Stil is het er eigenlijk altijd. Nooit heb ik hier mensen hard horen praten of lachen. En dat is natuurlijk ook logisch. Want op het terrein van voormalig doorvoerkamp Westerbork is de stilte het enige dat van vroeger is overgebleven.
Met de derdejaarsstudenten van mijn pabo in Deventer zijn we op veldwerkkamp in het Drentse Orvelte. Drie dagen lang zijn zij druk met verschillende onderzoekjes in het veld. Zo worden verschillen en overeenkomsten in kaart gebracht van diverse bodems, wateren, bosjes en landbouwkavels en worden vele planten en dieren gedetermineerd. De studenten hebben er zin in, net als mijn collega’s Shirley en Peter en ik.
Op de tweede dag brengen we een bezoek aan kamp Westerbork. We worden dan ontvangen door een medewerker van de educatieve dienst die ons vertelt welke programma’s er voor kinderen van het basisonderwijs zijn. We doorlopen kort zo’n programma en kijken daarna in het museum. Tot slot bezoeken we het kampterrein dat een paar kilometer verderop ligt.
Op het kampterrein zie ik dat de studenten onder de indruk zijn. Mijn geschiedeniscollega Shirley vertelt het één en ander waarna de studenten een opdracht krijgen. Ze moeten zelfstandig het terrein verder op en krijgen papier en potlood mee. Op zeker moment moeten ze dan een rondeel schrijven over hun gedachten en indrukken die opkomen tijdens het wandelen door dit kamp. Als ieder na een afgesproken tijd zich dan weer gaat verzamelen, verdelen we de groep in drieën en krijgt elke docent een groep die aan elkaar de rondelen voor gaan lezen.
De studenten kijken aanvankelijk wat gereserveerd. ‘Ik kan helemaal geen gedicht schrijven’, hoor ik iemand zeggen. ‘Ik vind dat heel moeilijk’, zegt een ander waarbij ik ietwat smekend aangekeken word. ‘Geeft niks’, zeg ik, ‘laat je gevoel binnen en de woorden komen vanzelf’, waarna de student zich omdraait en haar weg gaat.
Zo’n dertig minuten later zitten we in de kring en luisteren naar elkaars gedichten. Weg is de twijfel en de teksten worden zonder schroom voorgelezen, waarbij we allen onder de indruk zijn van elkaars werk. Het zijn mooie momenten waarbij ik ervan overtuigd ben dat dit een herinnering voor de studenten zal gaan worden die ze lang zullen vasthouden.
Als we teruglopen komt een student naast me. ‘Gek hè Gert, ik dacht dat ik echt niet kon schrijven, maar het ging eigenlijk vanzelf. Ik denk dat dat komt door wat jij zei. Dat ik naar mijn gevoel moest gaan en dat dan de woorden vanzelf wel komen. En dat gebeurde dus ook.’ Ik kijk haar aan. ‘Mooi hè’ zeg ik, terwijl we langzaam het stille kampterrein aflopen, terug naar de wereld vol geluid.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen?Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.