Is er nog hoop?

‘Ik was iemand die naar deze wereld was gestuurd om mensen hoop te geven in donkere tijden. Want zonder hoop worden we apathisch en doen we niets. In de donkere tijden waarin we nu leven zijn we gedoemd als er geen hoop is. Hoe kunnen we kleine kinderen in deze donkere wereld brengen en ze laten omringen met terneergeslagen mensen? De kinderen moeten weten dat er hoop is als ze samenwerken.’

In een 55 minuten durend interview laat de recent overleden Jane Goodall nog één keer van zich horen. Ze werd wereldberoemd door haar baanbrekend onderzoek met chimpansees. Ze werd bewonderd om haar tomeloze inzet voor het behoud van de natuur op aarde en haar strijd tegen milieuterreur. Wereldwijd inspireerde ze miljoenen mensen met haar werk, haar woorden, maar misschien nog wel het meest met haar uitstraling. Nooit zuur en nooit boos maar altijd vol hoop en passie.

Het interview, dat sinds deze week op Netflix te zien is, werd een poosje geleden in het diepste geheim opgenomen met de bedoeling dat het pas uitgezonden zou worden na haar dood. Haar Famous Last Words zouden nog één keer de wereld over gaan. En wat voor woorden!

Over wat te doen met types als Trump, Netanyahu, Musk, Poetin en Xi Jinping. Over haar liefde voor chimpansees. Over haar verliefdheid op Tarzan en wat er destijds van haar verwacht werd als jonge vrouw en hoe ze zich daar tegen verzette. Met haar onberispelijke eigenwijsheid als stuwende kracht, trok ze haar eigen plan en ging ze dwars tegen alle geldende normen in, daarbij altijd gesteund door haar moeder. En die geldende normen waren: je bent maar een meisje, droom er maar niet van om naar Afrika te gaan om daar bij de dieren te gaan wonen.

Maar haar moeder zei: ‘Als je dit echt wilt moet je heel hard werken en elke kans grijpen. Als je niet opgeeft lukt het je wel.’ Toen ze vier jaar was wilde de kleine Jane weten waar bij een kip precies het ei uit kwam. Niemand wilde het haar vertellen en dus trok ze haar eigen plan en kroop achter een kip aan, het hok in. Niemand wist waar ze was. Ze was vier uur zoek en toen haar moeder haar eindelijk vond zei ze niet hoe kun je zoiets doen en waag het niet nog eens. Nee, ze ging zitten en luisterde naar Jane’s verhaal. In het interview vertelt Jane: ‘Zo ontstaat een wetenschapper.’

Goodalls boodschap over hoop zag ik deze week ook in de praktijk. Op RTV Drenthe zag ik een reportage van de 92 jarige Sieb de Boer. Hij woont in Assen en maakt elke dag met zijn rollator een wandelingetje naar de rotonde om de hoek. Daar aangekomen gaat hij zitten en kijkt. ‘Het is mijn vertier. Er komen allerlei mensen langs. De ene groet, de andere niet, maar dat maakt niet uit. Ik koekeloer een beetje alle kanten op’, aldus een zeer tevreden De Boer. De reportage werd geplaatst op diverse sociale media en ging viraal. En daarmee kwamen duizenden omhooggestoken duimpjes de wereld in. Een mevrouw uit Assen zag het ook, nam contact op met de gemeente en vroeg of er voor meneer De Boer een bankje bij de rotonde geplaatst kon worden. Daar hoefde niet lang over nagedacht te worden, de volgende dag werd het bankje geplaatst en toen De Boer vervolgens aan kwam lopen en het bankje zag, welden de tranen op in zijn ogen. En niet alleen in de zijne. Ik zag een dankbare oude meneer die liefde uitstraalde naar de mensen die naar hem zwaaiden, even naast hem kwamen zitten en blij voor hem waren.

Terwijl ik Goodalls woorden hoorde, dacht ik aan het verhaal van Sieb de Boer uit Assen. Ze heeft gelijk, er is inderdaad hoop als we samenwerken.

---

Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.