Op weg naar mijn ouders, Jan en Lammechientje, in mijn geboortedorp
Eext, passeer ik deze week even na Meppel de grens. Het bordje
Drenthe lacht me toe. Dat doet het al sinds ik in 1989 Drenthe
verliet en vanaf toen dus regelmatig terugkom. Vandaag ook. Hoe
dichter ik bij Eext kom, hoe meer het landschap mij herkent. Bij de
afslag Rolde, op de N33, stroomt het bloed wat harder. Door het
mooie hart van Rolde, langs het schitterende beeldhouwwerk van
Bert Kiewiet waarbij de Drentse boertjes me glimlachend nakijken.
Daarna de lege plek waar ooit hotel Erkelens floreerde en dan de
eerste weg rechts richting Anderen en Eext.
Of toch eerst nog niet? Nee, eerst nog even rechtdoor, een paar
honderd meter maar. Langs de plaats waar ooit het illustere Hof
van Rolde stond, de moeder der discotheken uit de jaren 70 en 80.
Helblauw van de sigarettenrook, consumptiemuntjes rinkelend in de
broekzak, toetende oren van de harde muziek, zwalkende horizonten
door het schrale bier. Altijd kijkend naar het wonder. En het
geschiedde, in het Hof zag ik Lilian pas echt!
Terug langs de imposante kerk met op het kerkhof in zijn graf een
zacht zingende Cuby, dan naar de afslag richting Anderen en Eext.
Een hobbelige weg. De wortels van de oude eiken drukken het asfalt
omhoog als een soort protest. Dit is ons landschap! De autorijlessen
van toen flitsen aan me voorbij. Die eiken staan wel heel dicht aan
de weg. Ze komen uit een autoluwe tijd. Vandaag de dag zien ze er
op toe dat je niet te dicht langs de kant rijdt. Ik hou van oude eiken.
De afslag Anderen laat ik liggen. Wegens wegwerkzaamheden is Eext
niet via Anderen te bereiken. Dus rij ik door naar de Eexterhalte.
Ooit een treinstation, nu een herinnering. Ik sla af naar Eext en kijk
naar rechts. Daar staat ie, de D14! Meer dan 5000 jaar oud. Stoer,
groots en mystiek. Ik parkeer de auto, stap uit en loop naar één van
de mooiste hunebedden van Nederland. Bij elke stap dichterbij ga ik
een stap terug in de tijd. Het gevoel van toen ik nog een klein Gertje
was, komt weer boven. Deze oerplek, magisch in een atmosfeer vol
verhalen. Ik kijk en zie me weer klimmen op deze machtige stenen.
Ik zie me weer wegkruipen bij het verstoppertje spelen, zie me een
klein vuurtje stoken en mijn handen warmen. Ik zie me zitten, kijken
en mijmeren. Ik kijk naar de beelden van toen en voel de beleving
opnieuw. Het is me allemaal zo lief.
Na een poosje stap ik op. Glimlachend rij ik naar mijn ouders die
ongetwijfeld al bij het raam zitten om te kijken of ik er al aankom.
En dat doe ik, ik ben thuis!
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.