top of page

Ik zorg voor jou

Bijgewerkt op: 20 feb 2023


‘Iemand moest Jozef K. belasterd hebben, want zonder dat hij iets kwaads had gedaan, werd hij op een morgen gearresteerd.’ Het is in 1984 dat ik deze eerste zin uit het boek Het Proces van Franz Kafka, geschreven in 1914, lees. Onmiddellijk grijpt het verhaal me bij de strot. Het is een angstaanjagende ervaring. Hoe verder ik in het boek kom hoe benauwder ik het krijg.


Tijdens de dagen dat ik dit boek lees, droom ik naar. Ik ben alleen en loop op het drooggevallen Wad. Ik weet precies waar ik wel en niet kan lopen en vermaak me prima. Ik kijk naar de mooiste vogels, snuif de ziltste zeegeuren op en maak me geen zorgen. Het is bovendien heerlijk weer met een aangename temperatuur en een zacht briesje. Terwijl ik zo in een soort van diepe trance door de kleimodder slempel let ik niet op de tijd. Plotseling word ik, door een vlak boven mijn hoofd krijsende meeuw, uit mijn wadwandeling wakker geschud. Ik kijk op mijn horloge. Dat is weg. Ik kijk om me heen, kijk naar het noordwesten en zie tot mijn grote schrik de opkomende vloed naderen. In paniek zet ik het op een lopen richting het vasteland. Ik ren zo hard als ik kan maar gek genoeg komt dat land niet dichterbij. Ondertussen kijk ik zo nu en dan achter me en zie dat de vloedlijn snel dichterbij komt. Het duurt niet lang of de zeeklei onder mijn voeten wordt nat en al snel loop ik tot mijn enkels in het zeewater, waarna het vervolgens tot mijn middel, borst en hals reikt. Naar een schip in de verte schreeuw ik om hulp. Ik zie een fietsend echtpaar op het pad langs de dijk dat me ziet worstelen. Ik zwaai wanhopig, gil het uit, totdat een eerste slok zeewater mijn keel binnenklotst. Ik proest, spartel en stoot nog één keer wanhopig een laatste angstkreet uit. Daarna wordt het stil en begin ik te zweven boven de zee. Ik kijk naar beneden en zie dat het fietsende echtpaar naar me kijkt. En nu ze zien dat ik hen ook zie, kijken ze snel weg. Ik voel me kil, koud en klam en word wakker.


Het duurt even tot ik me realiseer dat ik in mijn eigen bed lig op mijn eigen kamer. Niks Wad en vloedgolven, weg kou en kilte.


Gedurende de tijd dat de toeslagenaffaire rond de belastingdienst opspeelt, de dappere kamerleden Omtzigt en Leijten niet wegkijken en uiteindelijk het onvermijdelijke opstappen van Asscher en het kabinet Rutte 3 plaatsvinden, heb ik vaak moeten denken aan mijn ijzingwekkende waddroom. Hoe je plotseling van je bed wordt gelicht en beschuldigd wordt van zaken die je niet gedaan hebt. Dat je vertrouwt op de overheid maar dat die even niet thuis blijkt te zijn. Dat je geld, huis, huwelijk en baan onder extreme spanning komen te staan. Dat de slokken zeewater met liters binnenkomen, dat er hele pelotons fietsende echtparen op de dijk je wel zien maar net even de andere kant op kijken. Dat je gewoon hartstikke alleen en eenzaam bent! Dat jij Jozef K. uit het boek van Kafka, bent geworden.


Een nachtmerrie die we volgens mij maar op één manier kunnen voorkomen: heb oog en zorg voor elkaar!


 

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page