Het is er eigenlijk altijd fijn, op Schiermonnikoog. Dat komt denk ik omdat er zoveel is. Veel zee, veel zand en vooral veel lucht. En die drie bij elkaar opgeteld is dan weer veel eiland, hoewel Schiermonnikoog, waar ik deze vrijdag met studenten ben, weer klein is. Dus om volop van die veelheid te genieten sprak ik met mijn derdejaarsstudenten af om de avond voor ons verblijf een nachtje op de camping van Lauwersoog door te brengen, zodat we de vroege boot naar het eiland konden nemen. ‘Huh, op een camping? Maar zo’n huisje is toch heel duur?’ Ik moet er van glimlachen, vooral ook als ik denk aan het vooruitzicht van de blik van die student als ze straks het antwoord hoort. ‘Nee niet in een huisje, gewoon in je eigenste tentje!’ Grote ogen staren me aan.
Maar ze staan er dan toch maar op de donderdagavond. Niet alle studenten die natuur als keuzevak hebben gekozen zijn mee overigens. Sommigen haakten af, hadden het druk met andere studietaken of andere verplichtingen. Maar de acht die er wel zijn, stralen volop. ‘Gert kan jij even helpen met onze tent?’ ‘Nou dat dacht ik niet, je kan het best zelf’, antwoord ik terwijl ik vanuit mijn luie campingstoel toekijk en grinnik. Even later hoor ik van een ander dat ze zenuwachtig is. Ik vraag haar waarom. ‘Nou ik heb nog nooit gekampeerd.’ ‘Geeft niks’, zeg ik, ‘je zal het fantastisch vinden.’
Als dan eindelijk alle tenten staan, zitten we daarna rondom een kleine tafel en spelen diverse spelletjes. Dat is het fijne van pabostudenten. Die willen altijd spelletjes doen en dus is er altijd reuring. Er wordt veel gelachen en met elkaar gedold, waarbij ik ook opeens iemand tegen een ander hoor zeggen dat ze het allemaal zo leuk vindt. Een paar uur later ligt iedereen in de tentjes en wordt er nog lang gepraat en gelachen, maar nooit te hard of te schel. Opnieuw realiseer ik me hoeveel gave jongeren ik eigenlijk ken. Ze zijn vrijwel altijd sociaal, positief en vriendelijk. Wat een feest om daar meester van te zijn.
Na een rustige boottocht met luie zeehonden op een zandplaat, fietsen we dan de volgende dag op onze gehuurde fietsen op Schier. We zien veel vogels, waarbij zelfs een zeldzame velduil ons komt bespieden. Wat een bijzonder moment.
Het is een dag vol plezier, opgewektheid en interesse in wat het eiland biedt. We bezoeken Kobbeduinen en verwonderen ons over het grote deel van het eiland dat afgesloten is voor mensen omdat het vogelbroedgebied is, Als we toch twee mensen met een hond in de verte het gebied in zien gaan, zijn we verontwaardigd. ‘Belachelijk toch Gert?’ Ik knik.
Kort daarna lopen we op bunker Wassermann en bezoeken we oorlogsbegraafplaats Vredenhof, waar Duitse en geallieerde soldaten door elkaar heen liggen. Veel van de soldaten die er liggen hebben de leeftijd van mijn studenten. ‘Jemig’, hoor ik een paar keer iemand zuchten.
Na de middag bezoeken we basisschool Yn de mande waar meester Jeroen ons ontvangt en veel vertelt over hoe het is om les te geven op een eiland. We horen de voors en tegens en als ik rondkijk denk ik te zien dat een ieder in het eigen hoofdje nadenkt of ze op een eiland zouden willen werken.
Dan vertrekken we weer en fietsen langs de westkant van het eiland om vervolgens naar het Noordzeestrand te gaan voor datgene waar ik me de hele dag het meest op heb verheugd, het dobberen in zee. ‘Nou pap, kom’, hoor ik mijn zoon Jesse zeggen. Want ja, Jesse is ook mee. Die liet zich deze eilandkans niet ontglippen. We lopen de zee in en laten de frisheid over ons komen. Kelly, Fien en Giulia dobberen ook mee en genieten er net zo van, net als overigens de vijf anderen die op het strand met elkaar liggen te kletsen. Een paar uur later vertrekken we weer en nemen rond half negen in Lauwersoog weer afscheid van elkaar.
Als ik ’s avonds laat thuis ben, stuur ik de studenten het volgende bericht. Hé toppers, Jesse en ik zijn weer thuis. Dank jullie wel voor de fijne dagen! Het is echt een feestje voor mij geweest om met jullie op pad te zijn.
Die nacht droom ik van luierende zeehonden en zwevende velduilen, waarbij Daniëlle, Emma, Fien, Giulia, Kelly, Terra, Yasmin, Myrthe, Jesse en ik op onze badhanddoekjes op de toppen van de golven dobberen en we de hele wereld met gemak aankunnen.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.