Het is rustig en stil. De dag is nog maar net begonnen. De zon schijnt, de lucht is blauw. Niets staat in de weg om dit een fijne dag te laten zijn. Ik ben beneden en terwijl ik naar de keuken loop om mijn ontbijt klaar te maken, heb ik nu al zin in wat ik straks ga doen; zitten op mijn bankje in de voortuin.
Ik ben overigens niet de eerste die deze ochtend al vroeg uit de veren is. Lilian is nog vroeger en al even enthousiast aan de nieuwe dag begonnen. Of misschien zelfs wel enthousiaster, want als ik een blik over haar schouder werp, zie ik dat diverse bakingrediënten op het aanrecht uitgestald zijn. Dat wordt een nog fijner begin van deze dag denk ik, als ze vertelt dat ze een aardbeientaart gaat maken. Hoe verrukkelijk het leven soms kan zijn.
Terwijl Lilian verder gaat met haar bakwerkzaamheden, neem ik mijn ontbijt mee naar de tafel waar de ochtendkrant al naar me knipoogt. Als ik zit, mijn eerste hap heb genomen en de thee heb ingeschonken, begin ik met het lezen over wat er in de wereld aan de hand is. En dat is best veel.
Boze boeren die op intimiderende wijze verhaal komen halen bij het woonhuis van de minister. Russische familieleden die verhalen over het verdriet van omgekomen zonen in die vreselijke oorlog. Een ijzingwekkende grafiek die laat zien dat ondanks allerlei klimaatverdragen het CO2 gehalte in de atmosfeer spectaculair blijft stijgen. Verder nog de enorme tekorten op de arbeidsmarkt in de zorg, onderwijs, techniek, horeca en ga maar door, de hoogoplopende prijzen van energie, voedsel en levensonderhoud, het tekort aan woningen en de schrijnende toestand in het asielaanmeldcentrum in Ter Apel, enzovoort enzovoort. En zo, zonder dat ik het me realiseer, verandert mijn optimistische start van deze ochtend in somberheid en stilte. Lilian bakt rustig verder, de zon schijnt nog mooier en de lucht is blauwer dan blauw, maar voor mij zorgt de ochtendkrant ervoor dat het er toch iets minder florissant uitziet.
Ik sta op, kijk uit het voorraam naar buiten en zie mijn bankje. Ja, denk ik, dat moet ik doen. Daar zitten met een kop koffie en gewoon genieten van de tuin.
Vijf minuten later zit ik heerlijk. Tientallen insecten vliegen af en aan naar de vele kleurige bloemen waarbij de op de achtergrond ruisende populierbladeren zorgen voor een ontspannende werking. De vele tinten groen zijn fascinerend, evenals het vallend zonlicht dat keer op keer verandert als de wind zorgt voor het bewegen van de bladeren. Ik zie een kikker in de waterbak snel wegduiken als het beestje mij in het oog krijgt. Ik ruik de heerlijke geur van de citroenmelisse als de wind langs mijn wang streelt. Daarbij is de energie die uit de tuin straalt echt overweldigend. In de winter nog doods en saai, nu een oase van leven en kleur. Een oase die ervoor zorgt dat ik terugkeer in een zorgeloos moment, ver weg van datgene wat in de mensenwereld speelt.
Terwijl ik zo zit, bedenk ik me dat de problemen uit de ochtendkrant zich niet zomaar laten oplossen. Maar één ding lijkt me wel de moeite waard om uit te proberen. Dat we allemaal een groene tuin hebben, met veel planten en insecten. En dat we daarin een bankje hebben, waarop we elke ochtend even een kwartiertje in stilte gaan zitten om te genieten van wat er te zien, te horen en te ruiken is. En o ja, ook te proeven natuurlijk. Want de aardbeientaart, die inmiddels klaar is, smaakt voortreffelijk.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.