‘Vijf, vier, drie, twee, één, go!’ Mijn collega Nienke geeft het startsein en vanaf dit moment is het ieder voor zich. Alsof er geen vermoeidheid meer is, alsof dit het moment is waar onze studenten naar toegeleefd hebben. En dus gáán ze allemaal zodra de wedstrijd gestart is. De één wild wegrennend, de ander in een wat rustiger tempo en weer een ander die met rondspiedende blik de omgeving goed in zich opneemt. Want hoe je het ook wendt of keert, je wilt toch als winnaar uit de bus komen van deze Great London Mystery.
Het is een aantal weken geleden dat ik aan mijn pabostudenten, die zich opgegeven hebben om mee te gaan op een studiereis naar Londen, uitleg wat The Great London Mystery is. ‘Ik zal jullie de komende periode zo nu en dan een hint sturen. In totaal krijg je zeven hints en wie de combinatie tussen deze hints weet te leggen kan op een bepaalde locatie in Londen iets vinden wat je in één hand vast kunt houden. En uiteraard zal de winnaar gehuldigd worden met eeuwige roem. En win je niet? Tja, dan ben je dus een heuse Londonloser.’ De studenten kijken me wat meewarig aan. Zo van, daar heb je Gert weer met een raar iets. Wellicht komt het door mijn grijnzende blik, wellicht komt het omdat ze nog niet precies weten wat er gaat komen. Maar nadat ik nog wat extra uitleg geef, zie ik dan toch glimmende pretoogjes en kan wat mij betreft de voorpret echt beginnen. En dus stuur ik diezelfde dag nog een mail naar deze gave studenten met daarin hint 1.
In de bijeenkomsten daarna vertel ik over het Engelse onderwijssysteem, laat ik foto’s zien van de twee scholen die we gaan bezoeken en zetten de studenten een plan op over wat ze willen onderzoeken als ze in Londen zijn. Sommigen gaan vooral kijken naar inclusiviteit, anderen richten zich meer op de vakinhouden of op de organisatie van het onderwijs. Ook wordt er gekeken naar hoe de scholen zich verhouden tot de wijk waarin ze staan. Naast deze onderzoeken bereiden ze ook nog een les voor, die ze vervolgens op de basisscholen geven die we bezoeken. Een spannende opdracht die uiteraard in het Engels uitgevoerd moet worden. En met een steeds dichterbij komende datum van vertrek krijgen de studenten er meer en meer zin in.
En zij niet alleen, ik ook. De bezoeken aan de scholen en de universiteit vind ik elk jaar weer zeer inspirerend en ik hou van het slenteren door die enorme wereldstad. Dat ik dit kan combineren met het begeleiden van studenten vind ik oprecht een voorrecht. Onder het mom van wie veel reist kan veel verhalen worden de blikken verruimd en gaan de luikjes open. Zo nemen mijn collega Nienke en ik ze naast het bezoeken van de scholen ook mee naar een zitting van het Britse Parlement, naar diverse musea, lopen we de Queens Walk, kijken we naar musical The Wicked, eten we in China Town en lopen we vele kilometers. Ja, Deventer is leuk, maar Londen heeft toch ook wel wat.
Dan is het opeens donderdag, de dag van The Great London Mystery. ‘Ik denk dat ik weet waar en wat het is Gert’, proberen sommigen mij op slinkse wijze uit de tent te lokken. ‘Goed zo’, zeg ik en glimlach vriendelijk terug. ‘Ik ben benieuwd.’ In de ochtend bezoeken we eerst nog de universiteit van Greenwich en krijgen we een paar mooie presentaties over het Engelse onderwijs. Daarna gaan we met de universiteitsdubbeldekkerbus van de Avery Hill Campus naar de Maritime Campus en zijn we dus echt in Greenwich. We stappen uit, eten wat bij het overdekte marktje en lopen naar Greenwich Park om het observatorium en de nulmeridiaan te bezoeken. Maar voordat we die twee zaken bekijken eerst dus de spannende ontknoping van The Great London Mystery.
Zie ze rennen, als dolenthousiaste spelende kinderen, op zoek naar het punt waarvan zij denken dat alle zeven hints samen komen. Annemarie, Julian en Gabriël lijken daarbij het meest succesvol te zijn. Zij lopen rechtstreeks naar een boom waarvan zij denken dat het daar moet zijn. Maar als niet direct iets gevonden wordt wat je in je hand kan houden, rennen Julian en Gabriël opeens keihard zo’n 100 meter verder. ‘Huh, wat doen zij nou?’, vraagt Annemarie zich hardop af. Ik schud mijn hoofd en zie wat er gaat gebeuren als ook de andere studenten zich nu melden bij die eerst uitgekozen boom. Daarbij valt overigens op dat Bart niet echt zoekt maar vooral kijkt naar wat de anderen doen. En als hij dan uiteindelijk ook meezoekt horen we plotseling een harde schreeuw van hem afkomstig: ‘IK HEB HET!’
Trots houdt hij boven zijn hoofd wat hij gevonden heeft. Het zijn een paar aardewerken klompjes die ik op al mijn reizen meeneem om als cadeautje te geven aan mensen die me een mooi moment bezorgen. Het zijn klompjes die in 2019 door de toenmalige groep studenten verstopt werden. De laatste Londengroep voordat de corona-ellende begon. En met de fantastische juichkreet van Bart en zijn geweldig mooie glimlach eindigt de zoektocht die een paar week eerder begon. Tenminste, dat denk ik. Maar zo denkt winnaar Bart er nog niet over. Want als hij de twee klompjes van elkaar scheidt en vervolgens Annemarie ook een klompje geeft omdat zij eigenlijk degene is die de juiste plek heeft gevonden is er terecht nog een applaus voor Bart en Annemarie.
En ik, ik sta erbij en geniet van dit mooie moment en prijs me gelukkig dat ik dit soort momenten in mijn werk meemaak. Als we vervolgens verder lopen richting de nulmeridiaan hoor ik achter me een student zich hardop afvragen hoe het toch kan dat die klompjes daar een aantal jaren hebben kunnen liggen. Ik glimlach bij het horen van die vraag, want inderdaad, dat is de echte Great Mystery of London.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.