Hier zit ik dan aan mijn bureau. Voor me zie ik de letters van het toetsenbord en ik begin aan het verhaal dat je nu leest. Dat te schrijven vind ik leuk om te doen. Ik kan er een deel van mijn creativiteit in kwijt en het maakt me bewuster van dat wat er in en om mij heen gebeurt. Over het algemeen gaat het schrijven me ook vlot af. Maar vandaag is dat anders.
Want mijn hoofd tolt en dolt. Beelden van inslaande raketten, overvliegende straaljagers, brullende tanks en ratelend geweervuur knallen van links naar rechts en van boven naar beneden door mijn kop. En hoewel ik het eigenlijk helemaal niet wil, kijk ik toch meer dan anders naar de tv en op Twitter om te volgen wat er allemaal gebeurt in dat verre Oekraïne, dat opeens zo ontzettend dichtbij is. Een soeverein land dat wordt binnengevallen door een geradicaliseerde dictator. De wereld, en ik dus ook, weet zich er geen raad mee. Onthutst kijk ik hoe de machthebbers van Rusland de westerse wereld terug brengen naar de eerste helft van de 20 eeuw.
Ik zie beelden van lange rijen auto’s volgeladen met bange mensen, op de vlucht voor ellende, richting het Westen. Een Oekraïense man wordt geïnterviewd en vertelt dat hij zijn vrouw en kinderen naar Polen gaat brengen. Hij wil ze daar in veiligheid achterlaten. ‘Maar wat gaat u dan doen?’, vraagt de journalist. ‘Daarna ga ik terug, om te vechten voor mijn land.’
Ik zie in de man mijzelf staan. Dat wil zeggen, ik zie een deel van hem in mij. Het deel van de vluchter. Ik begrijp zo ontzettend goed dat hij weg wil. Dat hij inziet dat blijven levensgevaarlijk is en dat je natuurlijk je vrouw en je kinderen in veiligheid wilt brengen. Dàt deel herken ik. Maar het andere deel, het deel van teruggaan om voor je land te vechten, daar kom ik maar niet uit.
Natuurlijk hoor ik hem en begrijp ik hem. Ik vind het onvoorstelbaar heldhaftig en dapper en snap ook dat vanuit de verontwaardiging van wat er gebeurt, de motivatie om te strijden enorm is. Ik voel het aan maar durf ik daarmee ook te zeggen dat ik hetzelfde zou doen?
Is het laf van me om te schrijven dat ik dat wellicht helemaal niet zou doen? Zou het verwerpelijk van me zijn om met mijn gezin een veilig heenkomen te zoeken en om dan vervolgens niet terug te gaan naar het front? Ben ik een verrader van het land als ik met de staart tussen mijn beentjes een locatie elders zoek? Heb ik door dit vluchtgedrag dan ook minder recht van spreken dan die mannen die wel de wapens oppakken en ‘Fuck you Russia’ schreeuwen en vervolgens de strijd aangaan?
Op andere beelden zie ik dat in Kiev wapens worden uitgedeeld aan iedereen die een wapen wil. Daarna een korte uitleg van hoe zo’n ding werkt en dan terug naar je eigen flat om te wachten op wat er gaat gebeuren.
Ik stel me voor dat ik zo’n persoon ben. Dat ik bij een legertruck op de hoek van mijn straat een geweer ophaal. Na een korte uitleg loop ik terug naar mijn flat en zet het wapen bij het schuifraam neer. Vervolgens duurt het een paar dagen waarin de strijd toeneemt. En dan plotseling zie ik dat in mijn straat Russische soldaten verschijnen. Ze verschansen zich en schieten op alles wat beweegt. Ik heb een goed overzicht want mijn flat ligt op de vierde verdieping. De vijandige soldaten zien mij niet en dat geeft mij de kans om mijn geweer te pakken en het schuifraam een stukje open te doen. Ik leg aan en leg mijn vinger om de trekker. Ik richt mijn geweer op de dichtstbijzijnde soldaat. Ik tel tot drie maar juist op dat moment vliegt een witte duif voor mijn raam, het beest koert luid waardoor de soldaat, die ik onder schot heb, opkijkt. De duif is inmiddels doorgevlogen maar dat is het minst belangrijke, want de donkere ogen van de soldaat kijken mij nu recht aan. De man heeft door dat hij te laat is en realiseert zich dat het binnen enkele seconden gedaan kan zijn. En ik? Wat doe ik?
Denkend aan de mensen in Oekraïne besef ik me dat geluk is dat je wieg heeft gestaan op een plek waar het veilig was, veilig is en veilig zal zijn. Dat je niet na hoeft te denken over of je de trekker van een geweer wel of niet over zal halen. Maar vooral ook dat geluk uiterst kwetsbaar is.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
コメント