Als kind ben ik thuis opgevoed met een traan en een lach. Was er verdriet, dan was dat te zien. Viel er iets te lachen dan gebeurde dat hardop. Zo had mijn vader een aantal cassettebandjes met hierop conferences van bijvoorbeeld Henk Elsink. We schaterden het uit als we Elsink in een conference als de Terschellinger brigadier Terpstra via de telefoon hoorden praten met ene Bakema. Deze Bakema had bij strandpaal 9 een bom uit de Tweede Wereldoorlog gevonden en meldde dit via een telefooncel bij de politie. Vervolgens werd in de sketch geprobeerd de bom te demonteren. Hele stukken kenden we uit ons hoofd en nog steeds is een enkel woord voor mijn vader en mij genoeg om ons aan die geweldige conference te herinneren. Een andere held van ons was Wim Sonneveld. Mijn vader had op één van zijn verjaardagen de dubbelelpee Het beste van Wim Sonneveld gekregen. Op deze plaat stonden fantastische conferences waarvan Dag man achter het loket, wel één van onze favorieten was. Het gaat over een bizar verhaal van een kapper die binnenkomt in een postkantoor en tegen de man achter het loket zegt: ‘Dag man achter het loket, mag ik van u een postzegel van een kwartje?’
Het is al weer een aantal jaren geleden. Op een vroege ochtend doe ik boodschappen bij de Jumbo in Dronten-Zuid. Mijn zojuist gekochte spullen zijn via de handen van mijn favoriete kassière Eefke de scanner gepasseerd, mij rest alleen nog het bedrag te betalen en daarna kan ik naar huis. Ik heb mijn pinpas al klaar voor gebruik maar voordat er een bedrag op het schermpje verschijnt vraagt Eefke me of ik wellicht nog zegels wil. Ik schud mijn hoofd en laat het schudden vergezeld gaan van een duidelijk ‘nee’. Zegels zijn aan mij niet besteed. ‘Spaar je dan misschien wel mee voor de Max Verstappen actie?’ Verwachtingsvol kijkt ze me aan. Ik begrijp die blik niet helemaal. Mijn nee ten opzichte van de zegeltjes is toch duidelijk geweest? Het is toch niet te missen dat ik alleen maar wil afrekenen en verder helemaal niets. ‘Eh nee hoor, die hoef ik ook niet’, antwoord ik. Eefke glimlacht. ‘Eh, dan zeker ook niet meedoen aan de messenset actie?’
Ik laat het even op me inwerken. Ik zie ze liggen, die vlijmscherpe messen, waarmee je alles tiptop fijn kan snijden. Waarvoor geen vlees te taai , geen schil te droog of geen brood te oud is. Heb ik die messen nodig? Niet echt. We hebben meer dan genoeg messen thuis. Maar om nu opnieuw nee te zeggen tegen deze volhardende kassière is wellicht niet de beste tactiek. Want elke nee van mij levert bij haar weer een nieuwe actie op. Dus besluit ik het over een totaal andere boeg te gooien. Ik zet mijn vriendelijkste blik op, kijk Eefke recht in de ogen en zeg: ‘Ik zou wel iets anders van je willen.’ Eefke kijkt verast. ‘Oh ja, wat dan?, vraagt ze me. ‘Heb je voor mij een postzegel van een kwartje?’
Even is het stil. Eefke kijkt me vragend aan. ‘Eh, wat zei je?’, vraagt ze dan. ‘Een postzegel van een kwartje, die zou ik wel graag willen hebben’, herhaal ik mijn wens en kijk er uiterst serieus bij. Blijkbaar overtuigt dit haar van de oprechtheid van mijn vraag. Ze legt uit dat ze geen postzegels verkopen maar dat ik dan even naar het postwinkeltje moet, naast de kaaswinkel. Ik lach. Het is me duidelijk dat ze geen enkel idee heeft waar mijn vraag mee te maken heeft. Ze heeft me volstrekt serieus genomen, is even vergeten dat postzegels van een kwartje al tijden niet meer bestaan. ‘Heb je daar nooit van gehoord’, vraag ik haar. Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Oké, ‘kijk als je vrij bent maar even op YouTube en zoek naar Wim Sonneveld’s conference Dag man achter het loket. Dan reken ik af.
Als ik de volgende dag weer in de winkel ben en met mijn boodschappenwagen richting de kassa van Eefke rijd, hoor ik haar al van verre schateren. ‘Wat een geweldige conference, nu begrijp ik waarom jij een postzegel van een kwartje wou, hahaha’. We moeten beiden enorm lachen en zonder een vraag naar welke actie dan ook kan ik heerlijk betalen.
Het moge duidelijk zijn, over het algemeen heb ik het niet zo op spaaracties. Maar vanaf deze maand is dat allemaal anders. Je kunt nu namelijk sparen voor stickers. Op die stickers staan de meest fantastische foto’s van de geschiedenis van Dronten. Van in zeeklei zwoegende polderpioniers tot aan de opening van het nieuwe treinstation, het staat allemaal in het plakboek Historisch Dronten.
Dus kijk ik deze week verheugd naar Eefke als ze me vraagt of ik ook stickers wil. ‘Ja, natuurlijk wil ik die!’, zeg ik, ‘wat een geweldige actie, ik hou ervan’. Eefke grijnst en ik vraag me af of ze zich de postzegel van een kwartje nog herinnert. ‘Maar weet je Eefke’, zeg ik met mijn meest verdrietige gezicht, ‘ik baal wel van die dubbelen. Soms heb ik van de vier stickers in een zakje al drie dubbel, daar kan ik echt diep ongelukkig van zijn’. Eefke lacht hardop en als ik die ochtend thuiskom zie ik dat ik een extra zakje van haar heb gekregen. Een zakje met vier, waarvan ik er eentje nog niet heb.
Inmiddels heb ik al 69 stickers dubbel. Ik zal ze volgende week naar de Jumbo meenemen en aan Eefke vragen of ze meedoet aan mijn nieuwe actie: de dubbele-sticker-actie. Zij acht oude stickers van mij, ik vier nieuwe van haar. Was het maar alvast volgende week.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.