Als je me kent dan weet je het, echt stoer ben ik niet. Niet iemand die de randen van het fatsoen opzoekt. Geen rauwdouwer, lefgozer of linke loetje. Nee, niets van dat al. Als er al eens een baldadige gedachte in me opkomt, dan is er gelijk weer een andere stem die me in het gareel houdt. Een innerlijke stem die de schaduwkant van mijn mogelijk schandelijke gedrag laat doorschemeren. Waarop ik dus maar snel besluit om op mijn feilloze pad te blijven.
Je zou mij ook met gemak een ideale schoonzoon kunnen noemen. Ik vind het bijvoorbeeld leuk om bij mijn schoonmoeder op bezoek te zijn. Natuurlijk helpt het ook mee dat het een fijne schoonmoeder is, maar los daarvan, principieel heb ik niets tegen schoonmoeders. En verder, ruzie met mijn ouders? Nooit gehad. Brutaal naar mijn broers, zwager, schoonzussen? Echt niet. Andere mensen doelbewust en botweg afkappen, negeren of in het openbaar belachelijk maken? Je zal het mij niet zien doen. Nee, zo alles overziend kan je gerust stellen dat ik de grote broer van brave Hendrik zou kunnen zijn.
Hoewel, nu ik er zo nog eens over nadenk, moet ik toch bekennen dat er vier dubieuze voorvallen in mijn jeugd zijn geweest. Voorvallen die misschien wel getuigen van een sluimerende recalcitrante houding waar ik nu enigszins besmuikt op terug zou kunnen kijken.
Ten eerste het roken van een sigaret in het hooivak van de boerderij van boer Berend. Ik schreef daar eerder al eens over. Ten tweede het stelen van appels. In de late zomer sprong ik met een paar vriendjes over de beukhaag van een boomgaard van een oude Saksische boerderij en plukten we flink wat appels. Daarna terug over die heg, snel op de fiets en met een razende vaart naar een veilig plekje. Om er daar vervolgens achter te moeten komen dat we de appels te vroeg hadden geplukt, zelden zoiets zuurs gegeten. Ik kan me nog herinneren dat we enorm teleurgesteld waren. Hierop volgde mijn derde daad van terreur, het plunderen van één van de pruimenbomen bij een andere boerderij. Hiervan konden we wel heerlijk smullen, de pruimen waren overrijp. Natuurlijk wist ik wel dat ik van die appels en pruimen af moest blijven, maar in het heetst van de strijd stond ik daar niet echt bij stil. Later in het jaar, toen er geen vruchten meer aan de bomen hingen, fietste ik toch wel beschroomd langs de pruimenboerderij, bang dat iemand van die familie mij alsnog op het matje zou roepen. Mijn vierde en laatste daad van extreem discutabel gedrag was het bekladden van mijn eerste leren schooltas. Trots schreef ik met een dikke zwarte viltstift AC/DC op de tas, weliswaar aan de binnenkant, maar ik had het toch maar mooi gedaan.
Terug in het nu kijk ik met verbazing en afkeer naar de rellen in diverse steden. Glashelder is te zien hoe vernielingen worden aangericht en hoe geprobeerd wordt anderen opzettelijk te verwonden. ‘Ferme jongens en stoere knapen’ schuimbekken door de straten, een spoor van ellende achter zich latend. Ik begrijp er helemaal niks van.
Ook in mijn woonplaats Dronten lijkt er sprake van dreiging te zijn, maar het blijft gelukkig rustig. Wellicht komt dat door het adequaat handelen van de jongerenwerkers, de middelbare scholen en sportclubs. Zij mailen in die week hun zorgen aan de jongeren en hun ouders.
De volgende dag wandel ik door het dorp, steek brug De Knip over en loop langs het kanaal richting het Wisentbos. Ik kom uit bij de tunnel van de Gildepenningdreef en zie dat er toch iemand is geweest die een daad van verzet heeft gepleegd. Ik ben het niet maar voel me plots wel een beetje verbonden met de dader. Hoewel ik de daad niet goedkeur, begrijp ik deze wel. Sterker nog, stiekem had ik het misschien wel willen doen en was daarmee mijn vijfde daad van laakbaar gedrag een feit geweest. Want ja, hoewel het einde van de tunnel in zicht lijkt, deze boodschap is mij uit mijn hart gegrepen: Fuck Covid19.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.