Hij is een fenomeen. Groter, sterker, alerter vind je ze niet. Erling Haaland, spits van voetbalclub Manchester City in Engeland doet waarvoor hij in dienst is genomen: scoren! Afgelopen dinsdag, tijdens de achtste finale van de Champions League wedstrijd Manchester City- Red Bull Leipzig, had hij er helemaal zin in. City won met 7-0 waarvan vijf goals van de hand van de Viking Haaland. Oppergod Odin kan trots zijn op zijn onderdaan. Haaland zelf zal ook trots zijn. En blij waarschijnlijk ook als hij zo nu en dan weer eens op zijn bankrekening kijkt. Want ja, onze Erling doet het niet voor niets. Elke week wordt er maar liefst 900.000 Britse pondjes overgemaakt naar zijn bank. Met een jaarsalaris van ruim 51 miljoen euro, zal je deze stoere Noor niet snel horen klagen, vermoed ik maar zo.
Terwijl ik zo nog wat nadenk over die waanzinnige bedragen, leeg ik een doos met papier in mijn papiercontainer, waarbij Haalands pretoogjes me vanaf een krantenfoto aankijken als ik de containerdeksel sluit. De man van 1 miljoen euro per week verworden tot oud papier in mijn container. En opeens vraag ik me af of die Haaland ooit zelf oud papier gelopen heeft om de clubkas van zijn voetbalvereniging te spekken? Waarschijnlijk niet en dat vind ik jammer voor hem.
Het is zaterdag 25 september 2010 en samen met mijn teamgenoten van asvDronten 9 sta ik in de vroege ochtend bij het verzamelpunt te wachten, klaar om te vertrekken. Het is onze beurt om de aan de weg opgestapelde dozen met papier op te halen. Het papier dat vervolgens verhandeld wordt, levert zo een extra centje op waardoor de club wat meer financiële armslag heeft bij het aanschaffen van voetbalmaterialen.
Om kwart over negen stappen we in een kar die achter een tractor staat opgesteld. We rijden naar de wijk die ons is toebedeeld en beginnen met inzamelen. Het is gelukkig droog weer en de stemming zit er goed in. Het is altijd fijn om met voetbalvrienden zoiets te doen. De ene grap na de andere wordt verteld en al lopend blikken we vooruit op de wedstrijd die we in de middag gaan spelen. En net als altijd zijn we ook nu eensluidend in onze voorbeschouwing, we zullen met grote cijfers winnen.
Halverwege de ochtend stoppen we voor koffie. We stappen bij een paar oudere mensen naar binnen die zich nog steeds inzetten voor de club. Via de achterdeur heet gastvrouw Reinie ons van harte welkom waarbij de heerlijke koffiegeur ons tegemoet komt. We zetten onze vieze schoenen keurig op de mat en schikken aan rondom de keukentafel, onmiskenbaar de stamtafel van huize Bruins. Als we zitten, krijgen we een kopje voorgezet. Behalve koffie krijgen we ook iets extra’s in ons kopje, namelijk een lepeltje. En dat mijn lepeltje niet zomaar een lepeltje is, zie ik onmiddellijk. Want op de mijne staat het woordje Danmark. Welk verhaal zit hier achter? Ik neem een eerste slokje koffie en vraag Reinie naar het verhaal achter het lepeltje. Even kijkt ze haar man glimlachend aan. Dan begint ze te vertellen.
Het gebeurde 45 jaar geleden. Jan uit Nieuw Buinen was smoorverliefd op Reinie. En in die eerste prille periode was daar opeens een vreselijke gebeurtenis. Jan zou op reis met een groep vrienden. Een hele week lang naar Denemarken, zonder zijn Reinie. Hij wilde eigenlijk ook niet. Maar ja, de druk van de vriendengroep was groot. En terwijl Jan zich op de eerste dag van zijn reis al vlot realiseerde hoe groot het gemis zou zijn, bleef Reinie alleen achter, dromend van haar Jan.
Jans week was lang. Onvoorstelbaar lang. Hij zeulde met zijn ziel onder de arm door het mooie Deense landschap. Maar hoe mooi ook, Jan zag niets, nam niks in zich op, was stil en staarde vaak wat wazig om zich heen. Zijn vrienden merkten het wel en probeerden hem op te beuren, maar niets hielp. Totdat Jan in een klein winkeltje een prachtig cadeautje vond voor zijn lief. En toen na die ellendig lange week Jan zijn Reinie weer zag, gaf hij een klein en mooi ingepakt cadeautje aan haar. Ze opende het pakje en zag het schitterende lepeltje. Het was op dat moment dat Reinie het heel zeker wist; hier stond de man van haar leven.
Terwijl Reinie haar verhaal afrondt, kijk ik naar Jan. Met glimmende oogjes heeft hij geluisterd en knikt naar zijn vrouw als ze uitverteld is. ‘Wil je suiker in je koffie?’, vraagt ze dan opeens aan mij. En hoewel ik normaal gesproken geen suiker in mijn koffie heb, neem ik die ochtend drie schepjes, want ik wil roeren! Korte tijd daarna vertrekken we weer om onze ronde af te maken. In de deurpost zwaaien Jan en Reinie, hand in hand, ons uit.
Terug in 2023 zit ik met een kopje koffie in mijn hand op de bank en denk ik aan die mooie momenten die gebeurden tijdens het oud-papier lopen. Ik realiseer me opeens hoe rijk mijn leven als onbetaalde amateurvoetballer geweest is. Nooit een cent ontvangen, maar altijd verhalen gekregen. En die zijn voor mij onbetaalbaar.
(Een verhaal over het theelepeltje van Jan en Reinie werd eerder geplaatst in Panenka Magazine, het enige echte cult-voetbalmagazine van Nederland.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.