Buiten is het grijs, druilerig, waterkoud en windstil. Vogels laten zich niet zien, fietsers gaan met gebogen hoofd hun weg en hondenbazen lopen met versnelde pas om maar zo snel mogelijk weer thuis te zijn. De herfstvakantie van 2023 kent niet het fijnste herfstweer dat je je zou wensen.
Herfstvakantie. Al 52 jaar lang doe ik er aan mee. De eerste achttien als scholier, daarna al ruim 33 jaar als schoolmeester. En nee, ik krijg er maar geen genoeg van. Hoewel met het weer van deze week die beleving nu wel ietsje anders is.
Als kind in het Drentse Eext genoot ik volop van deze vakantie tussen zomer en winter. Want meestal betekende dit dat ik de hele week speelde in de bossen rondom het dorp. Dat spelen werd dan vaak op de dinsdag onderbroken omdat ik dan naar de Zuidlaardermarkt ging. Elke derde dinsdag van oktober, al honderden jaren lang. Een markt die bij de familie van mijn moeders kant een grote rol speelde. Hele generaties Entings gingen naar die markt. Om koeien te verkopen, om zeupies te drinken en om even weg te zijn van de zorgen van het harde bestaan als knecht en keuterboer.
Ik had geluk dat mijn oom Lambert en tante Roelie in Zuidlaren woonden. Want was je moe van het slenteren op die enorme markt en wilde je even zitten, dan liep je gewoon naar de Telefoonstraat en werd je hartelijk begroet. ‘Wost ok een koppie snert mien jong?’, vroeg mijn oom dan, ‘want je tante hef weer lekkere snert maokt.’ En dat klopte, de erwtensoep van tante Roelie was elk jaar weer heerlijk.
Zelf was ik ook een keer verkoper op de markt der markten. Oom Roelof verkocht Zuidlaarderbollen en kon wel wat extra hulp gebruiken. Zo kwam het dat ik als heuse marktkoopman de ene bol na de andere verkocht. Toen ik na afloop een briefje van 25 gulden in mijn handen kreeg, was ik de koning te rijk. Ach wat een fijne herinneringen aan die ooms en tantes die altijd opgetogen waren als je er was en je een gevoel gaven dat je erbij hoorde.
De andere dagen van de herfstvakantie was het hutten bouwen en hazen vangen. De meest fantastische hutten werden in elkaar gezet. Heuse blokhutten, voorzien van ramen en deuren en altijd in de buurt een knapperend vuurtje. Hout en spijkers werden uit de schuren van onze vaders meegenomen. Net als de hamers en zagen. Nooit was er een ouder die het verbood. Terwijl ik spijkerde en speelde en vuurtje stookte met mijn vrienden, schoot er soms een ree weg, rende een haas voorbij of vluchtte een konijn snel in één van de vele holen. Al spelend wist je precies welk wild waar zat.
Om bij de hutten te komen moesten we er overigens wel voor zorgen dat we niet gezien werden. Vijanden lagen in onze beleving altijd en overal op de loer. Dus als het even kon was het pad naar de hutten onzichtbaar, het liefst liep dat door een veld met hoogstaand maïs. Natuurlijk wisten we wel dat je daar niet door heen mocht, maar met onze ranke lijfjes pasten we precies tussen de rijen en maakten geen enkele schade aan de hoge planten. Zo wisten we vaak ongezien de plek te bereiken waar we wilden zijn, ondertussen hoestend en proestend van het roken van vieze sigaretten, die we maakten van krantenpapier en maïspluim.
Tijdens die herfstvakanties verschenen dan vaak grote hakselmachines en werd de maïs rij voor rij geoogst. Zo verdween ons onzichtbare toegangspad. Lang treurden we daar echter niet om, want met het maaien ontstond een nieuw spel, het hazen vangen. Zodra de hakselmachine aan een nieuwe rij begon, sprong menig angsthaas uit het maïsveld. En of dat al niet erg genoeg was, stond daar dan jager Gert met zijn vriendjes, bewapend met grote stokken, om de beestjes te vangen. Maar ach en wee, dat lukte natuurlijk nooit gezien de grote snelheid waarmee ze wegrenden. Zo leerde ik hoe snel hazen waren en was ik stiekem hartstikke blij dat we nooit ééntje met een stok op de kop getikt hebben. Mijn liefde voor de natuur won het van mijn ‘jagersinstinct’.
Een natuur die deze week wat mistroostig aandoet door al die miezerregen en waterkou. Maar denk maar niet dat me dat ècht deert. Want bij dit soort omstandigheden kan ik gelukkig altijd terug in mijn hoofd en beleef ik al die mooie herfstvakantie-ervaringen met groot plezier en warme gevoelens opnieuw.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.
Comments