Mijn zoon vond het gisteren ontzettend fijn jou in het echt te zien en dacht al dat je grappig was, maar in het echt was je nog veel grappiger. Ik lees een mailtje dat zojuist in mijn inbox is verschenen. Een mailtje van een moeder van één van de kinderen uit een bijzondere klas die ik de afgelopen maanden op de woensdag les heb gegeven. Een klas, bestaande uit dertien kinderen, komend van vijf verschillende basisscholen uit de gemeente Dronten. Leerlingen uit groep zes en zeven die vanwege hun hoogbegaafdheid om de twee weken bij elkaar komen om les te krijgen op een net iets andere manier dan gewend. Het is onderdeel van een extra aanbod van de Ante-basisscholen genaamd A-Kwadraat. Het gaat om lessen die de leerlingen inhoudelijk gezien uitdagen, maar wellicht belangrijker nog, lessen waarbij de nadruk ligt op de zogenaamde executieve vaardigheden. Want één ding staat vast, slimme koppies lopen veelvuldig tegen zaken aan waar ze maar moeilijk raad mee weten.
Executieve vaardigheden zijn regelfuncties van het brein en het gaat hierbij bijvoorbeeld over hoe je je werk plant en overzicht houdt op je werk. Kinderen die als hoogbegaafde door het leven gaan, kunnen enorme problemen ervaren met ogenschijnlijk simpele zaken. En dat is iets wat veel volwassenen maar moeilijk begrijpen. Daar waar bij deze kinderen de kracht van het brein verbluffend groot is, zijn zaken als je spullen opruimen, om hulp vragen als dat nodig is, aanvoelen wat anderen bedoelen en gefocust blijven op je taak soms waanzinnig moeilijk.
Vorig jaar werd ik gevraagd of ik voor deze groep een blok van drie maanden voor mijn rekening wilde nemen. Een spannende vraag. Zou ik na twintig jaar nog steeds les kunnen geven aan basisschoolleerlingen? Zou ik het nog steeds leuk vinden ook? Met gezonde spanning in mijn lijf zei ik ja en kon ik op 7 april beginnen met deze interessante klus. Helaas konden er vanwege coronabeperkingen maar vijf van de zes bijeenkomsten doorgaan, waarvan vier online.
Daar zat ik dan, achter mijn cameraatje, met in mijn beeld dertien afwachtende kinderkoppies. Het moet voor hen ook bijzonder geweest zijn, een wildvreemde man die op het scherm tegen ze spreekt. We werkten vervolgens over de Griekse mythen, een thema waar ik zelf voor mocht kiezen en mijn eigen fascinatie voor die aloude verhalen nu kon combineren met dat wat ik inderdaad nog steeds fantastisch vind; lesgeven aan kinderen.
Vanaf minuut één genoot ik ervan. De nieuwsgierige blikken, de ontwapenende vragen en antwoorden en de onbegrensdheid van hun denken maakten me vanaf het begin enorm enthousiast en inspireerden me. Ik las voor over de reis van Odysseus, we spraken over de Olympische Goden en leerden hun namen en symbolen, de kinderen schreven hun eigen mythen, tekenden vazen in de roodfigurige of zwartfigurige stijl, ontwierpen tempels en leerden van mijn jongste zoon de eerste beginselen van het oud-Griekse letterschrift. Toen tijdens de derde lesdag plotseling één van de kinderen vroeg of ik nog wel ging voorlezen over Odysseus, smolt ik als verhalenverteller natuurlijk helemaal weg. Want dit is precies wat ik soms in mijn huidige werk op de pabo zo mis. Studenten die mij iets vragen om te doen wat ik goed kan, gewoon omdat ze dat zo ontzettend leuk vinden. Een vraag uit enthousiasme die dan niets te maken heeft met het halen van studiepunten.
Afgelopen woensdag was de laatste keer A-Kwadraat en deze keer was het dan echt in een school. Voor het eerst sinds 20 jaar liep ik het gebouw van een basisschool weer binnen als meester Gert. Een beetje gespannen, maar vooral met heel erg veel zin om een dag met kinderen te werken. En toen rond twintig voor negen de eersten een beetje beschroomd binnenliepen genoot ik al volop. ‘Aha, zo zien jullie er dus in het echt uit’, zei ik, terwijl ik de kinderen oplettend aankeek. Sommigen grinnikten, anderen waren nog wat onwennig. Misschien omdat het voor hen toch wel lastig in te schatten was wie deze toch wel heel erg lange meester voor iemand was.
Ik heb er woensdag vol van genoten. De dynamiek van een groep, de knipoogjes naar individuele kinderen, de kwetsbare gesprekjes over wat moeilijk is op hun eigen school en in hun eigen levens. De tijd hebben om ze te zien en te erkennen.
Toen de kinderen mij aan het eind van de schooldag gedag zeiden en het lokaal verlieten, voelde ik hetzelfde als toen ik als basisschoolmeester op de Brandaris mijn laatste lesdag had meegemaakt. Een licht gevoel van verdriet en somberheid omdat het voorbij was. Een gevoel dat samenging met een gevoel van twijfel. Wil ik niet veel liever aan kinderen lesgeven dan aan studenten? Het is een gevoel van heimwee waar ik al jarenlang bij tijd en wijlen last van heb.
Ik kijk weer naar mijn mailbox en zie dat er een nieuw bericht is binnengekomen. Dit keer een mail van een andere ouder. Ontzettend bedankt, mijn zoon vond u de leukste meester ooit. Hij was echt heel erg enthousiast. Wat leuk om te lezen en wat mooi dat zo’n mail gestuurd wordt. Even geniet ik ervan maar vraag me dan af of dit mannetje in zijn leven al eens eerder een meester gehad heeft? Wie weet, maar hoe dan ook, hij heeft er net als ik enorm van genoten.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.