‘Wat bijzonder allemaal en wat knap zeg.’ Ik knik en geniet van mijn pabostudenten met wie ik deze week in Londen ben. Oprechte bewondering als we op de maandag een bezoek brengen aan Redbridge Primary School en van directeur Rachel horen dat er ruim 900 leerlingen op deze basisschool zitten. Het zijn kinderen van 29 verschillende nationaliteiten met 23 verschillende thuistalen. En alsof dat nog niet bewonderenswaardig genoeg is, deze school presteert al jaren op topniveau en heeft ook al jaren het predicaat ‘outstanding’ van de Engelse inspectie. ‘Hoe doen ze dit Gert?’
Het is het zoveelste jaar dat ik met studenten een week in Londen ben om een aantal basisscholen te bezoeken die onder pittige omstandigheden al jaren top presteren. Al eerder schreef ik hoe bijzonder ik dit vind en hoe ik geniet als ik gaandeweg de week de ogen van mijn studenten groter en groter zie worden. Deels door de vermoeidheid want constant Engels horen en moeten praten en zelfs in het Engels lesgeven kost veel energie. Maar die ogen worden ook groter door al het bijzondere dat we meemaken. Want naast het scholenbezoek, geven de studenten ook presentaties in the British Museum en in the National Gallery, vergapen ze zich boven op een wolkenkrabber aan de stad die aan hun voeten ligt, volgen ze colleges op de Universiteit van Greenwich en slenteren we ‘s avonds door deze waanzinnige metropool, waarbij het opvalt dat er zoveel verschillende nationaliteiten leven.
Directeur Rachel vertelt ons dat haar school een aantal values heeft die bij hen hoog in het vaandel staan. Vriendelijkheid, vriendschap, positiviteit, respect, eerlijkheid en veerkracht zijn hun kernwaarden, gekozen door de kinderen en hun leerkrachten en overal in de school te zien en te voelen. Zo komt het dat mijn studenten en ik met een grote glimlach genieten van deze compassie en gedrevenheid. Als ik even alleen met Rachel ben en haar vraag waarom die waarden voor haar zo belangrijk zijn, is haar antwoord spot on. ‘Look what is going on in the world, we have to change it. And if we don’t teach this at school, who will?’
Vanmiddag liep ik via Charing Cross Road naar het beroemde Trafalgar Square. Ik was niet de enige. Naast me liep mijn Lilian, die over is gekomen toen de studenten weer gingen. En verder passeerden duizenden mensen diezelfde route. Zij kwamen terug van een protesttocht om aandacht te vragen voor de uitzichtloze situatie in Israël en Gaza. Het waren duizenden mensen van alle signatuur. Zwart, wit, oud, jong, man, vrouw, met hoofddoek, pet, tulband, blonde krullen, kaal hoofd en ga maar door. Mensen die verenigd door Londen liepen met maar één wens: stop met de waanzin in het Midden-Oosten. En terwijl wij dit allemaal zien, twittert Geert Wilders tegelijkertijd over deze Londenmars. Massive support for the butchers, aldus onze Hollandse Geert, die helaas niet met eigen ogen zag wat hier in Londen wel te zien was.
Nu het avond is geworden en ik op mijn hotelbed dit verhaal schrijf, moet ik steeds maar denken aan de woorden van directeur Rachel en aan haar geweldige collega’s en lieve kinderen. Die met zovelen zo fantastisch met elkaar omgaan. En ja, daarbij hebben ze ook oog voor elkaars verschillen om die vervolgens met elkaar te vieren. Wat een inspirerend voorbeeld voor de moeilijke tijd waarin we zitten.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens een gratis bericht zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.
Comments