Het is zaterdagochtend en ik rijd op mijn fiets naar een plaatselijke fruitteler om een zak appels te kopen. Het is koud, kil en mistig. Een ogenschijnlijk saaie polder ligt voor me. Het zicht reikt slechts enkele kilometers en de grauwheid van het moment is enorm. Je zou, als je niet beter weet, kunnen vinden dat er niks lelijker is dan de polder. Maar gelukkig weet ik inmiddels wel beter. Want als straks de lucht opklaart is dit wat er gaat komen: vergezichten, openheid, ruimte en nieuwe mogelijkheden.
Het is najaar 1990 en met enige aarzeling heb ik zojuist de telefoon gepakt. Ik toets de cijfers in van het nummer dat ik in de advertentie zie staan. Aarzeling omdat ik me realiseer dat dit moment beslissend kan zijn voor de jaren die voor me liggen. Aarzeling omdat ik wellicht door dit telefoontje dichter bij datgene kom wat ik eigenlijk niet wil; wonen in de polder van Flevoland. Aarzeling vanwege het feit dat dat wat voor me ligt het grote onbekende is. Want ik vind het fijner om vast te houden aan dat wat bekend is én me goed bevalt en dat is mijn werk op het Instituut voor leerplanontwikkeling (SLO) in Enschede. Ik ontwikkel en schrijf natuurlessen, die ik vervolgens test op diverse basisscholen om ze daarna te perfectioneren voor publicatie. De collega’s zijn enorm vriendelijk, de werkdruk is over het algemeen niet te groot en ik reis door heel Nederland voor allerlei bezoeken aan conferenties en studiedagen en kom daardoor in heel veel basisscholen. Kortom, mijn werk als inhoudelijk medewerker leerplanontwikkeling natuuronderwijs bevalt me uitstekend.
Maar toch moet ik vertrekken, want mijn tijdelijke contract wordt niet omgezet naar een vast contract. Voor mij is dat vanaf het begin al bekend overigens, want in tegenstelling tot vele collega’s ben ik niet in dienst van de SLO. Ik ben er werkzaam als dienstweigeraar en dus is het Ministerie van Sociale Zaken eigenlijk mijn werkgever. Mijn gewetensbezwaren ten aanzien van de militaire dienstplicht zijn gehonoreerd. Daarom hoef ik niet in militaire dienst maar moet mijn plicht vervuld worden op een tewerkstellingslocatie. Voor mij wordt dat dus de SLO. Een plek die ik vind dankzij studiegenoot Ina, die er stage loopt en mij op de hoogte brengt van een vacature. En nu, na 18 maanden werken, zit mijn dienstplicht erop en moet ik op zoek naar een andere baan.
Tijdens mijn studie aan de pabo besluit ik voor mezelf in welke provincies ik wel en in welke ik niet wil werken. Ik maak een top 5. Het zijn de provincies Drenthe, Groningen, Overijssel, Gelderland en Flevoland die ik als mogelijke werkplek aanwijs, waarbij de laatste provincie gevoelsmatig niet mee doet. Want Flevoland?? Brrrrrr! Maar omdat je bij een top 5 toch vijf plekken moet hebben, staat Flevoland er toch maar bij.
In de Volkskrant die voor me ligt lees ik de advertentie. Een leerkracht voor groep 6 gezocht op samenwerkingsschool de Brandaris te Dronten in Flevoland. De advertentie spreekt van een leef- werkgemeenschap en het team hecht grote waarde aan een warme en veilige sfeer. Het is de combinatie van die zaken die me nieuwsgierig maken. En omdat ik verder al een tijdje geen interessante advertenties vind, neem ik de telefoon ter hand en toets de poldercijfers in.
Het duurt maar kort of ik hoor dat de telefoon opgenomen wordt. ‘Brandaris Popkema’, hoor ik aan de andere kant van de lijn. Even ben ik verward. Is het door de ietwat barse stem, is het omdat de man zichzelf voorstelt alsof zijn voornaam Brandaris is? Weer die aarzeling, weer die twijfel. Wat doe ik mezelf aan? Je spreekt met de polder Gert, doe het niet, hang op!
Toch blijf ik aan de lijn en stel mezelf voor. Ik zeg dat ik bel vanwege de advertentie. ‘Ah, dat is mooi, goed dat je belt’, zegt de vuurtorenwachter, ‘wat wil je weten?’ Even ben ik stil. Want durf ik de belangrijkste vraag te stellen die in mijn hoofd rondtolt? Een aantal seconden gaan voorbij, ik zucht en besluit toch om de vraag der vragen te stellen. Het is nu of nooit. Ik wil mezelf later niet verwijten dat ik om de hete brij heen gedraaid ben.
‘Nou, ik heb eigenlijk heel veel vragen maar één ervan is verreweg de belangrijkste. Het klinkt misschien wel een beetje gek maar eh… Dronten, de polder, is dat wel wat?’
Even is het stil, daarna een hartelijke lach. ‘Het is de beste vraag die ik heb gehoord de laatste tijd. Maar voor ik deze beantwoord, waarom wil je dat eigenlijk weten?’ Ik vertel hem dat ik het belangrijk vind om in een fijne omgeving te wonen, met aardige mensen. Dat ik een buitenmens ben en van een mooie omgeving om me heen houd. Dat ik geboren en getogen ben op de Drentse Hondsrug en dat ik ooit in de polder gekampeerd heb en toen zag dat ik dat polderlandschap dus echt helemaal niks vond. Als ik uitgepraat ben hoor ik gegrinnik en zegt Brandaris Popkema iets waardoor ik aan het denken wordt gezet. ‘Weet je Gert, ik ben een Fries en ik woon al jaren in de polder. Dat zegt toch iets? Bovendien is er maar één manier om erachter komen en dat is om hier eens te komen kijken.’
Daarna gaat het snel. Het telefoongesprek is geweldig. Door de lijn heen voel ik een klik. Ik durf alles te vragen en word steeds enthousiaster over de school. Als aan het eind van het gesprek Geert, want zo heet hij, zegt dat ik zeker moet schrijven, ben ik om.
En dan is het maar zo de tweede week van januari 1991 wanneer ik als meester Gert samenwerkingsschool de Brandaris binnen stap. Een heerlijke plek waar ik vervolgens tien jaar met enorm veel plezier zal werken en Geert één van mijn beste vrienden wordt. Het is aan hem dat ik een paar jaar later hardop durf te erkennen dat ik de polder eigenlijk toch wel mooi vind. ‘Ja Gert, wie er oog voor heeft kan in alles mooie dingen zien’.
Het is nog een paar honderd meter fietsen en ik ben bij de appelboer. Ik kijk nog eens de polder in en denk aan Geerts woorden. Hij had gelijk en zie opeens dat er geen mooiere grauwheid is dan de poldergrauwheid van deze ochtend.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.