Toen ik in 1991 lid werd van voetbalvereniging asv Dronten waren er twee mannen die zich min of meer over me ontfermden. Ik liep op mijn eerste trainingsavond de kantine binnen, keek blijkbaar wat onwennig, want een man met blond haar en blonde snor stapte naar voren en vroeg: ‘Volgens mij ben je nieuw hier, klopt dat?’ Ik knikte. De man stak zijn hand uit en zei: ‘Mijn naam is Doede. Kom ik zal je alles wel even laten zien.’ En vervolgens liet hij me de kantine, de kleedkamers, het ballenhok en het trainingsveld zien. Toen we terugliepen richting het clubhuis stopte hij opeens en sprak iemand aan: ‘Kijk Riny, dit is Gert, hij is nieuw en komt bij ons voetballen.’ ‘Wat leuk’, was het antwoord van de man met een opvallend rond brilletje, klein van postuur en met een soort van haarpluim op zijn kalende voorhoofd. Ik ben Riny van der Pluijm. Welkom.’ Waarna hij richting het veld liep en me nog liet weten dat de training over tien minuten begon.
Tijdens de eerste competitiewedstrijd die ik met Riny meemaakte, gebeurde er iets vreselijks. De bal bij hem in de buurt, een hard inkomende tegenstander, een sliding, een kort moment van stilte waarna een afgrijselijk gekrijs uit Riny’s keel alle velden van asv Dronten overvloog. Ik stond op een afstand te kijken, deed van schrik de handen voor mijn oren en verwachtte dat zijn been op minstens twee plekken gebroken zou zijn. Maar wie of wat schetste mijn verbazing toen kort daarna Riny opstond en met fijne blosjes op de wangen verder wilde voetballen. Ik keek naar hem, hij glimlachte terug en fluisterde toen hij voorbij liep: ‘Kom op Gert, voetballen jong.’ Zelden iemand gezien die zo kon vallen en krijsen als Riny, om vervolgens weer doodleuk op te staan en verder te gaan met het spelletje.
Ik had best wat tijd nodig om hem te leren kennen. Ook omdat hij niet met zijn mondje vooraan stond. Riny observeerde wat er gebeurde, maar liet zijn gedachten daarover niet zo merken. Dat wil overigens niet zeggen dat hij er niets van vond. Aan zijn scherpe blik ontging niets. En ja, als het echt nodig was, roerde hij zich. Dan kwam hij langs om te zeggen dat het wat rustiger moest, of minder agressief en minder brutaal. En zo ontwikkelde zich in het team stilaan een soort van moraliteit, min of meer aangestuurd door Riny.
En alsof dat nog niet genoeg was liet hij óók zijn scherpe pen het werk doen. Met altijd een notitieboekje op zak om mooie momenten vast te leggen, om er daarna over te schrijven. Veertien jaar lang verzorgden Riny en ik columns in het clubblad van de voetbalvereniging. Geïnspireerd door Remco Campert en Jan Mulder die in de Volkskrant onder de naam CAMU schreven, schreven wij onder de naam Rita. Ri als Riny het schrijfwerk had verricht, Ta als ik het had geschreven. Van die twee schrijvers was ik vaak de felste, maar was het
Riny die me temperde. Als een heuse woordkunstenaar verbeterde hij soms zinnen of woorden waardoor de boodschap sterker overkwam, maar de toon milder was. Soms met een kwinkslag, soms met een omweg, maar altijd doeltreffend en indien nodig met de vinger op de zere plek.
Riny en ik deelden meer. Beiden werkzaam in het onderwijs. We spraken over hoe mooi het was om leerlingen iets te leren. Maar ook over de verruwing en het gemak waarmee kinderen en ouders brutaler en uitgesprokener werden. We hadden daar zorgen over.
En .. dan was er de muziek. Hij hield van muziek uit de periode eind jaren 60 en jaren 70. Met alle albums van Pink Floyd in zijn bezit, vertelde hij over de teksten van de verschillende liedjes en de achtergronden. We bezochten Roger Waters, the Pink Project en the Pink Floyd Project een flink aantal keren. En daar bleef het niet bij. Want wat ik vermoedde was juist, Riny hield, net als ik, ook van de blues.
Dus reden we meermaals naar de heartlands of de nederblues: de provincie Drenthe! Heupwiegden we mee met Cuby and the Blizzards in Grolloo, genoten we van Ralph de Jong en Yorick van Norden in de Amer in Amen en waren we diep onder de indruk van een concert van King of the World in café Hingstman in Zeijen. Vooral toen Cubygitarist Erwin Java zijn bluesnummer Can’t Go Home speelde, waarin hij op zijn elektrische gitaar het grote verdriet over zijn overleden vriend Harry Muskee de zaal in gierde. De tranen biggelden me over de wangen, kippenvel overal. Toen het nummer voorbij was keek ik met waterige ogen naar Riny. Hij zag me en zei: ‘Vond je het mooi?’ Zijn onderkoelde vraag bracht me terug op aarde en ik vroeg hem: ‘Jij dan?’ ‘Fantastisch’, was het enige wat hij zei. Maar het was niet zo dat de man van weinig woorden niets te zeggen had. Want ook bij hem waterlanders in de ogen.
En toen was het 3 mei 2015. De dag der dagen! Mijn FC Groningen voor het eerst in de KNVB bekerfinale in de Kuip tegen PEC Zwolle. Via asv Dronten voorzitter Hans Engelvaart kreeg ik twee kaarten. En wat voor kaarten. Eretribune, met eigen parkeerplaats en toegang tot het Maasgebouw voor een hapje en drankje voor aanvang van de wedstrijd, in de rust en na afloop. Ik hoefde niet lang na te denken wie ik meewilde. Die dag haalde ik Riny op. Hij stapte in en ik zag dat hij goed naar me geluisterd had: ‘zorg dat je groenwit aan hebt’. En dat had hij. Een groen-wit sjaaltje van asv Dronten schitterde om zijn schouders. ‘Wat is dat dan?’ vroeg ik. ‘Een sjaaltje’, zei hij en daarmee was de kous af. Dacht hij.
Maar bij aankomst bij de Kuip zette ik hem onder druk: ‘Of je laat je asv Dronten sjaal om en blijft hier in de auto, of je laat de sjaal hier liggen en doet mijn extra meegenomen FC Groningen petje op en we gaan samen het stadion in.’ Een licht gemurmel en gegrom, een minzaam lachje en toen toch maar die pet. En wat daarvan het gevolg was weet inmiddels iedereen, de cup ging mee naar Grunn.
Afgelopen maandagavond was er opnieuw een val. Maar anders dan tijdens het competitievoetbal, was deze val stil en aanvankelijk onopgemerkt. Zijn val als een soort van stille groet aan het spelletje dat hij zo lief had. Riny was een vriendelijke, loyale, eigenzinnige en volstrekt authentieke man. Ik zal hem gaan missen.
Tijdens zijn geliefde bezigheid, voetballen bij asv Dronten is Riny van der Pluijm maandagavond 3 maart door een hartstilstand om het leven gekomen. Riny is 69 jaar geworden, was getrouwd met Emy en samen hebben ze twee kinderen en twee kleinkinderen.
Wil je meer van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/. Je kunt daar ook mijn boeken bestellen met daarin vele korte verhalen.
Kommentare