Zo, het zit er weer op. Ik ben zojuist opgestegen vanuit Milaan richting Amsterdam. Bij het inchecken kies ik voor een plek bij het raam. Terwijl het toestel hoogte maakt, zie ik in de verte de wit besneeuwde toppen van de Alpen. Als man van het vlakke land vind ik het een fascinerende wereld.
De vier dagen Milaan zijn voorbij gevlogen. De reis die ik samen met drie collegaās maak, is ter voorbereiding op een verblijf van een week in mei 2022. Alle tweedejaarsstudenten van de Saxion paboās Deventer en Enschede maken die week in mei de zogenaamde Europareis. Ze hebben een keuze gemaakt uit Madrid, Milaan, Kopenhagen en Praag en zullen dan basisscholen bezoeken en er lesgeven, colleges volgen op onze partneruniversiteiten, pabostudenten uit die steden ontmoeten en een uitgebreid cultureel aanbod meemaken.
Zo boven de Alpen ziet de wereld er rustig en kalm uit. Geen hectiek, toeterende autoās en druk gebarende Italiaantjes. Bovendien is het vliegtuig waar ik in zit maar voor ongeveer de helft gevuld, dus ook hier in dit toestel heerst de rust. En dat levert bezinning op.
Het is tijdens mijn eigen pabo studietijd dat Ć©Ć©n van onze docenten mij aanmoedigt om gedurende zes weken stage te gaan lopen in het buitenland. Samen met klasgenoot Peter trek ik de stoute schoenen aan en hebben we een fantastische tijd in het Engelse Northampton. We logeren bij juf Tina, zijn op haar school te gast en volgen per week ook een dag college op de plaatselijke universiteit. Het is een onvergetelijke ervaring. De Engelse zwarte humor ligt me perfect, de mensen zijn ontzettend aardig, de kinderen geweldig en de afsluitende paar dagen in Londen zijn voor mij enorm horizon verbredend. Want hoewel ik destijds mijn woonplaats Eext erg mooi vond, kon ik er niet omheen; ergens anders kan het ook heel mooi zijn.
Inmiddels ben ik ruim dertig jaar verder en zijn mijn buitenlandervaringen enorm. Werkervaringen in Engeland, Zweden, Noorwegen, Belgiƫ, Duitsland en Rusland. Plus daarnaast privƩ-ervaringen in veel Europese landen, India, Mexico en de Verenigde Staten. Wat een waanzinnig bevoorrecht mens ben ik dat ik dit mag meemaken. De reizen laten me zien dat overal geweldig leuke, lieve en trotse mensen wonen. Dat die mensen het fantastisch vinden om met jou te spreken en je een deel van hun zienswijze of privƩleven willen laten zien. Telkens weer wordt mij dan een spiegel voorgehouden. Het laat me nadenken over wie ik ben en waarom ik eigenlijk de dingen doe zoals ik die doe. Want ja, laat ik het maar eens erkennen, vaak denk ik het wel beter te weten en te doen. Maar bezien vanuit een andere context levert toch een ander inzicht op; Gertje zit er soms gewoon ook wel eens naast.
Het is afgelopen donderdag dat al die gedachten bij me opkomen als ik voor een prachtig groot schilderij sta van kunstenaar Anselm Kiefer. Het is een enorm doek, opgehangen in de Pirelli Hangar Bicocca, dat me als het ware naar zich toe trekt. Alle lawaai valt weg, zelfs de schelle stem van de gids die ons rondleidt hoor ik niet meer terwijl ik de wereld van Kiefer binnenstap.
Zo sta ik er een aantal minuten en opeens komt dat bevoorrechte gevoel naar boven. Wie ben ik dat ik dit allemaal mag meemaken? En met die vraag komt dan vervolgens het geweldige gevoel dat Ćk nu die docent ben, die samen met andere enthousiaste collegaās ervoor zorg dat de werelden van onze studenten vergroot worden. Dat ook zij het onbekende gebied, dat zo treffend is geschilderd door Kiefer, met open vizier tegemoet kunnen treden. Opdat zij dit later met hun leerlingen gaan ondernemen op hun eigen scholen. Wat een heerlijke gedachte.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.