Het zit er weer op, de zomervakantie en als vakantieliefhebber vind ik dat jammer. Ik hou van vakantie. Ik hou van de tijd en rust die het geeft en van alle mogelijkheden en dus keuzes die je kunt maken. Niks hoeven en dus van alles doen. Want echt luilakken tijdens een vakantie doe ik zelden.
Als kind vond ik de zomervakantie ook al de fijnste vakantie. Dat had alles te maken met het vooruitzicht van drie weken kamperen op één van de Waddeneilanden. Kamperen in een tent, eerst bij mijn ouders in de grote tent, later met mijn oudste broer in een bijzettentje. Wat was dat heerlijk slapen in mijn eigen slaapzakje op mijn eigen luchtbedje. De lange buitendagen, de zilte zeelucht en de natuurgeluiden van buiten de tent zorgden voor heerlijke nachtrusten en een zorgeloze tijd. Voor mij als kind was er niks fijners dan dat. Vooral als we naar het strand gingen. Aan één van de stokken van ons windscherm bond ik dan mijn vlieger vast die hoog in de lucht alles overzag. Zelf was ik vaak bij de golven, om erover te springen, om er tegenin te springen, om me mee te laten voeren het strand op.
Zo’n heerlijke zomervakantie op een eiland begon echter pas nadat mijn vader en moeder de hele lagere school van binnen en buiten hadden schoongemaakt. Mijn vader was er conciërge en samen met mijn moeder gingen zij in twee weken tijd als ware schoonmaakwervelwinden door de lokalen en gangen van de Eexter Prins Willem Alexanderschool. Alle tafeltjes, stoeltjes, kasten , vloeren en ramen werden schoongemaakt en als laatste werden de linoleum vloeren gewassen, geboend, gewaxt en uitgewreven.
Ik vond die eerste twee zomerweken bij ons in huis destijds niet gezellig. Mijn ouders maakten lange dagen en waren aan het eind ervan best moe. Ik bezocht zo nu en dan de school en speelde dan in één van de lokalen schoolmeestertje, meestal in het lokaal van meester Jansen. Hij kreeg namelijk op zijn verjaardag vaak rollen King-pepermunt en in de vakantie lagen in zijn la dan altijd nog wat rollen. De meester snoepte er zelf regelmatig van maar deelde ze ook uit aan de kinderen die voor een toets een 8 hadden behaald. Ik had geluk want ik had vaak een 8. Ik hield van pepermunt dus mij hoorde je niet. Maar terwijl ik dan sabbelde op zo’n pepermuntje voelde het niet altijd fijn. Het leren ging mij makkelijk af, dus voor mij zat zo’n snoepje er wel in, maar dat gold niet voor iedereen. Dat knaagde aan mij en dus deelde ik in mijn schoolmeesterkinderspel in die zomervakanties in de school van Eext denkbeeldig vele pepermuntjes uit aan iedereen met of zonder een 8.
Dat voelde goed maar het was natuurlijk niet echt. Daarom besloot ik om het, ergens in die jaren 70, anders aan te pakken. Terwijl mijn ouders schoonmaakten, betrad ik het lokaal van meester Jansen. Ik liep regelrecht op zijn bureau af, opende het bovenste laatje en zag vele grote rollen pepermunt. Even keek ik over mijn schouder om te kijken of niemand het zag, daarna sloeg ik toe. Ik pakte een hele rol en stopte die snel in mijn broekzak. Daarna ging ik direct het lokaal uit en riep naar mijn ouders dat ik ging spelen, waarna ik de school verliet. Ik fietste regelrecht naar huis en verstopte de buit op mijn kamer. De buit die vervolgens weer tevoorschijn kwam tijdens de eerste schoolweek om samen met enkele schoolvriendjes te genieten van die heerlijke King-pepermuntjes. Zo hadden wij al pepermunt nog voordat er een 8 behaald was.
Maar hoewel de pepermunt heerlijk smaakte, was de frisheid snel verdwenen toen ik meester Jansen op één van de volgende schooldagen zag. Hij zag mij ook, begroette me vriendelijk en liep verder. Ik groette terug maar vertrouwde de zaak niet helemaal. Had hij weet van mijn criminele daad? Zou hij me er voor laten boeten? Die eerste weken was ik er onrustig van, maar dat verdween gaandeweg. De meester kwam er gelukkig niet op terug en had er waarschijnlijk niks van gemerkt.
Vanaf dat jaar denk ik aan het einde van de zomervakanties altijd terug aan die ene rol uit de la van mijn meester. In het begin vaak terugdenkend in schaamte, maar gaandeweg meer en meer terugdenkend met een grote glimlach. Een frisse glimlach die ik morgen ongetwijfeld laat zien als ik om half negen weer voor de klas sta en mijn eerste les van het nieuwe schooljaar start.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments