Vriend van de pen

Vriend van de pen, zo noemde jij me eens. Je schreef het me in 2023 als reactie op één van mijn zondagse verhalen. Als ik maandagsochtends mijn mailbox opende zat daar steevast een mailtje van jou in. Een klein berichtje maar altijd zo fijn om te ontvangen. Je schreef dan een anekdote, een wens of een gedachte, met woorden als sodeknetter en sodehannes, waar ik altijd om moest grinniken. En vaak voorzien van een aanmoediging om te blijven schrijven, te blijven spelen, om de veren op te schudden of om in de zon te gaan lopen.

In 1991 ontmoetten wij elkaar voor het eerst. Als nieuwbakken polderinwoner zocht ik mijn weg in het Drontense. Samenwerkingsschool de Brandaris werd mijn werkplek en in het team maakte ik kennis met mijn nieuwe collega Greet. Ze vertelde met groot enthousiasme over de theatergroep Schuim waar zij in zat. Ze deden aan improvisatietoneel. Ik wist daar iets van, had er al eerder ervaring mee opgedaan, waarna Greet zei: ‘Anders kom je toch gewoon eens een keer bij ons kijken!’

Dus stapte ik op een dinsdagavond het gebouw van kinderopvang Takkie binnen waar Schuim een oefenavond had en schudde ik jouw handen. ‘Ik ben Wil’, zei je, ‘doe maar lekker mee.’ Toen ik ’s avonds thuis was wist ik het zeker, dit is wat ik wilde. Met deze groep theateravonturen beleven. Ik voelde dat het toneelzaadje dat op pabo De Eekhorst in Assen bij me was gezaaid, nu op uitbarsten stond.

Dat jij een vrouw van taal en toneel was, werd me snel duidelijk. Je fantasie was ongeremd, je woordenschat groots en met een naïeve onbevangenheid stortte je je in de improvisatieopdrachten die we van regisseur Maarten kregen. Hoe vaak speelden we in die jaren 90 en 0 wel niet samen. We reisden door heel Nederland, hadden de grootste lol, maakten de mooiste verhalen en prezen ons gelukkig met ons theatergroepje.

Plezier beleefden we volop mét maar zeker ook óm jou. Stonden we klaar achter het gordijn, zou het optreden bijna beginnen, moest jij nog snel even naar het toilet. Amper uit het zicht verstopten we ons dan om je een beetje te plagen. En kwam je even later terug en zag je dat we er niet waren dan moppermompelde je altijd. ‘Stelletje mispunten, waar zijn jullie, kom op we moeten beginnen.’ Als we dan tevoorschijn sprongen schrok je, lachten we en konden we de bühne op. Uitverkochte Meerpaalzalen, kleine bomvolle theaterzaaltjes in Dronten, Enschede, Groningen, Leeuwarden en meer. We improviseerden dat het een lieve lust was en speelden soms ook verhalen door jou geschreven. Vol met rijke taal en onnavolgbare grappen, doorspekt van fantasie en altijd op zoek naar waarachtigheid.

Door jouw ongecompliceerde manier van spelen en je diepe uitgesproken vertrouwen, voelde ik me veilig. Met jou op het toneel staan was verrassend en spannend maar bovenal ontzettend gaaf.

Toen ik je vorig jaar vroeg of je een kort tekstje op de achterflap van mijn tweede boek zou willen schrijven, hoefde je niet lang na te denken en kreeg ik een tekst die voor altijd aan mijn boek is gekoppeld. Wees als een kind. Volledig wagenwijd open, nieuwsgierig naar alles, geen enkele belemmering om het avontuur in te duiken, je benen in de lucht te steken van het lachen en je tranen in de rondte te sproeien bij verdriet. Als je dat durft kom je elke dag in verhalen terecht. Die hoef je dan alleen nog op te schrijven.

Op maandag 3 maart opende ik mijn mailbox en las ik jouw laatste berichtje aan mij. Je regeerde op mijn frustratie in mijn toen laatst geschreven verhaal. Het is lastig om aan de zonnige kant van de straat te blijven lopen. Maar ik moet en ik zal daar zijn want daar hoor ik. Hoofd omhoog makker. Willy

Je was een mooi en bijzonder mens Wil en het was fantastisch om een poosje met je mee te reizen.

Willy Peetoom-Ruis overleed op zondag 9 maart. Willy is 78 jaar geworden, was getrouwd met Jan en samen hebben ze drie kinderen en negen kleinkinderen.

---

Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.