‘Hé, goedemorgen. Alles goed met je?’ Terwijl ik mijn boodschappen op de toonbank zet, kijk ik Jumbo kassière Eefke aan. ‘Jazeker, heel goed hoor.’ Ze glimlacht. ‘Ja want ik heb je een poosje niet gezien, vandaar.’ Ik vind het prachtig, deze kassière die een beetje op me let. Het zijn voor mij de spaarpunten van het boodschappen doen bij deze lokale supermarkt in Dronten-Zuid.
‘Ja maar Eefke, ik doe nu meestal mijn boodschappen op maandag en dan zit jij hier niet. Waarom niet eigenlijk, je weet toch dat ik dan langskom?’ Een schaterende lach, glimmende pretoogjes en dan haar antwoord: ‘Op maandag ben ik er niet.’ Ik moet nu lachen en vraag haar waar ze dan wel is: ‘Zeker thuis een beetje op de luie bank hangen?’ ‘Nee, echt niet. Op maandagen ben ik heel actief, dan wandel ik vaak met mijn kleinkind. Helemaal niet lui, gisteren sprong ik zelfs op de trampoline en terwijl ik dat deed kreeg ik te horen hoger, hoger oma.’
Ik zie het helemaal voor me. Oma Eefke voorzichtig hupsend op de trampoline, kleinkind ernaast dat oma aanmoedigt tot hoogstaande acrobatische sprongen. Oma’s aan de top. Ik moet lachen om dit beeld, temeer omdat het me terug doet denken aan een voorval uit de jaren 90. ‘Ik zie het helemaal voor me. Ik heb ook eens een keer op zo’n ding gestaan, maar dat liep destijds niet helemaal goed af.’ Verwachtingsvol kijkt Eefke me aan waarna ik begin te vertellen.
In die tijd ben ik meester op de Brandaris. We hebben de mooie traditie om aan het begin van het jaar bij elk kind een uurtje op huisbezoek te gaan. De kinderen vinden het prachtig en vaak ontstaan mooie gesprekjes waardoor we elkaar, kind en meester, een beetje beter leren kennen. Als meester van groep 7 ga ik zo ook op bezoek bij Marit die net nieuw op school gekomen is en op een boerderij woont. Als ik op de fiets bij haar aan kom zie ik een mooie glimlach, glimmende ogen en hoor een vrolijk ‘hoi meester’. Ik zet mijn fiets tegen de schuurmuur en we lopen naar binnen. Ik schud moeder de hand, we drinken een kopje thee en praten wat. Ik voel me er prettig, zie dat Marit zich op haar gemak voelt, vertel een grap en kijk dan naar buiten waar ik onder een grote boom een trampoline zie staan. Soms kun je dingen beter niet zien.
Marit heeft gezien wat ik gezien heb en vraagt dan: ‘Zullen we trampoline springen?’ Ik twijfel maar om geen verdrietig kind achter te laten op deze heuglijke middag knik ik. Een stralende Marit die even later haar geweldige sprongen laat zien. Ik zie hoe goed ze het kan en hoe gemakkelijk het eigenlijk is. ‘Kom meester, kom erbij.’ ‘Dat is goed meid, maar knapt ie dan niet, zijn we dan niet te zwaar?’ Ze kijkt me aan en moet dan heel hard lachen. Die malle meester toch. En dus kom ik erbij. Hoe moeilijk kan het immers zijn?
Mijn eerste sprongen zijn voorzichtig. Toch even kijken hoe het elastiek werkt, maar als ik voel dat het eigenlijk heel vanzelfsprekend gaat, durf ik meer. Ja daar ga ik, hoger en hoger, wilder en wilder. ‘Ja meester, goed zo, je kan nog hoger.’ Het enthousiasme van Marit is aanstekelijk en dus doe ik er nog een schepje bovenop en overstijg voor mijn gevoel nu zelfs de toppen van de omliggende bomen waardoor ik haast de hele polder overzie. Terwijl ik nu volop spring en geniet, merk ik niet dat Marit de trampoline verlaten heeft. Ik ga totaal op in mijn fabuleuze act en schrik als ik plotseling de stem van Marit hoor. ‘Kijk meester, we gaan overgooien.’
Al springend zie ik nu een enorme skippybal de trampoline opgegooid worden. Even ben ik bang dat ik in mijn landing de bal raak, maar gelukkig gaat het goed. Nu klimt Marit weer op de trampoline en pakt de bal. ‘Daar komt ie meester, dit is echt een heel leuk spel.’ En voor ik het weet zie ik die enorme skippybal, met volgens mij wel een diameter van twee meter, op me af komen, terwijl ik net weer een sprong gemaakt heb. Houston we have a lift off.
Daarna gaat het opeens heel snel. In een onmogelijke poging probeer ik met mijn flegmatieke lijf de situatie nog zo te redden dat ik én nog steeds de lucht in ga én die enorme bal vang. Even denk ik ook echt dat het me lukt want ik vang de bal terwijl ik me ergens tussen hemel en aarde begeef. Ik geniet ervan, maar merk dan dat de zwaartekracht zijn onverbiddelijke werk doet en de landing wordt ingezet. Terwijl ik de bal nog steeds vast heb, kijk ik angstvallig naar beneden. Maar die enorme bal belemmert mijn zicht. Nu komt het dus op mijn trampoline-intuïtie aan, die overigens nog wat ontwikkeling behoeft.
Met mijn linkervoet voel ik het net van de trampoline. Dus verwacht ik dat mijn rechtervoet nu ook snel contact zal maken met het elastische doek. Maar waar is dat doek? Niets dan lege ruimte onder mijn voet. Hoe kan dit? Dan raak ik uit balans terwijl mijn rechtervoet nog steeds meer daalt dan dat ik wil. Mijn lange lijf probeert de zaak nog te herstellen, maar helaas zonder effect. En dus tuimel ik halsoverkop die rot trampoline af en duikel op de grond die, zoals ik nu voel, alleen maar bestaat uit natte, koude, glibberige, plakkerige polderklei.
‘Oh meester gaat het?’ Marit kijkt geschrokken maar als ik in die zompige klei schoolslagachtige bewegingen maak en ze ziet dat het goed met me gaat, barst ze in lachen uit. ‘Ik denk meid, dat ik nog een beetje moet oefenen. Maar hé, morgen in de klas, mondje dicht he!’, waarna ik haar met een dikke knipoog toelach.
De volgende dag, als de kinderen de klas binnenkomen, zie ik dat het mondje van Marit niet helemaal dicht heeft gestaan. Ik word door alle kinderen hartelijk toelachen en als Marit dan ook binnenkomt lacht ook zij me fijntjes toe. Ik geef haar een aai over haar bol waarna ze naar haar plekje gaat. Op deze nieuwe school had haar start niet beter kunnen zijn dan met dit voorval waarom we dat jaar nog vaak moeten lachen om mijn trampoline-act.
Als ik uitverteld ben, schaterlacht kassière Eefke hardop door de hele winkel. Ik grinnik: ‘Ja lach jij maar, maar neem dit advies van me aan; nooit op de trampoline al springend skippyballen overgooien. Zal je dat onthouden? ‘Dat is goed Gert’, lacht Eefke waarna ik bij haar afreken, de winkel verlaat en die dag nog vaak even terugdenk aan mijn trampoline avontuur uit de jaren 90.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.