Met spanning kijk ik deze week naar de persconferentie van de heren Rutte en De Jonge. Spanning omdat ik hoop dat het eindelijk mogelijk zou worden dat ik weer gewoon les mag geven in een leslokaal. Daar ben ik aan toe want ik ben namelijk een beetje camera-les-geef-moe. Maar helaas, de hogescholen en universiteiten blijven gesloten, studenten en docenten worden danig op de proef gesteld. Gelukkig mogen de middelbare scholen wel open, al is het voorlopig maar voor één dag in de week. Een dag waarop een deel van de klas de lessen in het lokaal volgt, het andere deel kijkt thuis vanachter de computer mee. Zo worden dan de kinderen vanaf 1 maart met regelmaat afgewisseld zodat iedereen weer eens even kan zien hoe een school eruit ziet in het jaar 2021. Dat is fijn, want naar school gaan is belangrijk!
De scholen uit mijn middelbare schooltijd waren belangrijke plekken voor mij. Ze gaven me structuur, geborgenheid en ze waren als een thuis voor me. Nooit had ik een reden om niet te gaan. De scholen leefden en puilden uit van emotie. Geen dag was hetzelfde, soms was dat moeilijk, vaak was dat te gek. Ik ontdekte er wie ik was en wat ik wou. Ik zag ook bij wie ik wel of niet hoorde en ik werd verliefd. Het eerst op Ria, toen op Hanny en later op Henriët.
Mavo De Esakker in Gieten was mijn eerste middelbare school. Een kleine school met een knusse aula, omringd door twaalf overzichtelijke lokalen. De kinderen kwamen hoofdzakelijk uit Gieten, Eext en Gasselte. Drentse dorpskinderen die les kregen van docenten met illustere bijnamen als Goofy, Fiedel, Klompie, Kweil en Lampie. Ik weet niet waarom ze deze bijnamen hadden, ze waren er gewoon. Andere docenten zoals Hommes, Lanting en Pieters hadden geen andere naam. Die hadden ze niet nodig want ze waren geliefd bij velen. Ik herinner me de muzieklessen van De Vries, via hem hoorde ik voor het eerst de Bolero van Ravel, de volle 15:34 minuten lang. Kippenvel kreeg ik toen en heb ik nu nog steeds als ik die muziek hoor. Hommes van Duits gaf ons een proefwerk briefschrijven waarbij we een antwoord moesten schrijven aan twee Duitse penvriendinnen die ik had. Die twee had ik ‘ontmoet’ via flessenpost uit het IJsselmeer. Ik vertelde het Hommes en hij zag direct kansen voor een toets met een stimulerende context. Van Pieters leerde ik dat lol hebben in je werk het belangrijkste was. Elke les was een feest bij hem. Wiskunde was een vak dat je lachend kon doen, hoewel ik het soms best lastig vond. Ik leerde verder op deze mavo hoe je moest typen, had een geweldige wandelvijfdaagse in de Ardennen en danste met Ina tijdens de danslessen die je kon volgen. Mijn horkerige lange puberlijf veranderde zowaar in een ritmisch bewegend geheel en dit leverde uiteindelijk tijdens de slotavond de prijs op van zwoelste mannelijke chachachadanser. Ik was stomverbaasd en wist niet of het een grap was of echt. Mijn twijfel was toen ongetwijfeld te zien want Ina kwam naar me toe en fluisterde in mijn oor dat het volledig terecht was. Warme zachte woorden die altijd zijn blijven hangen.
Ik deed het erg goed op die mavo en na ruim een half jaar kwam mijn mentor bij ons thuis om te zeggen dat ik eigenlijk best naar de havo of het vwo in Assen kon. Maar dat wou ik niet. Ik voelde me enorm thuis op de mavo, waarom dan weg? Mijn ouders lieten me kiezen en dus bleef ik in Gieten. Waar we, als we twee tussenuren hadden, in het voorjaar en zomer snel op de fiets stapten. Lekker zwemmen in het Zwanemeer, het mooiste openluchtzwembad van Nederland. Wat een geweldige tijd.
Na de mavo ging ik naar Assen. Daar stond de Dag Hammarskjöld havo aan de Beilerstraat. Het oude HBS-gebouw was groots en statig en ik voelde me in het begin erg klein. De docenten hadden geen bijnamen en na een korte gewenningstijd genoot ik van deze vakmensen. Nederlands docente Marijke las ons voor, gymdocent Trouerbach daagde ons elke les weer uit en aardrijkskundedocent Hanewald liet zich minstens één keer per maand overhalen vele dia’s te laten zien van zijn wonderbaarlijke wereldreizen. Ik leerde nieuwe klasgenoten kennen en er ontstonden mooie vriendschappen. Op de stunt, het examenafscheidsfeest, bezetten we in de late avond de school en feestten we de hele nacht met de Asser rockband Royal Relation waarin klasgenoot Aldo de show stal als stoere drummer. Docenten heb ik die nacht niet gezien. Tijdens de diploma-uitreiking werden mooie woorden gesproken en gaf meneer Hanewald mij een enorme duw in mijn rug door te zeggen dat hij dacht dat ik later een erg goede meester zou gaan worden.
De docenten op mijn middelbare scholen kenden en zagen mij. Ze waren, net als vele klasgenoten, belangrijk in mijn leven als puber. Ze gaven richting, daagden me uit en stimuleerden me in het zien van nieuwe zaken. Zaken die voor mij zo belangrijk waren in mijn zoektocht naar groot worden. Voor mij was de middelbare school veel meer dan een gebouw waar je les had. Het was een plek waar ik het leven tegenkwam en ik langzaam ging ontdekken wie ik was en waar mijn talenten lagen.
Het is ontzettend belangrijk dat de middelbare scholen, hogescholen en universiteiten zo snel mogelijk weer helemaal open gaan zodat jongeren, net als ik vroeger, verder kunnen gaan met het leren en het ontdekken wie ze zijn of willen zijn.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.