‘Goedemiddag heer Talens, u spreekt met het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Komt het gelegen dat ik bel? Het zit namelijk zo. U heeft op 30 januari een brief aan minister Timmermans geschreven omdat hij om input vroeg voor zijn Europa-speech van 19 februari. De minister is onder de indruk van uw verhaal en wil graag een aantal stukken uit uw brief gebruiken in zijn speech. Vindt u dat goed?’
Het is begin januari 2014 als ik op de facebookpagina van minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken een oproep lees. Timmermans vraagt naar ideeën, meningen en adviezen als het gaat om Europa. Hij is bezig met het schrijven van zijn jaarlijkse Europa-speech en wil zich laten inspireren door zijn volgers. Ik hoef er niet lang over na te denken en kruip direct die dag nog achter mijn toetsenbord. Ik wil graag iets wil schrijven over de EU en Europa om tegengas te geven aan de vele negatieve geluiden die over Europa zijn te horen.
Het negativisme dat heerst gaat vooral over de financiën en de vele Europese regels. En die kritische geluiden zijn volgens mij ook terecht. Sommige regels zijn best bizar en inderdaad zijn de kosten die gepaard gaan met het laten draaien van de Europese molen in Brussel en Straatsburg enorm. Maar in mijn brief schrijf ik niet over datgene wat me irriteert. Ik schrijf over het mooie van Europa. Over de prachtige landen, culturen, talen en de schitterende natuur. Ik schrijf over verbinden en dat we elkaar gewoon nodig hebben.
Want hoe kleiner de eigen wereld is, hoe bedreigender de grote wereld erom heen lijkt te zijn.
Ik schrijf hem dat ik als kind in Eext de mensen uit omliggende dorpen maar vreemd en gek vind. Maar als ik later in Gieten naar de mavo ga, merk ik dat de kinderen uit die andere dorpen ook best leuk zijn. Ik voel zelfs een verbintenis die er overigens niet is met kinderen uit de grote stad. Die zijn pas vreemd en hebben bovendien hele grote monden. Maar als ik een paar jaar later overstap naar de havo en pabo in Assen, zie ik dat mijn klasgenoten uit de stad ook gewoon aardig zijn. Ja, wij Drenten zijn gewoon heel tof! Maar niet die lui uit andere provincies, dat dan weer niet. Als ik echter na mijn studietijd naar Twente verhuis, merk ik dat ze daar toch ook aardig zijn. Ja, Twenten en Drenten, prima Anglo-Saksisch volkje hoor! En als ik ruim een jaar later naar Flevoland verhuis geschiedt het wonder opnieuw. Want natuurlijk houd ik nog steeds van Eext, Gieten, Assen, Drenthe en Twente, maar die polderboeren blijken ook prima. En zo zie ik met open vizier en een glas dat halfvol is, dat het onbekende in de wereld even prachtig is als het eigen kleine vertrouwde wereldje om me heen.
Wat we nodig hebben mijnheer Timmermans is dat het verhaal van Europa niet alleen een economisch verhaal is. Het is een verhaal over volken, gebruiken, mythen, religie, dansen en eten, over passie en over mensen die hun eigen woonplek koesteren en gewoon het beste ervan willen maken. Over trots zijn op eigen dingen, zoals ik op Eext. Maar het lijkt erop dat we elkaar te weinig ontmoeten. We zitten vast in ons eigen web en loeren vanuit dat web naar anderen. En oordelen. Daarbij lijkt het erop dat we vergeten zijn te dromen en te genieten van elkaar. Ik hoop van harte dat de sentimenten over Europa zich eindelijk eens gaan keren. Dat we inzien dat we een uniek werelddeel zijn met fantastische mensen!
Zo komt het dat ik op woensdagavond 19 februari 2014 in Rotterdam minister Frans Timmermans de hand schud. Want ja, natuurlijk geef ik toestemming om stukken uit mijn brief te gebruiken. En natuurlijk ga ik in op de uitnodiging om bij de speech aanwezig te zijn en voel ik me vereerd als ik naast de minister kom te zitten bij aanvang van de avond.
Een avond waarin ik een oprecht bevlogen minister hoor over Europa. Dat het moeilijke tijden zijn, met veel spanningen en onzekerheden. Maar dat daarbij één aspect het belangrijkste is, verbinding met elkaar. Als hij tijdens die speech stukken uit mijn brief voorleest en daarbij naar mij wijst, voel ik me even heel belangrijk. Als ik hem na afloop opnieuw een hand geef en we op zijn uitnodiging nog even zullen napraten, komt er opeens een woordvoerder naar voren die Timmermans iets in zijn oor fluistert. Direct daarna loopt de minister weg en vertelt de woordvoerder me dat er een live verbinding is met het tien uur journaal om de mening van het kabinet te horen over de oplopende spanningen in Oekraïne. Een dag later valt Rusland de Krim binnen en een paar maanden daarna schiet Rusland vlucht MH17 uit de lucht.
Ik moet eraan denken als ik deze week Timmermans op tv zie. Het is een fijne herinnering aan een bijzondere ontmoeting met deze positief bevlogen man. Een bevlogenheid die me aanspreekt. Want het is mijn diepste overtuiging dat vanuit het steeds zoeken naar verbinding Europa verder kan komen. En dat lijkt me hard nodig in onze huidige spannende tijd.

Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.
Comentarios