Het is september 1985. Ik zit in een lokaal met mijn nieuwe klas tijdens één van de eerste dagen op pabo de Eekhorst in Assen. Voor ons staat een man met een klein baardje en een iets te dik buikje. Met een soort van puistpukkel op zijn wang kijkt hij met indringende ogen de klas in. Zijn stem is indrukwekkend, zijn gelaatsuitdrukkingen spannend. Hoewel ik er nog geen woorden voor kan vinden, voel ik dat deze man mijn leven een bepaalde richting op duwt. Het is de richting van het vertellen van verhalen!
Otto Verveld verhaalt vol vuur en emotie aan ons eerstejaars pabostudenten over de kracht van verhalen vertellen. ‘Jazeker, het voorlezen van verhalen is prachtig, maar er kan niets op tegen het vertellen van een verhaal. Vertellen geeft je de volledige ruimte om de luisteraars mee te nemen in een andere wereld’, aldus onze docent.
Otto vertelt en als hij vertelt vullen zijn lijf en het verhaal de gehele ruimte. Zo ook deze eerste keer. Hij neemt ons mee naar een groep kinderen die op een verveelde zaterdag over een spoorwegemplacement slenteren. Ze vinden een leegstaande wagon en spelen er wat in. Tot dan is er niks aan de hand en kabbelt het verhaal een beetje voort. Maar dan, wanneer één van de kinderen de handrem van de wagon vindt en deze naar beneden duwt, komen de wagon én het verhaal pas echt op gang. Met grootse gebaren en indrukwekkende gezichtsuitdrukkingen vertelt Otto hoe de wagon begint te bewegen. Eerst langzaam, maar daarna sneller en sneller. De kinderen die er in zitten vinden het prachtig totdat de snelheid zo hoog oploopt dat zij zich realiseren dat ze niet meer uit het treinstel kunnen springen. Het gevaarte dendert een heuvel af en het eindpunt van het doodlopende spoor komt al in het zicht, een druk stationsplein.
Ik ga volledig op in het verhaal. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar ik wíl weten hoe het afloopt. Sterker nog, niets in deze wereld is belangrijker dan dat te weten. En als in het verhaal duidelijk wordt dat de kinderen zich toch weten te redden, slaak ik een zucht van opluchting. Vanaf dan is er één ding dat ik sowieso wil leren en dat is het vertellen van verhalen. Dat wat Otto Verveld lukt, wil ik ook kunnen. Mensen meenemen uit hun sleur en beslommeringen. Naar een andere wereld die nog open en onontgonnen is. Naar het onbekende waarvan je wilt weten wat er gaat gebeuren.
Vanaf het moment dat docent Otto mij een nieuwe wereld laat zien, ben ik er vol ingegaan. Sinds dat moment schrijf ik verhalen en begin ik met optreden. Eerst met klasgenoot Bob op onze gezamenlijke stageschool, maar later meer en meer alleen. In de jaren 90 verhuis ik naar Dronten en word ik lid van theatergroep Schuim. Ik leer over improvisatietechnieken, geniet volop van de dynamiek van het optreden en verdiep me meer en meer in verhalen. Ik zie de ogen van mijn luisteraars glinsteren als ik vertel. Of ze jong of oud zijn , verschil in die glinstering is er niet. Ik zie dat het me soms, net als mijn oud-docent Otto, lukt om mijn luisteraars mee te nemen naar een andere wereld. Op die momenten denk ik met warmte terug aan die ene docent die mijn ogen opende naar iets nieuws. Lang leve docenten, zij doen er toe!
Inmiddels ben ik 54 jaar oud en geef zelf les. En als over twee maanden het vertelfestival weer op mijn pabo gaat beginnen sta ik vooraan om onze tweedejaarsstudenten mee te nemen in de kracht van het vertellen van verhalen. Hoe mooi is het dat met het verstrijken van jaren perspectieven veranderen. Dat studenten nu naar mij kijken zoals ik destijds naar mijn docent keek. Hoe wonderlijk het leven is.
Mijn verhalenschrijven staat niet stil en heeft sinds kort weer een nieuw avontuur opgeleverd. Op zaterdag 23 oktober vertel ik een nieuw verhaal met als titel de Pleisterplaats. Een verhaal waarin feit en fictie samengaan, geïnspireerd op een oude Zuiderzeelegende aangevuld met mijn grote duim. De locatie waar deze vertelvoorstelling plaatsvindt is het fascineerde landschapskunstwerk Riff, PD#18245 aan de Bremerbergdijk 10 bij het Veluwemeer in de gemeente Dronten. Een verhaal waarin ik probeer je even naar een andere tijd te brengen. Naar een tijd waarin alles mogelijk is en ik als bedenker van het verhaal ook niet helemaal zeker weet hoe het daar zal zijn. Spannend om naar te luisteren, maar zeker zo spannend om te vertellen. Voor meer informatie kun je kijken op www.wende2001.org Wellicht tot dan, je bent van harte welkom.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.