The most wonderful time

We vinden het nog vroeg deze vrijdagochtend in december. Het is 07.35 uur, buiten is het nog donker en heerst de kille waterkou. Binnen ronkt de verwarmingsketel wel, maar echt warm is het nog niet. Radio 2 geeft enige verlichting waarop Paul Simon het vrolijke You Can Call Me Al de wereld ingooit. Mijn zoon Jesse en ik zitten aan de ontbijttafel en nee, we zijn nog niet echt opgestart.

Dan plotseling links van me een diepe zucht, komend van onder de in zijn hoodie verscholen 16-jarige. Na die zucht, nog een zucht. Ik kijk opzij. Ik zie geen gezicht maar kan me goed voorstellen hoe dat er deze ochtend uitziet. Hoewel ik niet echt een antwoord verwacht, stel ik hem toch maar een vraag. ‘Wat een diepe zucht kerel, wat scheelt eraan?’ Het blijft een poosje stil. Ik kijk naar zijn lichaam dat zo mooi verstopt is in zijn sweater. Even weet ik niet of ik hem opnieuw een vraag zal stellen. In de meeste gevallen doe je zoiets als je ook een antwoord terug verwacht, maar bij deze jongeman is dat niet altijd zeker. Een vraag kan dan maar zo in het luchtledige blijven hangen, voorgoed aan het universum meegegeven. Hoeveel van die vragen van ouders aan hun pubers zouden op dit moment wel niet rondzweven? Ik word haast duizelig bij die gedachte. Letters, zinnen, vraagtekens overal in de lucht om ons heen, wat een drukte, wat een….

Dan opeens een geluid. ‘Weet je pap, bij ons op school draaien ze kerstmuziek in de aula.’ Ik kijk opnieuw naar Jesse en zie hem onder de kap tevoorschijn komen. Zijn gezicht spreekt boekdelen, zijn uitdrukking die van aangebrande spruitjes. Ik moet plotseling enorm lachen om dit geweldige moment.

‘Kerstliedjes?’, vraag ik. ‘Ja, ze hebben er maar vijf en die hoor je dan de hele dag door steeds weer, vreselijk!’ Ik moet nu nog harder lachen. Zijn hoofd, het verhaal, de beelden die ik voor me zie, wat een prachtige dag! Als ik ietwat bedaard bent vraag ik door. ‘Wat voor kerstliedjes dan?. Die van Last Christmas I Gave You My Heart van George Michael?’ ‘Nee, die gelukkig niet, maar wel Mariah Carey en die van I’m Driving Home for Christmas’. Allemaal dat soort liedjes, echt vreselijk en dat de hele dag door hè!’

Ik kan niet meer stoppen met lachen. Ik zie opeens die hele aula vol met scholieren, die zich allemaal enorm ergeren aan die ‘gezellige’ kerstmuziek en dan plotseling een aantal voorbijlopende heupwiegende docenten en een conciërge met brede glimlach, genietend van die Most Wonderful Time of the Year muziek.

‘Maar wat doe je dan als je de school binnenkomt?’, proest ik uit. ‘Nou dan duw ik mijn oortjes nog wat steviger vast en doe de muziek op mijn telefoon gewoon wat harder.’ ‘Oké, en dan hoor je de kerstmuziek niet meer?’ ‘Jawel, nog steeds, echt heel erg’, is het antwoord van mijn zoon die nu werkelijk de uitdrukking op zijn snoet heeft alsof hij een lijdzaam slachtoffer is van een groot onrecht.

Even later zie ik mijn lieve jongen op de fiets vertrekken naar zijn school. Eén ding weet ik zeker en dat is dat hij vandaag zeker niet te vroeg zal zijn.

---

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.