We zijn gestopt en luisteren. Het effect is enorm en we raken beiden onder de indruk van dat wat we horen, namelijk helemaal niets. Het is overweldigend en allesomvattend. Een moment van geluk en vrede. Maar zo snel als het kwam, is het ook weer weg. Want ergens in de verte hoor ik opeens een mannenstem luid praten over hoe mooi het hier wel niet is. En met die constatering is meteen het allermooiste verdwenen en ruist de stilte naar haar eigen onvindbare plek.
Ik vind dat jammer. Want als je goed luistert, hoor je dat het eigenlijk nog maar zelden stil is. Overal om ons heen is geluid. Bladblazers, kantenmaaiers, boormachines, elektrische zagen, radio’s, glascontainers, brommers, auto’s, machines, vliegtuigen en heel veel meningen van mensen. Zo langzamerhand is de wereld vergeven van geluid en is de stilte voorgoed verdrongen. Maar nu, hier op de Veluwe waar Lilian en ik deze ochtend fietsen, is het opeens doodstil. We staan erbij en genieten ervan.
Het is heerlijk om te fietsen tijdens dit stralende weekend zo aan het einde van oktober. Hoewel aan de horizon de wintertijd al naar me knipoogt, geniet ik volop van de zachte temperatuur. De verkleurde bladeren van de Amerikaanse eiken maken van het landschap een prachtig schilderij. Kleuren die me er overigens wel aan herinneren dat de herfst al ver gevorderd is. Sterker nog, als ik om me heen kijk, zie ik dat de winter er al aankomt. Want van de 28 kilometer fietspad waarop we fietsen zijn van zeker 20 kilometer de randen langs het pad omwoeld door de vele wilde zwijnen die hier leven. Op zoek naar voedsel om een stevige vetlaag op te bouwen voor de winter, woelen ze de toplaag van de bodems om en laten een bende van zand, kuilen en hopen achter. Zwijnen die zich overigens niet laten zien. Net als de wolven en edelherten trouwens. Ik vind dat jammer maar begrijp het wel. Want zolang de mensen hier vandaag fietsen, wandelen, rennen, rol-langlaufen en elektrisch scooteren hebben die dieren hier even niets te zoeken. Ik denk dat ze ergens achter een heuveltje liggen, ook genietend van de zon en de fijne temperaturen waarna ze weer tevoorschijn komen als de mensen uit hun gebied zijn verdwenen en het weer stil wordt.
Wat een contrast, deze ochtend hier in het bos, met datgene wat ik eerder vandaag in de krant las. Een interview met de Zweedse Greta Thunberg. Het dappere meisje dat niet langer kon aanzien hoe wij als mensen met de aarde omgaan en besloot om in actie te komen. Op een dag in 2018 pakte ze haar schooltas en vertrok uit huis. Maar in plaats van naar school te gaan, wandelde ze richting het Zweedse parlementsgebouw. Daar ging ze op de grond tegen de muur zitten. Voor haar uitgestald een stukje karton met daarop met zwarte verf geschreven Skolstrejk för klimatet. De actie van een meisje van 15, zittend daar op die koude stenen, bracht in de jaren daaropvolgend een oververhit debat tot stand. Naast grote bewondering wereldwijd werd ze ook doelwit van hoon, spot, seksisme en zwartgalligheid. ‘Zo belachelijk, Greta moet aan haar woedeprobleem werken en ouderwets met een vriendin naar de film gaan. Chill Greta, chill’, aldus de Amerikaanse president Donald Trump in 2020. De voorman van the home of the brave als slechtste circusclown allertijden.
In het interview in de Volkskrant vertelt Greta waarom ze nooit lacht op foto’s waarop ze met politici staat. ‘Het gevaar bestaat dat ze me gebruiken als klimaatmascotte. Dat ze hun gebrek aan daadkracht verbloemen met een foto van mij. Dat ze niet kunnen zeggen; kijk Greta staat lachend naast me, ze is het eens met mijn aanpak.’ Verder stelt ze dat we al slaapwandelend richting de afgrond gaan en ze niet meer wil spreken van klimaatverandering maar van klimaatinstorting.
En zoals van het begin af aan, is er ook nu geen speld tussen te krijgen. Wereldwijd wetenschappelijk onderzoek, gedaan op talloze plekken op aarde, waarbij de onderzoeken keer op keer gereviewd zijn, laten het onvermijdelijke zien. Verandering van klimaat is van alle tijden, het uitsterven van dier- en plantensoorten bestaat al zolang de aarde bestaat, maar de versnelling van de huidige verandering, veroorzaakt door menselijk handelen, gaat te snel voor de natuur om zich daar bij aan te passen. Steeds vaker bekruipt me de angstige gedachte dat het ons als mensheid niet gaat lukken om dit te keren. Dat de gemiddelde temperatuur zal blijven stijgen, met alle rampzalige gevolgen van dien. Steeds vaker denk ik dat we inderdaad slaapwandelend verder gaan en onze oogkleppen groter en groter worden.
Maar hier nu op de Veluwe, waar het even heel stil is en de rust neerdaalt, laat ik die enge gedachte achter me. Doe ik mijn oogkleppen op en zie het mooie om me heen. En dat vind ik een waanzinnig fijn moment.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments