‘Wat is nou eigenlijk datgene wat je het meest is bijgebleven na vijf jaar van onderzoek doen over die vliegtuigcrash?’ Voor me staat Arend Dubbelboer van Omroep Flevoland. Hij interviewt me vanwege de opening van de expositie over die crash in de bibliotheek van Dronten. Ik denk na. Vijf jaren onderzoek passeren in razend tempo mijn gedachten. Wat is de kern? Waar gaat het verhaal eigenlijk over? Wat raakt me het meest? Ik denk na en zie me weer het bezoek brengen aan de familie Kitchen in Engeland. Zie me weer staan voor het graf van Alfred Kitchen op de begraafplaats in Kampen. Hoor opnieuw de stemmen tijdens de interviews van de hoogbejaarde ooggetuigen uit Kampen. Lees weer de intieme brieven die Alfred aan zijn vrouw Edna schreef. Voel de toestemmende knik die Adrian Kitchen me geeft over dat het goed is dat ik over zijn vader schrijf. Terwijl deze herinneringen naar boven komen, begin ik me tegelijkertijd af te vragen waarom ik zoveel uren heb besteed aan dit onderzoek?
Maar opeens weet ik het als ik me in gedachten weer zie zitten op die ene ziekenhuisstoel op vrijdag 16 maart 2001, om 21.50 uur.
Op dat moment verandert mijn leven voorgoed. Ik zit en ik huil. Niet hard, meer ingetogen, stilletjes zelfs. Ik kan er niks aan doen. Het lukt me niet om te stoppen. Voor het eerst in mijn volwassen leven heb ik geen controle over mijn emoties. De tranen blijven maar komen maar belemmeren gelukkig niet mijn zicht. Even voel ik een hand op mijn schouder. ‘Huil maar lekker kerel’, hoor ik een stem zeggen. Het effect laat zich raden, nog meer tranen, nog minder controle. Het duurt ook best lang. Ik zit zo bijna een uur in die stoel totdat het eindelijk een beetje stopt. Al die tijd hou ik mijn ogen gericht op datgene wat vanaf nu het meest kostbare in mijn leven gaat zijn: mijn zoontje Erik. Zijn handje om mijn wijsvinger, hij houdt zich vast voor de grote wereld waarin hij opeens beland is. Hij laat me niet meer los en ik weet dat vanaf dat moment ik hem nooit meer los zal laten.
Dit is de kern. Dit is waar het over gaat. Dit is wat tijdens mijn onderzoek steeds in me sluimert. Het onvoorstelbare rijke gevoel en de fantastische emoties die ik voel als ik naar mijn twee zoons kijk. Erik en Jesse, ze zijn de parels in mijn leven. Het gevoel van trots om te zien hoe ze het doen. Het kunnen bijstaan als het soms even moeilijk gaat, meezuchten als er gezucht wordt, juichen als zij juichen. En natuurlijk, hoe moeilijk ook, het fietsje loslaten waarop zij voor het eerst zonder zijwieltjes de grote boze wereld in rijden. Een wereld die dan toch mee blijkt te vallen en eigenlijk fantastisch is om te ontdekken.
Alfred Kitchen hoefde niet meer te vliegen. Maar als hij nog één keer mee zou gaan, dan was zijn beloning 48 uur verlof. En die zou hij opnemen als zijn eerste kind geboren zou worden, ergens in januari 1945. Maar helaas, zover is het dus nooit gekomen. Afgelopen vrijdag was het 27 november en precies 76 jaar geleden dat zijn vliegtuig crashte waarbij Alfred overleed. Twee maanden later kwam zijn zoontje Adrian op de wereld. Hoe wrang. Wat had ik die Alfred zo graag zo’n enorme huilbui gegund als de mijne in 2001.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.