Vandaag ga ik een dagje bij mijn ouders op bezoek. Ik stap rond 09.00 uur in de auto en heb er zin in. Een dagje Drenthe is altijd fijn. Het roept van alles bij me op en over het algemeen zijn dat erg fijne herinneringen. De route naar mijn geboortedorp Eext kent weinig verrassingen voor me, ik kan deze helemaal visualiseren. Het fijne daarvan is dat ik weet dat het venijn ervan in de staart zit. Een fantastisch venijn overigens waar ik keer op keer erg van geniet en hard om moet lachen als het me overkomt. Het zijn de hobbels in de weg van Rolde naar Anderen, veroorzaakt door het verzakken van het wegdek. Het zijn de beste verzakkingen die ik ken en de fijnste hobbels die je je kan wensen. Het heeft iets van een rondje in één van de achtbanen van pretpark Walibi in Biddinghuizen, zonder dat je daarbij overigens over de kop gaat. Tenminste als je je verstand blijft gebruiken.
Zodra ik de bebouwde kom van Rolde verlaat begint het. Om mij voor het gevaar te waarschuwen staat er een bord aan de kant van de weg met daarbij een snelheidsverbod. Ik mag er niet harder dan 30km per uur. Maar ik weet wat er komen gaat en omdat ik in de verte geen tegenligger zie, geef ik juist wat extra gas. De volgende minuut voel ik voortdurend het plafond van het autodak, de zijkant van de deur en mijn hoofdsteun. Terwijl ik heen en weer geslingerd word, bedenk ik me dat de weg eigenlijk een soort van metafoor voor het leven is. Je gaat vooruit, het is enerverend, je maag draait er soms van om en het is uitdagend. En telkens als je denkt dat het nu niet erger kan, komt er opeens toch nog een bult aan die je eventjes van het wegdek tilt. Yes Houston we have a liftoff!
En dan plots is het voorbij en herstelt de kalmte zich. Vanuit het niets is er dan ruimte voor bezinning en rust. Ik grinnik nog wat na en geniet vervolgens van het uitzicht aan mijn linkerkant, waar Nationaal Park de Drentsche Aa in volle glorie naar me glimlacht. Wat onwaarschijnlijk mooi is het hier toch. Kan het nog mooier?
Ja dat kan!
Zodra ik de afslag Anderen neem en door dit mooi kleine dorpje gereden ben, valt mijn mond open van verbazing. Links van me zie ik een heel veld vol met bloeiende klaprozen, korenbloemen, margrieten en kamille. Het zicht op dit kleurrijke veld is overweldigend. Al jaren heb ik gezien dat de boer van wie dit land is de akkerranden inzaait met deze bloemen, maar dit jaar is het anders. Niet alleen de randen, maar het hele veld staat nu vol bloemenpracht. Het is werkelijk fantastisch! Ik stop mijn auto, zet de motor af en stap uit. De zon heeft de lucht al opgewarmd en de heerlijke ochtendwarmte zweeft me tegemoet. Daar sta ik dan. Turend over de bloemenzee, me vergapend aan die prachtige kleuren. Kan het nog fijner?
Ja dat kan!
Want uit het niets hoor ik opeens een veldleeuwerik boven me kwetteren. Het beestje houdt maar niet op en voorziet mijn kleurenpalet van een onverwachte mooie glans. Hier ben ik dan, samen met de veldleeuwerik. Alleen wij twee die dit zien, alleen wij twee die dit voelen. Het is een heerlijke rijkdom die het leven zo mooi maakt.
Het bezoek aan mijn ouders is fijn. De bloementuin van mijn moeder ziet er prachtig uit. De liefde, zorg en aandacht spatten er vanaf. Met mijn vader gaat het gelukkig ook goed. Zijn net geopereerde rechteroog heelt goed waardoor hij, om met Lohues te spreken, mij weer link ankek met zien rechteroog. We praten, drinken koffie, kijken de EK hockeyfinale en lunchen. Een poosje later aan de thee en dan stap ik weer in de auto voor de terugreis. Natuurlijk gaat die via Anderen om nog een keer te kunnen genieten van die mooie bloemenwereld. Als ik de plek nader zie ik dat ik nu niet de enige ben. Vijf auto’s staan er geparkeerd, zo’n 15 mensen staan bij het veld te genieten van wat er te zien is. Even sta ik ook stil, doe mijn motor uit en hoor direct dat de leeuwerik nog steeds zingt.
Ik rij verder en zie op de klok dat het vier uur is. Ik luister naar het nieuws. Ik hoor dat de CDA-top ontzettend teleurgesteld en geschrokken is. Ik vraag me af waarover. Dat wordt snel duidelijk als de nieuwslezer vertelt dat kamerlid Pieter Omtzigt zijn CDA-lidmaatschap heeft opgezegd. Voor hem is het nu nog moeilijker functioneren omdat zijn notitie, waarin hij felle kritiek uitte over hoe het CDA met hem is omgegaan, is uitgelekt. Hoe kan het dat die notitie is uitgelekt? Wat een drama speelt zich af voor deze man die met 340.000 voorkeurstemmen is gekozen, wat het CDA bijna vijf Kamerzetels opleverde. Even vraag ik me af of die vijf zich de komende week solidair gaan verklaren met Omtzigt. Heel even maar, want al denkend heb ik iets minder goed opgelet en zie ik de Rolderachtbaan deze keer niet aankomen. Helaholahoppa, daar rolderdebolder ik Rolde ik binnen.
Als de achtbaan voorbij is en ik weer rustig en kalm rij, zie ik plots het beeld van die mooie bloemenzee weer in gedachten voor me. Een bloemenzee die ik iedereen gun, maar vandaag vooral dat ene kamerlid uit Enschede, die op zo’n onvoorstelbare manier heen en weer gepiepeld is in de Haagse CDA-achtbaan.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.