Op 19 februari zegt de Amerikaanse president Trump: ‘A dictator without elections. Zelensky better move fast or he has not going to have a country left. Gotta move, gotta move fast.’ Ruim een week later ontkent diezelfde Trump zijn woorden: ‘Ehm, did I say that? I can’t believe that I said that. Next question.’ De leugen regeert, de naakte waarheid kwetsbaarder dan ooit.
Een paar weken geleden gaf ik les aan mijn pabostudenten uit jaar drie. Het gaat over het heelal, de hemellichamen en het ontstaan van het universum. Als ook de maan ter sprake komt en ik de beroemde woorden van Neil Amstrong uitspreek, that’s one small step for a man, one giant leap for mankind, hoor ik een student: ‘Ja maar dat is niet echt gebeurd hoor, dat is gewoon nep’. Ik kijk haar aan en probeer te ontwaren of het om een grap gaat, maar haar blik is ernstig. ‘En er wappert ook echt geen vlag hoor.’ Ik knik. ‘Dat klopt meid, op de maan wappert geen vlag. Weet je waarom?’ ‘Ja, omdat die daar niet staat want er zijn nooit mensen op de maan geweest, dat is gewoon verzonnen en in een studio gefilmd.’ Ze is bloedserieus en volledig overtuigd van haar geloof.
In mijzelf raast en dondert het. Dat is me wel eens vaker gebeurd tijdens het lesgeven, maar steeds wist de rede het te winnen van mijn emotie. Steeds weer bedacht ik me dat de student meer zou hebben aan een vraag dan aan een oordeel en kon ik mijn rol als iemand die een ander aan het denken zet eer aan doen. Maar nu is dat opeens lastig en gromt en gruwelt het in me.
Misschien komt het omdat meningen er meer toe lijken te doen dan feiten. Misschien komt het omdat iedereen zo eenvoudig een mening kan ventileren via de sociale media. Misschien komt het omdat er steeds minder gelezen wordt en we meer en meer in een eigen bubbel zijn gaan wonen en geloven.
Ik ben stil en kijk haar aan terwijl een paar studenten grinniken. Ik adem een aantal keren diep en zeg dan: 'Het klopt niet wat je zegt. Je kan iets geloven, maar dat wil niet zeggen dat het waar is. Neil Armstrong heeft wel degelijk als eerste mens een stap op de maan gezet. En met hem op diezelfde expeditie Buzz Aldrin. En daarna zijn er tussen 1969 en 1972 nog tien anderen geweest die daar ook rondgehuppeld hebben. En weet je, jaren geleden heb ik Armstrong ontmoet en mocht ik hem een vraag stellen. Zal ik je vertellen wat ik hem vroeg?’
Het is november 2010, Neil Armstrong is één van de topsprekers op het symposium Meet The Future in Den Haag. Een aantal weken voorafgaand aan het symposium konden vragen aan Neil Armstrong gestuurd worden. Uit alle ingezonden vragen worden tien gekozen. Als ik kort voor het symposium een mail krijg met het bericht dat ik mijn vraag mag stellen, voel ik me opgelaten.
Dan is het zover. De zaal is afgeladen vol en op het podium zitten astronaut Neil Armstrong en presentator Twan Huys. ‘Another interesting question is from Gert Talens.’ Ik stap naar de microfoon. That’s one small step for a man, gonst het door mijn hoofd. ‘Mr. Armstrong, suppose no one had ever been on the moon yet and your son asks you for your permission to be the first one to go, what would be your answer?’ Armstrong kijkt me aan, neemt een paar seconden tijd en glimlacht naar me. Hij vertelt dat hij zijn zoon twee wedervragen zou stellen. Ten eerste of deze maanreis iets zou zijn wat zijn zoon ten diepste zou willen en ten tweede of hij er werkelijk alles aan gedaan heeft om de reis tot een succes te laten worden. Als op beide vragen het antwoord ja zou komen, zou hij zijn zoon geluk en liefde wensen.
‘Echt?’, hoor ik de student verzuchten. Ik knik. ‘En weet je, die vlag staat er echt maar wappert niet, weet je waarom?’ Ik zie een schuddend hoofd en vertel dat het komt omdat er nagenoeg geen atmosfeer is op de maan en dus ook geen weersystemen. ‘Oh dat wist ik niet.’ Het voorzichtige knikje dat volgt laat een begin van een opening zien waarna ik iets rustiger de les vervolg.
Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.
Commenti