Daar ligt ie, onze Mick. Zijn ochtendwandeling zit er weer op. Een rondje volkstuinen, zoals we dat hier thuis zeggen. Hij is niet meer zo lenig als ooit, maar dat is ook niet zo gek. Twaalf jaar en negen maanden oud, das best veel voor zo’n grote hond.
Stram en moeizaam staat deze lieverd op, kijkt nog eens naar het baasje dat deze ochtend met hem het rondje volkstuinen gaat lopen en komt dan langzaam in beweging. Het gaat allemaal niet meer zo snel. Het rondje van ongeveer 600 meter duurt ruim twintig minuten. Wandelen met deze hond maakt je helemaal zen. Maar dan, op driekwart van de route, verandert er iets. Met alle spierkracht die hij nog heeft, versnelt hij zijn pas. Soms zelfs een huppeltje. Dat houdt hij vol tot hij weer thuis is, want daar staat zijn beloning al kaar; een bak heerlijke brokken.
Nadat zijn bak snel geleegd is, volgt dan soms nog het restant van wat ooit zijn unique selling point was; het vangen van de eigen staart. Dat kon Mick als de beste, staartvangen was zijn specialiteit. Ronddollend als een tol, steeds sneller, onder gegrom en geblaf totdat hij beet had om daarna met een smak neer te vallen en zijn staart een minuut vast te houden. Nu hij oud is, gaat dat niet meer. Maar dat wil niet zeggen dat het uit zijn hoofd is. Nog steeds doet hij soms een poging, ziet zijn staart, probeert rond te draaien, maar valt dan al snel om. De spieren rond zijn heupen kunnen het niet meer opbrengen. Ik moet erom lachen. Dat zou hij vervolgens verkeerd kunnen opvatten, maar dat doet ie niet. Want Mick is ook nog eens erg slechthorend geworden, naast het feit dat hij steeds minder ziet.
Mick kwam ruim elf jaar geleden bij ons. Door vrienden, in opdracht van stichting Hulphond, opgevoed als hulphond, bijna geplaatst bij een epilepsiepatiënt, maar afgekeurd vanwege een mogelijk gewrichtsprobleem in één van zijn voorpoten. Via onze vrienden vroegen we aan Stichting Hulphond toestemming om hem over te nemen. Dat mocht. Het was geluk van de bovenste plank. Deze perfect opgevoede hond was slim, lief, trouw en erg gevoelig.
In al die jaren dat hij bij ons woont heeft hij al zijn topkwaliteiten volledig aan ons gegeven. Lag één van ons ziekig op de bank, zat iemand een beetje down in de stoel, zat het soms even tegen, dan stond Mick op om vervolgens naast je te gaan zitten of tegen je aan te komen liggen. Hij nam de zwaarte over en gaf weer licht en lucht aan het leven.
Nu is dat alles bijna op. Hij loopt op zijn laatste pootjes en de rollen zijn omgedraaid. Nu zijn wij het die hem via gebarentaal en aanraken in zijn leven begeleiden, een hulpmens voor een hulphond.
Maar soms… Gisteren lag zoon Jesse ziekig op de bank. Hij lag nog geen minuut of onze trouwe vriend kwam in de pootjes. Om vervolgens met een licht zwiepende staart naar zijn baasje te lopen om hem een knuffel te geven en zijn zorgen weg te nemen. Dat is gelukt. Vandaag is Jesse stukken beter. En dus rest Mick vandaag eigenlijk nog maar één ding: zijn staart vangen. Wie weet lukt het nu wel.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.