Vanmorgen ben ik al vroeg wakker. Nou ja, het is eigenlijk niet vroeger dan op de andere dagen in de week, maar omdat het vandaag zaterdag is, is het toch vroeg. Gek eigenlijk. Bepaalt datgene wat je die dag gaat doen hoe vroeg of hoe laat het is? Als doordeweeks mijn oogjes zo rond de klok van kwart over zes open gaan is dat prima. Immers een uurtje later rij ik naar mijn werk in Deventer, dus op tijd opstaan is nodig. Maar als ik zaterdags op diezelfde tijd opsta, dan is dat veel te vroeg. Ik hoef immers niet naar mijn werk en heb alle tijd aan mezelf om te doen wat ik wil doen. Dus kan ik ook gewoon blijven liggen en in het land van ‘tweeiduuster’ nog wat sluimeren tussen droom en echt. Maar dat doe ik niet. Wakker is wakker en dus hup met de beentjes de nieuwe dag tegemoet. Dat wordt me vandaag overigens ook niet echt moeilijk gemaakt. Want het fijne van wakker worden in de maanden maart en april is dat het gepaard gaat met prachtig vogelgezang. En dat maakt me blij!
‘t Zel weer veujoar worden,
‘t Zel weer veujoar worden.
Ik roek ‘t aan de lucht,
En d'eerste holtdoef vlugt.
De winter was laang,
En ik was baang,
Dat ‘t nooit weer veujoar worden zol.
Mor ‘t komt aaltied wel goud.
Wijlen Ede Staal uit Groningen zong het al zo prachtig. De winter was laang en ik was baang, dat ‘t nooit meer veurjoar worden zol. Niet dat ik echt bang was, maar de grauwe, grijze, zonloze januari- en februarimaanden duurden mij wel iets te lang. Als het niet echt winter wordt met sneeuw en ijs, dan maar snel door naar het voorjaar. Dus hoe fijn toen in maart de zon opeens tevoorschijn kwam en uitbundig haar licht en warmte op me liet schijnen.
Vandaag ga ik er dus vroeg uit en wil ik ook zo snel mogelijk naar buiten om het mooie van de nieuwe zonnige dag te vangen. En dus loop ik een poosje later het huis uit en wandel langs de volkstuinen, kijk even naar ons tuintje dat klaar ligt voor het nieuwe seizoen en ga verder via het pad door het dorpsbos om vervolgens bij de Wissel over te steken en een rondje op het schelpenpad te maken door het bos dat de begraafplaats in Dronten omringt.
Het is fijn om de koele wind in combinatie met de warme zonnestralen op mijn wangen te voelen. Het is prachtig om het vogelconcert te horen. Koolmezen, pimpelmezen, roodborstjes, tjiftjaffen, merels, een zanglijster en dappere winterkoninkjes zingen de longen uit hun lijf. Het is mooi om het gele speenkruid en eerste bloesem in de bomen te zien. Voor mij is het de perfecte start van een nieuwe dag. Het geeft rust, energie, kracht en inspireert.
Maar dan, als ik weer richting mijn huis wandel en naar rechts kijk, zie ik in de verte bij woonzorgcentrum De Regenboog een blauw-gele vlag wapperen. Die vlag brengt me terug naar wat ook de realiteit is. Een land kapot geschoten, dromen uiteengespat en miljoenen op de vlucht. Voor hen geen start van de dag met vogelgezang en tintelingen op de huid, veroorzaakt door een licht briesje met fijne zonnestralen of mooie bloemkleuren. Nee, daar in Oekraïne is het voorjaar nog lang niet aangebroken en duurt de winter langer dan ooit. Het is niet zo dat ik mijn fijne start van de dag nu kwijt ben, maar wolkeloos is deze ook niet meer.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.