Echt goed was de WK voetbalwedstrijd Nederland-Ecuador afgelopen vrijdag niet. Echt genieten was het ook al niet. Tijdens de rust, waarin ik nog een beetje hoopte op een betere tweede helft analyseerde ik hardop: ‘Lantefanterig, dat is het.’ En zo gingen we de tweede helft in. En nee, echt beter werd het die helft ook al niet. Een saai, inspiratieloos en weinig lef tonend Oranje viel ons ten deel. Het harde roepen dat we wereldkampioen kunnen worden, vervliegt zo langzaam in de droge Qatarese woestijn.
Dus besluit ik deze zaterdagochtend even mijn vader te Facetimen. Wellicht dat hij in die wedstrijd wel iets moois heeft gezien, misschien zelfs een sprankje hoop heeft, mijn vader is immers optimistisch van aard. Nadat het belsignaal een paar keer over is gegaan komt zijn stralende gezicht in beeld. ‘Dag mien jong’, klinkt het. We praten wat en dan vraagt hij: Hes’t Oranje ok nog zeein guster?’ Ik knik, wil hem antwoorden maar hij is me voor. ‘Niet best hè, die wordt gien wereldkampioen mien jong.’ Met die woorden vervliegt mijn laatste sprankje hoop. Want als mijn vader vindt dat het niet best was, dan is dat zo!
Ik moet denken aan mijn oom Harm-Jan. Deze week 92 geworden en in zijn jonge jaren een begenadigd voetballer. Uitkomende voor de plaatselijke vv Eext werd zijn talent opgemerkt en werd hij zelfs uitgenodigd voor een selectietraining op de velden van het Utrechtse Hercules voor het Nederlandse jeugdelftal. Samen met twee andere jongens uit Noord-Nederland mocht hij laten zien wat hij kon. Wat mooi om mee te maken. Na afloop krijgt mijn oom helaas te horen dat hij niet door gaat, maar toch.
Mijn oom was overigens niet de enige die een beetje kon voetballen in de familie Talens. Samen met zijn broers Tinus, Geert, Henk en later ook Cor en mijn vader Jan waren het mooie tijden voor de familie Talens en de vv Eext. Met grote regelmaat stonden maar liefst drie Talensbroers in het eerste elftal en vormden zo soms de gehele voorhoede. Als het team in 1947 promoveert naar de 2e klasse is dat een ongekend succes voor een elftal uit een dorp met amper 1000 inwoners. Betaald voetbal bestaat nog niet. Het hoogst haalbare is de eerste klasse waarin bijvoorbeeld in de diverse districten teams als Ajax, Feyenoord en GA Eagles spelen. Maar daaronder volgt dan de 2e klasse. En in die klasse, in het 5e district eindigt de vv Eext in het seizoen 47-48 op de vijfde plaats.
Zou het gaaf zijn om met je broers te spelen in hetzelfde team?
Het is 19 juni 2007. Het is een heerlijke dag en ik beleef één van mijn mooiste voetbalogenblikken. Ik begeef me op sportpark ’t Veld in Eext en ben uitgenodigd voor een jubileumwedstrijd vanwege het 75-jarig bestaan van de voetbalclub. Hoewel ik al jaren niet meer in Eext speel en in die jaren mijn voetbalkunsten op de kleivelden van asvDronten laat zien, wordt er aan mij gedacht en ben ik vereerd met de uitnodiging. Ik voel me weer even het voetballende Eexter kind als ik het sportterrein oploop. De kleedkamers nauwelijks veranderd, het gras nog net zo groen. Wat voelt het fijn om hier weer even te zijn. Nog fijner wordt het als ik de kleedkamer inloop. Want daar zitten mijn voormalige teamgenoten met wie ik vandaag opnieuw zal spelen. Mijn Eext 2 van toen zal een jubileumwedstrijd spelen tegen het huidige tweede elftal. Met een welgemeend ‘moi’, begroet ik iedereen en zie dan de twee jongens zitten met wie ik vandaag het liefste speel, mijn broers Jan en Bert. Met Jan heb ik destijds samen in een team gespeeld, met Bert helaas niet meer. Hij is vier jaar jonger, tegen de tijd dat hij naar de senioren zou gaan was ik al uit Eext verhuist. Maar gelukkig heeft de organisatie van het feest Bert toch uitgenodigd en zal ik voor het eerst met mijn twee broers samen spelen.
Als de wedstrijd begint is dan eindelijk het unieke moment daar. Voor het eerst sinds de jaren 50 staan er weer drie Talensbroers in één team. Ik geniet er volop van. Helemaal als Bert en ik ook nog scoren en we uiteindelijk met 2-1 winnen.
Terugbladerend in mijn fotobestanden vind ik een foto van die dag. Daar zie ik ons, ik trots staande achter mijn twee zittende broers. Ons blauwwitte vv Eext shirt dragen we niet omdat we het ‘uitspelende team’ waren. Maar gelukkig mochten we wel de mooie blauwwitte sokken aan. Sokken die zo heerlijk afsteken tegen het felle Oranje. En nu ik zo terugdenk aan die belabberde wedstrijd van het Nederlands elftal en ik ons drie daar zie zitten in het mooie Oranje, klaart opeens de lucht op. Laat iemand vandaag nog Van Gaal bellen en ons direct laten ophalen. Want met ons drie Talensjes in Oranje kan de rondvaart in de Amsterdamse grachten in december van dit jaar vastgelegd worden.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.