Hoop of vrees?

Een gestaag regentje druilt naar beneden op deze pinksterzaterdag. Een regenboogparaplu met daaronder een vrouw met Fifihondje loopt in versnelde pas mijn huis voorbij. Als een man in een scootmobiel langs haar scheurt, knikt de vrouw even naar hem. Maar zijn humeur is droestig en met zijn doorweekte kleding gunt hij haar geen blik waardig. Die is met duidelijke tegenzin op pad. ‘Ach lieverd ik ben gister vergeten om boter mee te nemen. Ga jij even, ik heb mijn haar nog nat’, was misschien wel de vraag die zijn vrouw hem deze ochtend stelde. ‘Maar doe je wel je regenpak aan, want het regent stevig door geloof ik. Je regenjas hangt aan je scootmobiel. Moet ik je nog even helpen?’ Als ik vanuit mijn raam nog even naar de man kijk zie ik aan de hangende jas, dat die hulp aan hem voorbij is gegaan. Hij had waarschijnlijk geen zin in hulp en is koppig vertrokken richting een pakje boter.

Ik denk aan Eext en de pinksterdagen. Wat balen dat het juist dit weekend zo regent. Want daar wordt voor de 94e keer het Nationaal Concours Hippique gehouden. Een evenement waar ik mooie herinneringen aan heb. Zo lang al zo’n festijn! 94 jaar geleden was het 1929. Wat een tijd was dat, die jaren 20 van de vorige eeuw. Zouden de mensen vermoed hebben wat er allemaal nog aan zat te komen? Zou er al sprake zijn geweest van een onbestemd voorgevoel? Of was er, na de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, een gevoel van dit nooit meer. Had men hoop en kwam toen het idee voor een paardenconcours. Hoe mooi zou het zijn als die mensen van het eerste uur nu nog even vanaf een wolk naar beneden konden kijken om te zien dat hun evenement in 2025 nog steeds bestaat.

Op de radio hoor ik het nieuws van tien uur. De nieuwslezer vertelt over de aanstaande verjaardag van Donald Trump. Met zijn fascinatie voor autocraten had Mister President een wens. Een grote parade op zijn verjaardag, hoe vet zou dat zijn? Een heuse feestparade zou het moeten worden, maar niet eentje met dans, dichters en muziek. Nee, volgende week zaterdag zijn 6700 soldaten, 150 militaire voertuigen en 50 vliegtuigen uitgenodigd op zijn feestje.

Hebben wij een vermoeden van datgene wat ons deze eeuw nog te wachten staat?

Stel dat wij over 94 jaar op een wolk naar beneden kijken, wat zien we dan? Zie je het somber in of heb je hoop? Zelf weet ik het niet en schommelt het heen en weer als een nooit stoppende pendule. Dan weer vol goede hoop, dan weer somber als het weer van vandaag.

Ik kijk op van mijn toetsenbord en zie dat de scootmobielcoureur op de terugtocht is. Het tempo is wat rustiger, zijn regenjas nog steeds over de stoel en hopelijk in zijn mandje een pakje boter. Nu maar hopen dat zijn vrouw de koffie klaar heeft. Ik denk het wel.

---

Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.