Afgelopen woensdagochtend zat ik aan de ontbijttafel toen ik op mijn telefoon zag dat Facebook mij een herinnering had gestuurd. Het betrof een bericht van 3 februari 2012 waarin stond dat het toen in Dronten -17,5 graden was. Best frisjes, maar lang niet het koudste dat ik ooit had meegemaakt. Dat was -25 graden in het Zweedse Johannisholm, waar ik in 2009 met mijn gezin de kerst vierde. Ik herinner me dat toen ik bij die temperatuur een stap buiten ons mooie houten huisje zette, acuut kleine ijspegeltjes in mijn neus verschenen. Dat voelde apart. In mijn herinnering gaven die ijspegeltjes een wondermooi geluid omdat ze tegen elkaar klingelden als ik me bewoog. Zo begeleidden die kristalheldere klanken mij in de verse Zweedse sneeuw.
Ik hou van de winter met kou en ijs en ik vind niets fijner dan de eerste te zijn die een voetstap zet in vers gevallen sneeuw. Een pad dat voor me ligt met een nieuw laagje sneeuw van zo’n vijf centimeter, helemaal voor mij alleen. Ik zet dan, als een soort van Neil Armstrong, de eerste stap. ‘That’s one small step for man’. Zodra ik die eerste stap heb gezet, draai ik me om en zie dat het niet meer is als kort daarvoor. Voorgoed is de maagdelijke sneeuw door mijn voetstap verstoord. Heel even bekruipt me dan een gevoel van verdriet en verslagenheid en neig ik weg te zakken in depressieve gedachten. Dus draai ik mij snel weer om en kijk verheugd naar voren. Daar, recht voor me, ligt nog steeds het pad vol met onbetreden sneeuw op mij te wachten. Ik doe opnieuw een stap naar voren en voel mijn voet wegzakken in de zacht knisperende sneeuw. Ik geniet nu weer volop en loop zolang het onbedorven pad me leidt. Later, als ik weer thuis ben en met mijn sloffen aan voor de verwarming zit, geniet ik nog uren na van mijn ontdekkingsreis door die wondere witte wereld.
Als het dan vervolgens die nacht niet gesneeuwd heeft, is de volgende dag alles anders. Mijn idylle is niet meer, want na mij hebben vele anderen in de sneeuw gelopen. Lompe voetafdrukken zijn de stille getuigen. Even verderop zie ik zelfs in die parelwitte sneeuw een gele vlek van hondenurine. Mijn dag is vanaf dat moment reddeloos verloren. Wat de dag ervoor nog zo mooi en ongerept was, is nu voorgoed voorbij.
Terug aan de ontbijttafel hoor ik opeens het bliepje van mijn telefoon. Een inkomend appje van mijn oud-collega Everhard. Hij is net als ik een winterliefhebber en samen volgen we al weken de vooruitzichten op de voet. Zo zagen we de afgelopen tijd dat Nederland al een poosje op de grens van zacht en koud weer hing. Steeds werden Everhard en ik heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees en tot nu toe viel het muntje steeds de verkeerde kant op. We bleven dan beiden hevig teleurgesteld achter.
Ik lees zijn berichtje: ‘Durf het haast niet te zeggen… maar het gaat de betere kant uit. Zelfs Buienradar doet mee en Windy ook. Word helemaal nerveus… zou het dan toch?’ Ik lees zijn bericht nog eens en word waanzinnig blij. Dit bericht geeft het prille begin van deze druilerige woensdag hoop en glans. Ik kijk snel op al mijn zes weerapps en zie bevestigd wat Everhard berichtte. Ja, het gaat gebeuren, komende week gaat het volop sneeuwen en eindelijk echt winter worden. Als ik goed luister dan hoor ik in de verte de vers besneeuwde paden al naar me lonken.
Ik loop naar de schuur en pak mijn winterlaarzen. Ik zet ze voor de verwarming en kijk verwachtingsvol naar de lucht. Regendruppels vallen op mijn neus, de temperatuur is rond de acht graden. Maar het doet me niets want ik weet beter en niemand pakt mij vandaag die wetenschap af. Geloof maar dat ik straks diegene ben die de eerste stap zal zetten!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en ontvang wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.