vertelt, zie zijn enthousiasme over die fantasiewereld die voor hem en zijn vrienden echt bestaat.
Zelf hou ik het liever bij datgene wat ik kan zien, ruiken, proeven, horen en voelen. Bij de frisse waterkou bijvoorbeeld, tijdens mijn eerste ochtendwandeling met hond Mick op 1 januari. Met mijn gezin verblijf ik een paar dagen in een huisje in Nieuw Heeten en tijdens die wandeling op de eerste 2021-ochtend is het nog stil, mistig en grijs. Een klein zuchtje wind schuurt langs mijn wangen. Mick snuffelt naar sporen uit 2020, ik ruik vooruit naar 2021. We lopen samen het pad af en steken de weg over. Voor ons het bos, een breed pad leidt ons er naar toe. Na een rondje bos keren we op hetzelfde pad terug.
Gek genoeg zie ik dan pas het hek. Het zit dicht met een stevig hangslot. Niet los te krijgen dat ding en dat is vervelend want ik wil het bos wel uit! Wat nu? Een gevoel van onrust komt op totdat ik hond Mick plots aan de andere kant van het hek zie lopen. Hoe is hij daar gekomen? Ik kijk nog eens en zie dan dat daar waar ik dacht een hek te hebben gezien helemaal geen hek is. Ja, er is wel een hek, maar niet de gehele doorgang wordt er door afgesloten. En dat is wel zoals ik het hebgezien. Een zucht van opluchting ontsnapt uit mijn lijf. Dit hek kan mij niet tegenhouden. Sterker nog, ik realiseer me plotseling dat in 2021 geen hek mijn doorgang kan belemmeren. Je kan er immers altijd omheen! Niets kan Gert Sapiens nu nog stoppen in dit nieuwe jaar!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.