‘Nou, heb je je verhaal voor deze week al af?’ Terwijl ik mijn boodschappen op de rolband leg, kijk ik naar mijn favoriete kassière Eefke. ‘Eh, nee nog niet. Meestal schrijf ik pas in het weekend, dus ik heb nog even, het is nog maar dinsdag.’ ‘Ja dat is ook zo, maar misschien had je al iets?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Het wordt lastig deze week Eefke. Ik heb zoveel verschillende leuke dingen op de agenda. Gisteravond was ik bijvoorbeeld in Groningen. Zoon Erik was met zijn roeiteam genomineerd als de Sportploeg van het jaar. En raad eens?’ ‘Gewonnen?’ ‘Ja, leuk hè?’ Een grote glimlach verschijnt op Eefkes gezicht. Dat is zo fijn van deze kassière. Al is de dag nog zo grauw, al regent het pijpenstelen, al staan er tien wachtenden in de rij, bij Eefke is er altijd tijd voor een hartelijke lach! ‘Nou succes er dan maar mee’, roept ze me nog na als ik de winkel uitloop.
En nu, op zondagmorgen als ik in mijn werkkamer zit om dit verhaaltje te schrijven, denk ik nog eens terug aan deze afgelopen week en vraag me af waarover ik zal gaan schrijven.
Op maandagavond was ik dus in de Martini Plaza in Groningen om mee te maken hoe zoon Erik met zijn Holland vier, waaronder drie jongens uit Groningen, uit handen van oud shorttrackcoach Jeroen Otter de prijs van beste sportploeg kreeg. De zilveren roeimedaille, van het deze zomer in Bulgarije gehouden WK onder 23, veranderde in Gronings goud. Hoe mooi om dit mee te maken.
Op de woensdag presenteerde mijn klasje hoogbegaafde leerlingen aan hun ouders, opa’s en oma waarover ze de eerste tien weken gewerkt hadden. De klas was omgebouwd tot een waar Eigen Lichaam Museum, waarin de kinderen trots vertelden over hun opgedane kennis. En terwijl de ouders aandachtig luisterden, zat ik op mijn stoel te genieten van het plezier en zelfvertrouwen van de kinderen bij dit voor hun toch spannende moment.
De donderdag was een heuglijke dag omdat mijn lieve ouders maar liefst 61 jaar getrouwd waren. Ik realiseerde me, zoals zo vaak, hoe bijzonder dit is en prees me gelukkig met deze fijne ouders. Ouders, die me in de middag facetimden en me trots een grote bos bloemen lieten zien. ‘Dank je wel jongen, wat een mooie bos.’ ‘Het is jullie gegund’, zei ik, maar realiseerde me tegelijkertijd dat geen bos groot of mooi genoeg kan zijn voor deze twee mensen.
Op de vrijdag bezocht ik Mark in Schiedam die als trotse CEO van Koninklijke De Kuyper, mij en onze skivrienden Albert en Luc rondleidde in zijn bedrijf. Met een omzet van ruim 100 miljoen euro is Koninklijke De Kuyper de afgelopen jaren uitgegroeid tot één van ’s werelds grootste cocktaillikeurenmerk. Een familiebedrijf dat stamt uit 1695 en sinds 1910 aan de Buitenhavenweg in Schiedam de distilleerderij heeft. Een pand dat nu nog steeds gebruikt wordt en niet voor niets op de Monumentenlijst staat. De historie en vakmanschap knallen je aan alle kanten tegemoet en wat gaaf dat ik dit allemaal mocht zien.
En dan de zaterdag wanneer in Dronten het door mijn broer Bert en vriend John georganiseerde intieme WinterWijland festival gehouden werd. In een setting van knapperend houtvuur, sfeervolle muziek en fraaie terreinverlichting was het een intiem en fijn festival. Een festival waar ik bovendien drie keer optrad in een omgebouwde dubbele zeecontainer die plaats bood aan 32 toeschouwers. Wat heerlijk om een Zweeds kerstverhaal te vertellen waarbij er veel gelachen werd en mensen na afloop met een brede glimlach en in hun hand een Zweeds pepparkakor de container verlieten. Wat toch fijn om gedurende zo’n verhaal samen even in een andere wereld te zijn en de sleur van alledag los te laten.
Zo zit ik dus hier op mijn werkkamer. Ik zie deze prachtige week opnieuw aan me voorbij trekken en voel me bevoorrecht met zoveel bijzondere belevenissen en mooie mensen om me heen.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.
Commentaires