Pap zul dat ook mooi hebben vunden!

Vorig weekend was ik in Berlijn. Samen met een collega en 29 studenten sjouwden we door de stad, bezochten musea en dronken bier in een Kneipe aan de Hackescher Markt. ‘Heb je wel zin om te gaan Gert, nu het zo’n verdrietige tijd voor je is na het overlijden van je vader?’, vraagt een collega. ‘Ja ik geloof het wel. Even naar een andere wereld om nieuwe dingen te beleven doet me denk ik wel goed.’

En dus reis ik een dag van tevoren, voor de troepen uit. De treinreis verloopt vlot en als ik om half drie op mijn zojuist gehuurde fiets stap, ben ik vol energie. Kom maar op Berlijn, ik lust je rauw.

Ik fiets de wegen die ik al eerder reed en bedenk me dat ik nu al tien keer in Berlijn ben geweest. En net als die andere keren is het nu ook weer heerlijk om hier te fietsen. De vele fietsstroken en fietspaden maken deze wereldstad een echte fietsstad, waarbij het me opnieuw opvalt hoe rustig het verkeer is en automobilisten goed rekening houden met de fietsers.

Bij Alexanderplatz is het druk. Het plein staat vol met blauwwit geklede voetbalsupporters van Armenia Bielefeld. Hoewel de bekerfinale tegen Stuttgart pas morgen is, zijn er nu al duizenden blauwwitten. ‘Werden die das Spiel morgen gewinnen?’, vraag ik aan een ietwat fors uitgevallen man die in zijn linkerhand een halve liter bier vasthoudt en in zijn rechterhand een bordje met daarop een curryworst. ‘Ja natürlich, das wird morgen kein Problem sein.’ Ik wens hem geluk en hoop voor hem dat dat zo zal zijn. Mijn compliment wordt met een hartelijke knik ontvangen. Iets te hartelijk overigens, want tijdens zijn knikken begint het bordje in zijn hand schuin te hellen. ‘Scheisse’, klinkt het daarna en ik zie de worst naar beneden tuimelen en op het plein belanden.

Ik ga wat verderop staan en heb nu een mooi overzicht op het hele plein. Het is een fantastisch voetbalfeest. Gedachteloos pak ik mijn telefoon, klik op de FaceTime-app en wil naar Eext bellen. Pap zou dit ook vast wel even willen zien. Maar net voordat ik op het woordje Eext klik, komt de rauwe werkelijkheid als een ijskoude douche over me heen. Met een leeg gevoel stap ik op en rijd weg van het plein. In een café in het oude Nicolaiviertel drink ik een espresso en mompel ‘jemig’, terwijl ik terugdenk aan mijn belpoging.

Als ik daarna weer verder fiets zie ik vooral de grijze en grauwe kleuren van de gebouwen, zie ik wolken aan de hemel en hoor ik meer stadslawaai dan een uur daarvoor. Maar al fietsend neemt de energie van de stad het van me over en zie ik daarna weer de kleurige mensen en de strakblauwe lucht met daarin een stralende zon.

Vlak voor de Brandenburger Tor zoek ik een goed plekje voor een selfie, open de FaceTime-app en druk op Eext. De beltoon gaat over maar blijft helaas onbeantwoord. Ik hang op en besluit om te bellen. Het duurt even, maar dan hoor ik het vertrouwde: ‘Met mam’. ‘Moi mam, ik ben goed aangekomen in Berlijn. Vind je het goed dat ik je zo even met de Ipad bel?’ Kort daarna probeer ik haar te FaceTimen, maar tevergeefs en dus bel ik opnieuw met de telefoon. ‘Het lukt me niet’, zegt ze. ‘Dat geeft niks mam, ik kan je ook wel vertellen wat ik hier zie.’ Dus vertel ik volop over mijn fietstocht, de stad, de Brandenburger Tor en de voetbalsupporters. Natuurlijk vraagt ze of er geen gedoe tussen de supporters is en zegt ze dat ze blij voor me is dat ik daar ben. ‘Geniet er maor van mien jong en mooi dast eem belt hest, pap zul dat ook mooi hebben vunden.’

Als ik ’s avonds in de concerthal van de Berliner Philharmoniker de vijfde symfonie van Shostakovich over me heen laat komen en een paar tranen op mijn met kippenvel bedekte arm vallen, denk ik terug aan mams woorden: ‘Pap zul dat ook mooi hebben vunden’. Dat klopt volledig en ik geniet van het concert.

---

Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.