Natuurlijk had hij gelijk. Dat wìst ik ook wel, maar ik wou er gewoon nog niet aan. Niet omdat ik te eigenwijs ben om naar hem te luisteren. Nee, het is meer vanwege de gevolgen van zijn opmerkingen. Want als ik ja zou zeggen en toegeven dat hij gelijk had, dan zou ik er niet aan kunnen ontkomen. Dan moest er boter bij de vis, met minder zou hij niet tevreden wezen.
‘Argumenten mannetje, wat zijn je argumenten?’ Deze woorden sprak ik vaak toen mijn zoons nog klein waren. Niet om te pesten, maar om ze te laten nadenken. Soms zuchtten ze dan. Die lastige papa ook altijd. Maar als ze inzagen dat het gezucht geen toeschietelijke vader opleverde, kwamen dan toch de argumenten. Nu, ruim twintig jaar later, komt de argumentenboomerang keihard bij mij terug.
‘Pap als je niet sport, verzwak je gewoon op jullie leeftijd. Want nu ben je nog wel gezond, maar stel je moet onverwacht geopereerd dan herstel je gewoon veel sneller als je echt fit bent.’ De blik in zijn ogen liet me zien dat het hem ernst was. Hier sprak geneeskundestudent Erik. Ruimte voor een grap was er amper, er viel gewoon niet aan te ontkomen, hij had zijn vader in de houdgreep!
‘Dus u wilt nieuwe hardloopschoenen?’, zegt de verkoopster, terwijl haar blik afdaalt naar mijn voeten. ‘Ja, dat klopt. Ik heb op mijn donder gekregen van mijn oudste zoon. Hij vindt dat ik meer moet sporten. Hij had argumenten waar ik niets tegen in te brengen had.’ ‘En u houdt van hardlopen?’ Ik schiet in de lach. ‘Nee, niet echt. Ik heb 45 jaar gevoetbald op zo’n manier dat ik niet teveel hoefde te rennen, want hardlopers zijn doodlopers toch?’ Maar geen lachje op haar gezicht. ‘Kom, we gaan uw voeten eens opmeten en kijken wat we kunnen doen.’
Tien minuten later ren ik in de winkel op een loopband en wordt mijn voetenwerk gefilmd. Als we de opname terugkijken zien we dat mijn enkels scheef staan. ‘Oei, dat ziet er niet best uit.’ De verkoopster lacht. ‘Dit is bij de meeste mensen zo hoor. We moeten nu dus zoeken naar schoenen die de stand corrigeren, want anders ga je last krijgen van je rug en nek.’ We testen nog een paar en dan is de keus bepaald. ‘Zo daar zal mijn zoon van opkijken’, mompel ik. ‘U moet wel rustig aan beginnen hoor. Ik heb een schema, houdt u zich daar maar aan, dan gaat het niet verkeerd.’
Zo stonden mijn spiksplinternieuwe hardloopschoenen al weken onuitgepakt in een prachtige schoenendoos op mijn werkkamer. En steeds als ik die kamer inliep loerde die doos naar me. Maar ik moest rustig aan beginnen dus kon die doos nog wel een poosje ongeopend blijven staan. Totdat Erik dit weekend vroeg hoe het eigenlijk met mijn nieuwe renschoenen was. Ik realiseerde me dat het er nu maar eens van moest komen.
Zo kwam het dat ik vanochtend om negen uur mijn eerste hardloopmeters maakte. Met een schema waarbij ik na zo’n twaalf weken op een plezierig tempo met gemak vijf kilometer zou kunnen volhouden. Maar terwijl ik voortslofte, leken die vijf kilometer verder weg dan ooit.
Drie kwartier later zat ik thuis met de beentjes omhoog aan de koffie met nog een klein stukje appeltaart, overgebleven van het weekend. Straks Erik even appen, dacht ik, maar nu eerst even niks, want ik moest immers rustig aan beginnen.
Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.
Comments