Vol trots en met groot gevoel voor humor laat Marina haar twee aardewerken klompjes zien. Klompjes die ze van mij gekregen heeft. Klompjes als gebaar van waardering en respect, van liefde en humor. Klompjes die ik graag uitdeel als ik in het buitenland ben. Maar ook klompjes die je niet zomaar krijgt.
Ik zag het tijdens mijn Indiareis in 1998. Met groot gemak duwde onze reisleider Dick bij deze en gene een sigaretje achter het oor. Bij een oude hotelwachter, een taxichauffeur, een willekeurige voorbijganger. Een klein gebaar met een geweldig gevolg. Want steeds weer waren er die enthousiaste reacties van de ontvangers. Enthousiast vanwege het gebaar en de hartelijke lach op het gezicht van Dick. Van Dick leerde ik hierover twee dingen. Geef gul met een glimlach en waardeer de ander om wie die is en wat ie doet. Na de reis besloot ik Dicks actie over te nemen. Maar aangezien ik niet rook bij mij dus geen sigaretten maar wel kleine klompjes die ik meeneem als ik naar het buitenland reis. Zo gaf ik inmiddels al vele tientallen aan mensen met wie ik een bijzonder moment meemaakte. En altijd weer die verrassende blikken van de ontvangers en de daarop volgende leuke gesprekjes.
Het is december van het vorige jaar als ik met drie collega’s in Milaan ben om een reis voor ruim 30 pabostudenten voor te bereiden. We bezoeken universiteit Bicocca en twee basisscholen. De Italiaanse collega’s zijn geweldig. Vol trots laten ze ons hun scholen zien en praten honderduit. Bij het bezoek aan basisschool Casa del Sole brengt juf Chiara ons langs allerlei interessante plekjes. Eén daarvan is die van juf Marina. Al jaren gepensioneerd maar niet weg te krijgen van haar favoriete plek op school: de bibliotheek. Uit het verhaal van onze gidsende schooljuf maak ik op dat juf Marina bij de kinderen erg populair is en daarnaast ook nog eens alle kinderen aan het lezen krijgt. Haar geheim is liefde voor het verhaal, de kinderen en het onderwijs. Een in mijn ogen diamanten combinatie.
Ik word nieuwsgierig naar Marina. Dus ben ik verwachtingsvol als ik de bieb binnenstap. Amper binnen wordt het me snel duidelijk. Daar in de hoek, met om haar heen vele kinderen, zit de grijze Marina. Ze ziet me, knikt, maar haar aandacht blijft bij een hardop lezende leerling. Niet de gast is nu belangrijk, maar het lezende kind. Fantastisch.
Ik kijk een poosje naar dit prachtige beeld en verlaat dan haar ruimte. Ik wil haar niet teveel storen. Als we kort daarna allemaal weer buiten staan, komt ze toch even om ons te begroeten. Het is het moment dat ik niet voorbij mag laten gaan. Ik pak snel een paar klompjes uit mijn tas, geef ze haar en vertel dat ik diep onder de indruk ben van de verhalen die ik over haar heb gehoord. En hoewel haar Engels niet geweldig is, wordt mij direct duidelijk dat ze geraakt is door het gebaar. Een enorme lach, gepaard gaande met een stevige omhelzing. ‘Grazie’, fluistert ze waarna we afscheid nemen en ze ons nog een poosje nazwaait.
En dus loop ik afgelopen woensdag verwachtingsvol de bibliotheek van de Casa del Sole binnen. De reis, die we in december organiseerden, is deze week aan de gang en ik ben enorm benieuwd of de Milanese Marina nog steeds vrijwilligster zal zijn? Met in mijn kielzog mijn studenten kijk ik om me heen en hoor dan opeens een hartelijke lach. Voor ik er erg in heb hangt Marina om mijn nek. De hernieuwde ontmoeting is erg hartelijk want opeens loopt ze naar haar bureau en komt ze terug met in haar hand de twee klompjes die ze in december heeft gekregen. Het verrast me dat ze die nog heeft en vol trots vertelt dat ze dat ze de klompjes altijd op haar bureau heeft liggen en er vaak naar kijkt. Met vochtige ogen omhels ik haar en als we even later afscheid nemen en weer verder gaan, komt één van mijn studenten bij mij lopen. ‘Dat was wel bijzonder hè Gert!’ Ik knik. Het was hartstikke bijzonder.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments