Buiten giert storm Bella om het huis. Mijn gedachten wervelen door mijn hoofd, aangewakkerd door het vele bulderen van de stormwindvlagen. Het is de derde kerstdag en dus zit Kerst 2020 er weer op. Dit jaar is het anders dan anders geweest. Het is stiller, rustiger. Voorheen betekent kerst voor mij samen zijn met mijn familie op kerstdag één en op kerstdag twee dan samen met mijn schoonfamilie. Een prachtige traditie, dierbaar en waardevol. Met de belangrijkste mensen uit mijn leven deze dagen vieren is al jaren een fijne afsluiting van het jaar. Maar nu is het dus anders. Het gezelschap is kleiner, de afstanden groter. Voor mij is Kerst 2020 een kerst op de handrem.
Wat dit jaar wel hetzelfde is, is de jaarlijkse kersttoespraak van de Koning. Ik zie het niet direct maar ’s avonds, na het kerstdiner, kijken en luisteren we online zijn woorden terug. De Koning spreekt over de moeilijke tijd. Dat doet hij plechtig. Halverwege zijn speech verschuift de aandacht naar hoe wij in Nederland met elkaar omgaan. Hij spreekt van de manische-meningen-machine. Wat een prachtige allitererende vondst! Wat mooi dat hier de blik op wordt gericht want die manische-meningen-machine draait inderdaad volop! Zelden lijkt er ruimte te zijn voor nuance en twijfel. Te vaak word je ongewild meegesleurd in het stelling nemen. Een beklemmende situatie vind ik. Als maatschappij moeten we het met elkaar rooien en extremen bieden zelden uitkomst. Toch lijkt het vaak dat die boodschap van saamhorigheid geen plek heeft, dat die zelfs niet meer bestaat. Door het geschreeuw van de grote monden verstomt die boodschap te vaak. Totdat de Koning opeens het volgende zegt: ‘De zachte stem verdient het om gehoord te worden!’ De Koninklijke spijker op zijn kop. Hier zal het over moeten gaan in het nieuwe jaar. Geen harde stemmen meer, maar ruimte voor zachtheid, aandacht en elkaar.
Opeens denk ik terug aan wat me deze week is overkomen. Tijdens één van mijn wandeltochten zie ik halverwege de route iets op een steen liggen. Het is een klein pakje. Ik loop er naartoe en zie dat er een brief opgeplakt is. Ik lees het volgende:
Voor jou van mij. Ik ben niet verloren of kwijtgeraakt maar speciaal voor jou neergelegd om een glimlach op je gezicht te toveren en je dag een stukje leuker te maken in deze moeilijke tijd.
NEEM MIJ MEE.
De glimlach is er direct. Wat een mooi klein gebaar. Het ligt er gewoon om gevonden te worden. Even twijfel ik, maar neem het pakje niet mee. Ik kies ervoor om de glimlach mee te nemen. De hele week heb ik die glimlach in mijn hoofd en nu tijdens het horen van de Koninklijke woorden verschijnt die om mijn lippen. Opeens weet ik het. Dit is wat ik me voor 2021 ga voornemen, ik zal mijn zachte glimlach meer tonen dan ooit. Doe je mee?
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.