In het najaar van 1996 verblijf ik enkele maanden in Zweden. Ik heb een advertentie geschreven in een Zweeds onderwijsblad met de vraag of er scholen zouden zijn waar ik eens een tijdje zou mogen kijken. Ik zoek verfrissing en inspiratie en wil dat vinden in mijn favoriete land Zweden. Veel reacties komen, waaruit ik drie interessante scholen kies. Een school in Midden-Zweden, in Lapland en in Stockholm. Vervolgens volgt een fantastische tijd en doe ik er mooie leerervaringen op. Bovendien leer ik mezelf beter kennen. Dat komt onder andere door een eekhoorn.
Tijdens één van de dagen in Zweden word ik wakker met een dwarse kop. Ik besluit zonder ontbijt direct een stuk te gaan wandelen in het bos. En hoewel het er deze ochtend ongetwijfeld mooi is, ik zie het niet. Bonkende donkere gedachten overheersen. Al wandelend verdwijnen ze niet. Na ongeveer een half uur krijg ik dorst en drink wat water. Al drinkend hoor opeens ik een gek geluid. Een soort licht ronkend knorrenors, haast wat hoestend. Het geluid komt uit een boom. Ik kijk en zie dan een eekhoorn. Zijn staart woest zwiepend, zijn voorpootjes wild zwaaiend, zijn achterpoten stampend tegen de bast, zijn priemende oogjes op mij gericht. Zo kijken we elkaar een poosje aan, de eekhoorn en ik. Hij woestig, ik droestig. Het duurt een minuut of twee waarna ik zeg: ‘Man man, maak je toch niet zo druk’. Even is het daarna stil. Ik herhaal de zin nog een aantal keren hardop. Maar terwijl ik dat doe vraag ik me al pratend af tegen wie ik het eigenlijk heb?
Het duurt echter niet lang tot ik dat helder heb. Ik heb tegen mezelf gesproken. En hoe bijzonder, met dat besef verdwijnt mijn narrigheid en wordt mijn dwarse kop weer soepel terwijl tegelijkertijd de eekhoorn zichtbaar ontspant en een paar takken lager klimt om die lange polderboer eens goed te bekijken. Ik lach nu hardop en meen bij de eekhoorn een glimlach te herkennen. Het is een magisch moment in dat verre Zweedse woud. De natuur als spiegelende helende kracht.
Deze week loop ik op over de Boudewijnlaan in Dronten. Mijn gedachten zijn overal en nergens. Ik neem niks waar, zit alleen maar in mezelf. Plotseling zie ik iets boven me bewegen. Ik kijk omhoog en zie een biddende torenvalk. De vogel hangt al vleugelklapperend stil en kijkt naar beneden. Hij neemt de tijd om de zaak eens goed te bekijken. Ik raak gefascineerd door zijn gratie, gemak, soepelheid maar bovenal zijn gerichte aandacht naar beneden, naar mij!
Kort daarna vliegt de valk weer verder en loop ik ook weer. Maar ik ga nu wel anders dan daarvoor. Want opeens zie ik wat er allemaal te zien is. Wat veel en wat mooi! Grillige kleiresten op het asfalt, ruisende populierbladeren, een snelle keizerlibelle, een plotseling doorkomend goudgeel zonnelicht en een witte kat die naar me toe loopt en me een kopje geeft.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.