Het is in het jaar 1996 dat ik al ruim zes jaar voor de klas sta en voel dat er een soort van sleur in mijn dagelijkse werk komt. Het lesgeven gaat steeds meer op de automatische piloot en gaandeweg mis ik inspiratie voor nieuwe ideeën en initiatieven. Daarom besluit ik om een advertentie te plaatsen in een Zweeds onderwijstijdschrift waarin ik vraag op welke school ik een aantal maanden mee zou mogen lopen. Een poosje later kan ik mijn geluk niet op als ik van dertien Zweedse collega’s een reactie krijg. De één nog hartelijker dan de ander. Ik kies de drie interessantste scholen uit. Eentje in hartje Stockholm, eentje op het platteland van Midden-Zweden en een school in Arjeplog, Lapland.
Het is het verre Lapland dat me het meeste trekt waar ik dan ergens half oktober naar vertrek. Het is er ver, leeg, ruig en wonderbaarlijk mooi. En…. er wordt gevoetbald, iets wat ik de eerste avond al opmerk. Want vanuit mijn tijdelijke woonverblijf heb ik uitzicht op de lichtmasten van het veld van de lokale voetbalclub SK Arjeplog.
De tweede avond van mijn verblijf wandel ik naar dat veld en zie een aantal bonkige Zweden op een soort van gravelveld een potje voetballen. Ze spelen fel en jutten elkaar flink op. Ik sta een tijdje te kijken en op het moment dat ik weer richting mijn huis wil gaan, hoor ik plotseling mijn naam. ‘He Gert, how nice. How are you?’ Ik draai me om en zie dat Erik, een collega van de lokale basisschool, naar me toekomt. Ik lach. ‘Wow Erik, are you one of these brilliant players of Arjeplog?’ Erik lacht hardop en laat me weten dat het niveau niet bijster hoog is maar dat het plezier in het voetballen in dit team erg groot is. Ik vertel hem dat ik dat heb gezien. ‘Do you play football Gert?’
Even ben ik stil en zie flarden van mijn roemruchte voetbalcarrière door mij heen flitsen. Opgeleid bij de jeugd van VV Eext te Drenthe behaal ik daar als hoogste het tweede team. Na mijn verhuizing naar Dronten kom ik daar in het 3e team waarna ik langzamerhand afstroom naar de kelder van het amateurvoetbal. Nee, van een hoog niveau is het allemaal niet en zal het ook nooit worden, maar…. dat hoeft deze Erik toch niet te weten? En dus zeg ik: ‘Yes sure, I played it all my life and even now I am playing in a very special team in my hometown Dronten. Erik kijkt me lachend aan en zegt dan: ‘Well that is great because this Saturday is our last match from this season. We can use some help so if you would like to join you are most welcome.’ Ik laat het even op me inwerken en zie een glansrijke internationale voetbalcarrière opdoemen. Dus hoef ik er niet lang over na te denken en zeg volmondig ‘yes’!
Die zaterdag sta ik al vroeg op en merk dat ik last heb van een gezonde voetbalspanning. Ik vertrek op tijd naar het veld en zie Erik. Hij stelt me vervolgens voor aan zijn coach Knud, een ietwat klein, veel te dik mannetje, met een opvallend rode neus. ‘Aha, our star from the Netherlands!’ Ik knik. ‘Before you can play I have to add your name on the match sheet and I need your registration number.’ Even raak ik wat onzeker. Welk registratienummer wil deze Knud van mij hebben? Mijn KNVB inschrijvingsnummer? Is dat hier in Zweden ook geldig? Bovendien ken ik dat nummer niet uit mijn hoofd. Opeens zie ik mijn grootse internationale debuut in rook opgaan nog voordat ik een bal geraakt heb. Dat laat ik me niet gebeuren dus kijk ik de kleine Knud met strakke blik aan en zeg: ‘Yes, my name, I will spell it for you.’ Vervolgens pakt de coach een pen en het formulier en kijkt me hoopvol aan. ‘Ok, here is my name’ en ik spel langzaam de letters die hij daarna één voor één op het papier zet. Dat doet hij ogenschijnlijk gedachteloos maar bij het noemen van de negende letter kijkt hij op en begint onbedaarlijk hard te lachen. Want daar, recht onder zijn neus, staan de letters M. VAN BAST
Nadat we beiden zijn uitgelachen vult de coach de twee laatste letters in en schrijft hij mijn zogenaamde KNVB registratienummer op. Waar mijn postcode wel niet goed voor is.
Dan is het zover. We zitten in de kleedkamer en luisteren naar de woorden van coach Knud. Hij heet me welkom en vertelt zijn mannen hoe ik heet. De kerels lachen hardop maar worden weer stil als de opstelling klinkt. En die is teleurstellend want Van Basten zal de eerste helft vanaf de bank beginnen.
Als de eerste helft voorbij is en mijn SK Arjeplog tegen een hopeloze 2-4 achterstand aankijkt, hoor ik in de pauze dat Van Basten er nog niet direct in mag maar dat dat na zo’n vijftien minuten zal gebeuren. Ik kijk blijkbaar een beetje beteuterd want Erik slaat een arm om me heen en zegt dat er wel een andere belangrijke taak voor mij is weggelegd. Het bier moet namelijk gekoeld worden. Ik krijg de opdracht om eerst de sauna aan te zetten en daarna alle bierblikjes onder een stromende koude kraan in de twee wasbakken te leggen. Als we het veld dan weer opgaan en ik de kraan dicht doe komt een verwarde Knud naar me toe. ‘No no mister Van Basten, the beer must be cold so let the water flow.’
En zo stroomt gedurende de hele tweede helft het koude Zweedse water over alle biertjes, mag ik na vijftien minuten het veld in en verliezen we, ondanks enkele van mijn meest onnavolgbare acties ooit, met een schamele 2-5. Als de wedstrijd is afgelopen komen de spelers naar me toe, schudden mijn hand, bedanken me en vertellen me bijna allemaal dat nu het belangrijkste van de dag gaat beginnen; ‘let’s drink our beer.’ Vijf minuten later zitten dertien Zweden met hun mr. Van Basten in een veel te warme sauna te genieten van hun koude bier terwijl aan de verloren wedstrijd geen woord meer vuil wordt gemaakt.
(Op de foto staat Mr. van Basten op de achterste rij, uiterst rechts. De foto is gemaakt door coach Knud, die dus helaas niet zelf op de foto staat. Het verhaal over mijn internationale voetbalcarrière werd eerder geplaatst in Panenka Magazine; www.panenka-magazine.com.)
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.