In de verte klinkt gerommel. Donder en geraas vullen de woonkamer en langzaam wordt duidelijk dat er geen ontkomen meer aan is. Erik, mijn zoontje van drie, heeft er nog om gevraagd. ‘Papa, de enge leeuw komt niet hè, nee hè?’ ‘Ik weet het niet Erik, soms komt ie wel, soms niet. Laten we maar gaan kijken, dan zien we het vanzelf.’ Met een ietwat angstige blik tilt hij vervolgens zijn blauwe stoeltje op en zet die strak tegen de mijne aan. En zo zitten we nu samen naar de Teletubbies te kijken en overkomt ons datgene waar Erik zo voor gevreesd heeft. Want nu horen we, door het gerommel en geraas heen, heel duidelijk een zware stem die zegt: ‘Ik ben de enge leeuw, moet je mij eens zien, ik ben heel groot en sterk en gevaarlijk bovendien.’ Ontdaan kijkt Erik naar mij en bedenkt zich geen seconde. Hij verlaat onmiddellijk zijn stoeltje en kruipt bij mij op schoot. Dicht tegen mij aan geduwd, omarm ik zijn kleine lijfje en vorm zo een veilig holletje van waaruit Erik met bange oogjes naar de tv kijkt. En dan is ie er, de enge leeuw!
De leeuw, die op een wagentje met blauwe wieltjes het Teletubbielandschap inrijdt, kijkt ons recht aan. En in tegenstelling tot wat het geluid aankondigt, is de leeuw alles behalve eng. Hij is niet woest en wild, maar kijkt ons met open blik aan, waarbij een brede leeuwenglimlach onze huiskamer vult. ‘Kijk Erik, daar is ie, de enge leeuw.’ Maar Erik ziet niks. Hij heeft inmiddels zijn kleine handjes voor zijn ogen en zegt alleen maar dat de tv uit moet. Als ik vervolgens doe wat hij zegt, voel ik dat zijn lijfje ontspant en kijkt hij mij met zijn mooie ogen aan. ‘Ik vind de enge leeuw niet leuk papa.’ Ik aai hem over zijn bolletje en geef een kusje op zijn warme wang. ‘Dat weet ik lieverd, maar ik ben bij je en samen kunnen we die enge leeuw de volgende keer gewoon verslaan hoor.’ Erik kijkt me aan. Hij knikt weliswaar, maar in zijn ogen zie ik dat hij hoopt dat die volgende keer nog wel even op zich laat wachten.
Inmiddels zijn we 17 jaar verder en bliebt aan het begin van deze week mijn telefoon. In de gezinsapp zie ik dat Erik een berichtje heeft gestuurd. Ik lees het en hoor dan opeens in de verte een zacht gerommel en geraas opkomen. Mijn vaderhart wordt onrustig als ik langzaam op me in laat werken wat ik zojuist heb gelezen; ik mag aan de slag op de Corona-IC.
Natuurlijk begrijp ik volledig waarom hij op de IC aan de slag wil, want dit is precies wat hij wil; mensen helpen. Dus ja, natuurlijk heeft hij direct gereageerd op de oproep, die vorige week is gedaan aan studenten geneeskunde, om zich te melden om op de IC in het Groninger UMCG te komen werken. De nood is aan de man, Covid-19 zet alles op z’n kop. IC’s puilen uit, artsen, verpleegkundigen en ondersteuners lopen op hun tenen of zitten ziek thuis. De crisis is immens en extra handen zijn meer dan ooit nodig.
Uiteraard ben ik enorm trots dat hij wil helpen. Dat hij in zijn leven niet verzandt in welles/nietes maar zijn handen uit de mouwen wil steken.
Natuurlijk snap ik ook zijn nieuwsgierigheid en drive. Het is iets wat wij als ouders altijd hebben aangewakkerd. Nieuwsgierig zijn, jezelf vragen stellen en vooral ook kijken naar wat er te beleven valt in de wereld. Dus ik snap waar het vandaan komt.
Ik begrijp het, ik snap het, ik voel het en het klopt. Deze jongen zit op zijn plaats en doet wat hij wil en daar kan ik alleen maar diep respect voor hebben.
Maar ……
Mijn vaderhart wil toch mijn armen om dat kleine mannetje heenslaan. Om hem te beschermen tegen enge leeuwen en ander gespuis. Om ervoor te zorgen dat de leeuwen in de wereld hem niet te pakken krijgen. Dat hij veilig is. Dat hij weet dat hij altijd bij mij terecht kan om die enge leeuwen samen te verslaan.
Echter zodra deze gedachte opkomt, realiseer ik me dat het wellicht precies andersom is. Dat ik het nu ben die met angstige blik op de schoot van mijn oudste zoon wil klimmen om door hem omarmd te worden als bescherming tegen het geraas en gerommel dat steeds sterker in mijn oren begint te klinken.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.