Dit herkent mij!

‘Hoe gaat het eigenlijk met jou?’ vroeg een collega die ik lange tijd niet had gezien. ‘Nou wel oké geloof ik.’ ‘Ja man, wat een nare tijd heb je gehad. Twee vrienden overleden en vlak daarna je vader. En dan ook de zorgen over je schoonmoeder met Alzheimer. Ik moet er niet aan denken dat mij dat zou overkomen. Ik weet niet hoe ik me dan moet redden. Hoe doe je zoiets?’

Ik dacht aan vriend Maarten. Ooit was hij met zijn twee jonge zoons Tim en Daan op kanovakantie in Scandinavië. Ze peddelden er vrolijk op los en genoten volop van het landschap. Niemand zei iets, ze waren omringd door de natuur. Het was de vierjarige Daan die opeens de stilte doorbrak: ‘Hé, dit herkent mij.’ Hoewel de kleine man er nooit eerder geweest was, voelde hij een soort van verbondenheid en peddelde daarna opgetogen verder.

‘Hoe ik zoiets gedaan heb?’ Terwijl ik haar vraag hoor, zie ik me opeens weer in die sombere voorjaarsmaanden van dit jaar. Ik verbleef een aantal weken in het huis van mijn schoonmoeder in Assen. Vaak pakte ik ’s avonds nog even de fiets om naar mijn moeder in Eext te gaan, waar ik haar dan aantrof in haar stoel, met naast haar die ene lege. Soms zeiden we wat, soms huilden we wat, vaak waren we stil en zuchtten wat. ‘Het mot zien tied hebben, zul pap zegt hebben mam’, waarna ze knikte en een nieuwe zucht volgde.

Zo ging dat een paar weken avond aan avond door. En hoewel het verdriet niet minder groot werd, voelde ik gaandeweg een soort van lichtheid over me komen. Ik vroeg me af waardoor dat kwam en had daar geen verklaring voor. Totdat ik op één van die avonden over het fietspad tussen Anderen en Rolde terugfietste naar Assen.

Dit herkent mij!

Dit landschap, waardoor ik in de jaren 80 zo vaak naar de pabo in Assen of naar discotheek ’t Hof van Rolde reed. Waarin ik de eerste leeuweriken in de lente hoorde, waarin ik mijn verdriet over mijn eerste verloren verliefdheid wegfietste, waarin een ree met haar kalf vlak voor me overstaken, waarin ik Hennie Kuiper was en racete als een kampioen. Het landschap waarin ik me zo thuis voelde, herkende mij!

‘Het is het Drentse land dat dit voor me gedaan heeft.’ Mijn collega kijkt me verbaasd aan en als ik het uitleg glimlacht ze.

Vanaf die verdrietige eerste dag van de lente is het vandaag de eerste dag van de zomer. Het is nog maar zo kort geleden maar tegelijk ook al weer zo lang, bedacht ik me toen ik vanochtend onderweg naar Eext was en ik het verdriet in me voelde opkomen. Ik had zojuist Rolde achter me laten liggen en keek om me heen. Mijn onrust verdween en toen ik mijn moeders huis binnenstapte en daar twee lege koffiekopjes klaar zag staan, voelde ik me dankbaar voor alles. ‘Moi mam, daor was ik.’ ‘Dag mien jong, mooi dast der bist.’

---

Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.