Op zaterdagmorgen 22 mei hoor ik in de vroege ochtend een bliebje van mijn telefoon. Het is een berichtje van mijn jongere broer. Yo gerts: 1x maar een spuitje voor jou. Das mooi, zo’n broertje dat op je let want ik zie dat hij me een link stuurt naar de website van het RIVM waarin staat dat mensen uit de geboortejaren ‘67/’68 een afspraak voor de coronavaccinatie mogen maken. Klinkt toch beter, een coronavaccinatie, want bij de woorden een spuitje moet ik denken aan wat mijn konijn Zoef overkwam toen ik als 9-jarig ventje op zomervakantie was op Texel.
Buurman Berend en zijn zoontje Marc, die net zo oud was als ik, letten thuis op mijn konijnen Snuffie en Zoef. Het was tijdens die vakantie dat ik plotseling de oudste zoon van de buurman, Egbert, in De Koog zag lopen. Dat is natuurlijk leuk om iemand uit je eigen dorp te zien op het verre Texel. Er werd kort wat gepraat tussen mijn ouders en Egbert en net op het moment dat we weer afscheid wilden nemen wendde Egbert zich tot mij: ‘Oh ja Taolens, je kenien is ok naor de iewige jachtveld’n’. Natuurlijk verstond ik hem maar ik had werkelijk geen idee waar de man het over had. De woorden eeuwige jachtvelden in combinatie met zijn blik zorgden ervoor dat ik er niet helemaal gerust op was. Weer spraken mijn ouders even kort met hem en daarna vertrokken we. ‘Wat is dat pap, iewige jachtveld’n?’, vroeg ik aan mijn vader. ‘Zoef was ziek jongen, hij heeft een spuitje gehad en is dood’.
Een half uur na het telefoonberichtje van mijn broer maak ik een afspraak voor de vaccinatie. Deze zal in Kampen plaatsvinden en ik word gevaccineerd met het Janssenvaccin. Ik lees de bevestiging van de afspraak en opeens begin ik toch wat te twijfelen. Het Janssenvaccin, is dat niet het vaccin dat voor slechts 65% bescherming biedt? Is het niet fijner om het vaccin van BioNTech/Pfizer te krijgen? Dat vaccin biedt toch een bescherming van 95%? Om mijn twijfels het hoofd te bieden zoek ik op het internet naar de feiten over de vaccins. Maar ja, wat zijn nu eigenlijk de feiten? Want na slechts drie klikken zie ik al allerlei sites waarop ik lees dat vaccins je dood maken en dat farmaceuten Nazi-moordenaars zijn. Vervolgens zie ik foto’s van Willem Engel, Thierry Baudet en één of andere Duitse arts die me laat lezen dat als je maar genoeg vitamine D slikt het allemaal ook goed komt. Ik stop mijn zoektocht en maak een sterke bak koffie.
Daarna ben ik gedurende de hele week wat onrustig. Ik ben er, na wat onderzoek gelezen te hebben, inmiddels wel achter dat het Janssenvaccin voldoende beschermt. De onrust heeft vooral te maken met de vraag wat het vaccin eigenlijk doet als je langdurige coronaklachten hebt gehad. Kunnen die langdurige klachten dan eigenlijk terugkomen?
Ik speur verder en lees over twee onderzoeken in het Verenigd Koninkrijk en in de Verenigde Staten. Resultaten van die onderzoeken tonen dat mensen die last hebben van langdurige coronaklachten wisselend reageren op het vaccin. Bij 5% worden de klachten erger, bij een kleine 30% verdwijnen de klachten en bij zo’n 65% van de mensen verandert er niets. Stel je toch eens voor dat ik bij die 5% zit? Hoewel de kans groter is dat ik bij die 65% zit. Maar wat als ik nu eens bij die 30% zit? Dat zou fijn zijn! Want ondanks het feit dat ik nagenoeg beter ben, heb ik de laatste maand toch weer meer last van vermoeidheid, brainfog en rommelende darmen. Vervelend maar niet dramatisch, hoewel ik er wel helemaal klaar mee ben.
In mijn hoofd spoken vele gedachten waaronder ook een aantal die me laten twijfelen over het laten prikken. Maar dan zie ik op donderdagavond bij Beau op RTL4 de Nederlandse hoogleraar geneeskunde Marcel Levi aan de gesprekstafel zitten. Hij vertelt over zijn periode als directeur van zeventien Londense ziekenhuizen tijdens de pandemie. Ik hoor hem praten over de intense tijd die hij heeft meegemaakt. Daarbij spreekt hij ook over het vaccineren. ‘Wat je nu bijvoorbeeld ziet is dat, nu die vaccinaties op gang komen, de besmettingsaantallen werkelijk naar beneden schieten. En kijk bijvoorbeeld naar China waar in 2020 miljoenen mensen deze ziekte hadden. Hebben die het nu weer? Helemaal niet’, aldus Levi. Het beetje twijfel dat ik had is nu weg. Kom maar op met dat vaccin.
Vrijdagmiddag 28 mei is het dan zover. Ik zit op een stoel bij de GGD IJsselland. Twee dames stellen me allerlei vragen, terwijl één van hen de spuit klaar maakt. ‘Nou, daar komt ie hoor’, hoor ik haar zeggen. ‘Toe maar, geef mij dat spuitje maar’, zeg ik, terwijl ik met een glimlach aan mijn lieve konijn Zoef denk.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.