Daar ligt ie, onze Mick. Zijn ochtendwandeling zit er weer op. Een
rondje volkstuinen, zoals we dat hier thuis zeggen. Hij is niet meer
zo lenig als ooit, maar dat is ook niet zo gek. Twaalf jaar en negen
maanden oud, dat is best veel voor zo’n grote hond.
Stram en moeizaam staat deze lieverd op, kijkt nog eens naar het
baasje dat deze ochtend met hem het rondje volkstuinen gaat lopen
en komt dan langzaam in beweging. Het gaat allemaal niet meer zo
snel. Het rondje van ongeveer 600 meter duurt ruim twintig minuten.
Wandelen met deze hond maakt je helemaal zen. Zo sjokken we
een tijdje totdat op driekwart van de route, er plotseling iets verandert.
Met alle spierkracht die hij nog heeft, versnelt hij zijn pas. Soms
zelfs een huppeltje. Dat houdt hij vol tot hij weer thuis is, want daar
staat zijn beloning al kaar: een bak heerlijke brokken.
Nadat zijn bak snel geleegd is, volgt dan soms nog het restant van wat
ooit zijn unique selling point was: het vangen van de eigen staart,
want dat kon Mick als de beste. Ronddollend als een tol, steeds sneller,
onder gegrom en geblaf totdat hij beet had om daarna met een
smak neer te vallen en zijn staart een minuut vast te houden. Nu hij
oud is, gaat dat niet meer. Maar dat wil niet zeggen dat het uit zijn
hoofd is. Nog steeds doet hij soms een poging, ziet zijn staart, probeert
rond te draaien, maar valt dan al snel om. De spieren rond zijn
heupen kunnen het niet meer opbrengen. Ik moet erom lachen. Dat
zou hij vervolgens verkeerd kunnen opvatten, maar dat doet ie niet.
Want Mick is ook nog eens erg slechthorend geworden, naast het feit
dat hij steeds minder ziet.
Mick kwam ruim elf jaar geleden bij ons. Door vrienden, in opdracht
van Stichting Hulphond, opgevoed als hulphond, bijna geplaatst bij een epilepsiepatiënt, maar afgekeurd vanwege een mogelijk gewrichtsprobleem in één van zijn voorpoten. Via onze vrienden vroegen we aan Stichting Hulphond toestemming om hem over te
nemen. Dat mocht. Het was geluk van de bovenste plank. Deze perfect
opgevoede hond was slim, lief, trouw en erg gevoelig.
In al die jaren dat hij nu bij ons woont heeft hij al zijn topkwaliteiten
volledig aan ons gegeven. Lag één van ons ziekig op de bank, zat
iemand een beetje down in de stoel, zat het soms even tegen, dan
stond Mick op om vervolgens naast je te gaan zitten of tegen je aan
te komen liggen. Hij nam de zwaarte van je over en gaf weer licht
en lucht aan het leven.
Nu is dat alles bijna op. Hij loopt op zijn laatste pootjes en de rollen
zijn omgedraaid. Nu zijn wij het die hem via gebarentaal en aanraken
in zijn leven begeleiden, een hulpmens voor een hulphond.
Maar soms… Gisteren lag zoon Jesse ziekig op de bank. Hij lag nog
geen minuut of onze trouwe vriend kwam in de pootjes. Om vervolgens
met een licht zwiepende staart naar zijn baasje te lopen om
hem een knuffel te geven en zijn zorgen weg te nemen. Dat is gelukt.
Vandaag is Jesse stukken beter. En dus rest Mick vandaag eigenlijk
nog maar één ding: zijn staart vangen. Wie weet lukt het nu wel.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.