Daar staat ie dan, mijn ingepakte koffer. Klaar voor vertrek, mij kan niks meer gebeuren. Want vandaag vertrek ik, samen met twee collega’s en 32 studenten, voor een hele week naar Milaan. Een reis die vol staat met onderwijs en cultuur. Zo bezoeken we bijvoorbeeld twee basisscholen. We krijgen een rondleiding, waarna de studenten in de klassen gaan en ze in het Engels lesgeven aan de Milanese bambini. We volgen colleges aan Universiteit Bicocca in het noorden van de stad en bezoeken onder andere de enorme kathedraal, kunstmusea en uiteraard het Castello Sforzesco.
Ik heb zin in het zijn in een Zuid-Europese stad en me te verwonderen over wat ik tegen ga komen. Maar ik zie er ook tegen op. Want zal alles goed gaan? Op reis gaan met zoveel studenten is gaaf, maar de verantwoordelijkheid is best groot. Als op zaterdag 21 mei iedereen weer heel en gezond thuis is, dan zal bij mij de rust pas weer terugkeren.
Het is bijzonder om aan mezelf te merken hoe dat in de loop der jaren is veranderd. Aan het begin van mijn meesterschap gingen we elk jaar met de kinderen van groep 7 en 8 van de Brandaris op kamp. Het ene jaar met bijna 70 kinderen op de fiets naar het Friese Sondel, het jaar erop naar Epe. Een paar dagen voor mijn eerste vertrek als meester die verantwoordelijk is voor zo’n kamp zei directeur Geert tegen me: ‘Gert, heb vooral veel plezier en let daarbij ook goed op Marcel en mij. Kijk wat we doen en hoe we het doen. We geven je tijdens het fietsen opdrachten, het is belangrijk dat je daar goed naar luistert. Daar leer je het meeste van.’ Ik knikte. Het voelde fijn maar ergens begreep ik Geert ook niet helemaal. Hoezo kijk maar naar ons? Ik kan zelf toch ook wel wat?
Maar amper met die 70 kids op weg, kreeg ik door wat Geert had bedoeld. Als een geoliede machine fietsten Geert en Marcel met al die kinderen, waarbij ze bij oversteekplaatsen commando’s gaven aan mij en collega Marion over hoe te handelen en op te stellen. Zo ging dat jaren goed en elk jaar groeide ik en kon ik meer aan. Maar zo veranderde langzaamaan ook mijn blik. Want waar het leek alsof het Geert en Marcel eenvoudig af ging, zag ik ook bij hen soms spanning en kleine onzekerheden. Ik merkte dat bij hen de verantwoordelijkheid zich ook liet voelen. En door dat te zien, voelde ik het ook steeds meer. Dat nam nog meer toe toen Geert op zeker moment besloot niet meer mee te gaan. Ik begreep hem, maar ik voelde daardoor opeens een grotere verantwoordelijkheid. Zou ik het wel kunnen? Ik liet mijn twijfels aan Geert blijken. Hij glimlachte toen hij mijn zorgen hoorde en zei kort maar krachtig: ‘Gert, je denkt toch niet dat ik je laat gaan als ik het niet vertrouw?’
Nu, ruim 32 jaren na mijn eerste reiservaring, ga ik weer op pad. In de periode ertussen was ik meerdere keren op reis met studenten. Londen, Berlijn, Parijs, Nottingham, Reading, Antwerpen en Orvelte werden bezocht. En steeds was er voorafgaand onrust maar steeds ook weer gingen de reizen goed en kon ik enorm genieten van hoe het ging.
De onrust van nu is me dus bekend. Het hoort erbij, het houdt me scherp en zorgt ervoor dat ik alert ben. En als ik soms het gevoel heb dat het te groot wordt, denk ik even weer aan de woorden van Geert.
Milano, sto arrivando.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.