Natuurlijk had ik me voorgesteld hoe ik het wilde hebben tijdens de presentatie van mijn eerste boek, die afgelopen zaterdag plaatsvond. Zo zou ik het fijn vinden dat er een ontspannen sfeer zou zijn. Dat er familie en vrienden zouden zijn. Dat er ook onbekende belangstellenden zouden zijn. Dat er gelachen zou worden, dat er wellicht wat ontroering zou zijn. Maar vooral dat het een viering zou gaan worden!
Dan is het zomaar zaterdag 15 april. Sta ik om half elf voor de microfoon van Omroep Flevoland te vertellen over mijn boek en lees ik vervolgens een stuk voor. Loop ik na het interview naar de tweede verdieping van de bibliotheek en zie daar dat de eerste belangstellenden zijn gearriveerd. De stoelen staan klaar en de koffie en thee is gebracht. De microfoons getest, de soundcheck bij zangeres Karianne en haar gitarist Wilbert achter de rug. Kortom, het kan bijna beginnen.
En zo druppelen de gasten binnen. Mijn ouders uit Eext, samen met mijn broer Bert en zijn dochter Anne. Mijn schoonmoeder uit Assen, mijn zwager Bart Jeroen en zijn vrouw uit Amsterdam. Collega’s en vrienden uit Deventer, Blaricum, Almere, Utrecht, Apeldoorn, Enschede, Diepenveen en natuurlijk Dronten. En daar komen ook burgemeester Jean Paul Gebben, aan wie ik het eerste exemplaar ga uitdelen, en zijn vrouw binnen.
Ik begroet iedereen en realiseer me hoe bijzonder dit moment is. Dat mensen speciaal voor mij naar de presentatie van mijn boek komen. Als 14-jarige schreef ik al in mijn dagboek dat ik later ooit nog eens een boek ga schrijven. Ik herinner me ook maar al te goed dat ik dat toen meteen relativeerde door te denken dat toch niemand het zou willen lezen. Maar 42 jaar later zitten er ruim 60 mensen in de zaal.
Dan, om elf uur, opent Bart Jeroen de dag. Als gastheer heet hij iedereen welkom en nadat hij het programma heeft verteld, zingt Karianne, onder gitaarbegeleiding van Wilbert, het lied Prachtig mooie dag van Daniël Lohues. Als de eerste klanken klinken, voel ik me week worden. Ontroering door het mooie zingen, ontroering door iedereen in de zaal. Het zijn gevoelens die alle kanten opschieten in mijn lijf.
Na een prachtige beschouwing van Bart Jeroen over mijn boek, volgt dan een totaal onverwachte verrassing. Op het grote beeldscherm dat voorin de zaal staat, is opeens een filmpje te zien. Een manspersoon zit met zijn gezicht verscholen achter mijn boek. Als hij begint te spreken en het boek langzaam zakt, zie ik tot mijn grote verbazing Adriaan van Dis zitten die mij en ons toespreekt over mijn boek. Ik ben sprakeloos, wat een speciaal moment.
Als Karianne daarna het prachtige lied Voor jou alleen van Frank Boeijen zingt, opgedragen aan mijn lieve Lilian, voel ik me trots. We doen het hier toch maar even, bedenk ik me.
Nadat ik daarna een verhaal uit mijn boek voorlees over een danservaring als 18-jarige student, komt burgemeester Gebben naar voren om het eerste exemplaar van het boek in ontvangst te nemen. Hij spreekt mooie woorden en toont zich oprecht blij met het boek en met dit moment.
Daarna pak ik opnieuw de microfoon. Om mensen te bedanken en om kort te vertellen waar mijn verhalen over gaan. Over FC Groningen, over Drenthe, over mijn favoriete kassière Eefke, die breeduit lachend achter in de zaal zit, en uiteraard over het onderwijs. Maar als ik dat doe, word ik opeens emotioneel. Want bij praten over het onderwijs gaat het natuurlijk ook over mijn eerste directeur Geert Popkema, die later zo’n goede vriend werd en gisteren precies zeven jaar geleden is overleden. Het overvalt me totaal en even kan ik geen woorden vinden. Het is een kwetsbaar moment als ik Geerts vrouw Mineke zie zitten. Ik kijk haar even aan. Ik probeer mijn rust te pakken en dat gaat aanvankelijk maar moeilijk. Maar nadat ik een foto van Geert en mij in mijn gedachten neem, komt langzaam de rust weer terug en kan ik door.
Als dan om twaalf uur de presentatie voorbij is en veel mensen mijn boek kopen, ga ik achter een tafel zitten om te signeren met een kort persoonlijk verhaaltje. Terwijl ik dit doe en al die lieve mensen voorbij komen, laat mijn geheugen me plotseling bij een aantal mensen in de steek. Niet dat ik ze niet ken, maar de namen komen niet naar boven. Zelfs niet van Jesper, de lieve zoon van mijn vrienden Karianne en Gerrit. ‘Jesper’, fluistert Gerrit, die ziet dat ik het even niet meer weet. ‘Dank je wel, het is allemaal even teveel.’ ‘Dat geeft niks Gert, ik kan me dat helemaal voorstellen.’
Als ik na afloop met vriend Bart in de auto stap om wat geleende materialen terug te brengen, hoor ik hem zuchten. ‘Man, man wat mooi was dit. Ik zei net tegen iemand dat je vaak pas dit soort mooie momenten en woorden hoort bij een crematie. Het was echt prachtig Gert.’ En terwijl we verder rijden, knik ik naar hem. Het is precies gegaan zoals ik het me gewenst had en dát geeft een heerlijk gevoel.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.
Comments