Nog vier dagen, vijf uren, 54 minuten en 36 seconden te gaan. Nee wacht, nog vier dagen, vijf uren, 53 minuten en 48 seconden te gaan. Oh nee wacht….
Het aftellen is weer begonnen. De Top 2000 Stemweek van NPO Radio 2 is aan de gang en terwijl ik dit schrijf hoor ik op de achtergrond ‘Rinkeldekinkel’ Jeroen van Inkel door mijn radiospeaker schallen. Allemachtig wat kan die man kletsen. Hij ratelt maar door en zolang dit gebeurt klinken er dus geen potentiële Top 2000 liedjes.
Die stem van Van Inkel klinkt overigens als vanouds. Zijn geluid zit voor altijd in mijn geheugen gegrift. Want toen in de jaren 80 op de vrijdagavonden op Hilversum 3 het radioprogramma Curry en Van Inkel tussen zeven en tien uur te horen was, luisterde ik vrijwel altijd. De muziek van de jaren 80 op een dienblad geserveerd door twee vlotte Veronica diskjockeys. Als het programma begon, zat ik eerst wat te luisteren, maar na zo’n tien minuten pakte ik mijn Ryam schoolagenda om te kijken welk huiswerk ik voor de week erop alvast zou kunnen maken. Ik vond het heerlijk! Prachtige muziek op de radio en dan wiskunde maken, geschiedenis lezen en Duitse woordjes leren. De gordijnen van mijn kamertje dicht, de verwarming aan en mijn bureaulamp dat voor een zacht warm licht zorgde. Het was mijn eigen kleine puberparadijsje waar ik ook nu nog, als ik in een melancholische bui ben, naar kan verlangen.
Ik hield me op die avonden aan een strakke planning. Ik wilde beslist om tien uur, als het programma afgelopen was, al het huiswerk af hebben. Want dan maakte ik me op voor de heerlijke afsluiting, de Eexter 16+ jeugdsoos van tien tot twaalf in de nacht.
Maar voor het zover was zat ik om twee minuten over negen klaar met mijn wijsvingers op de knoppen van mijn radio-cassetterecorder. Klaar om die knoppen in te drukken bij de start van Ben Liebrands Minimix, een minuut of tien durende muziekmix van diverse nummers. Mijn stapel TDK60 en TDK90 bandjes groeide daardoor fors en nam indrukwekkende vormen aan. Ruim 50 bandjes prijkten destijds op mijn kamer. Die week luisterde ik nog vaak die nieuwe Minimix af, totdat de volgende zich aandiende op alweer zo’n mooie vrijdagavond. Helaas heeft mijn verzameling van toen de tand des tijds niet doorstaan. Spoorloos zijn ze. Ik weet me zelfs niet meer te herinneren wanneer ik mijn ooit zo dierbare schat weggesodemieterd heb. Ik heb er nu soms nog spijt van dat ik die verzameling niet meer heb, hoewel de Spotify playlisten van Liebrands Minimixen het gemis enigszins goed maken.
Het is in die jaren 80 dat mijn liefde voor muziek ontluikt. Veel van mijn straks gekozen Top 2000 nummers zullen dan ook uit die tijd zijn of een link met die tijd hebben.
Maar ik moet opschieten want ik heb nog maar vier dagen, vijf uren, tien minuten en acht seconden te gaan. De lijkt voldoende, maar ik weet dat het kiezen uit al die fantastische nummers mij wel wat tijd gaat kosten. En bovendien, waar te beginnen?
‘Daniel Loohoes nu met een prachtig mooie dag’, hoor ik Van Inkel opeens zeggen. De fijne stem van Lohues zweeft vervolgens mijn werkkamer binnen. En hoe bijzonder, buiten verandert de grijze kille buitenlucht plotsklaps in een zachtoranje licht, veroorzaakt door een glimpje van de zon die vanuit het oosten even naar me knipoogt. En met nog vier dagen, vijf uren, acht minuten en 44 seconden te gaan weet ik wat mijn eerste keus gaat worden. Nee, het is geen nummer uit die geweldige jaren 80, maar wel dat ene nummer uit 2011 van Lohues’ schitterende album Hout Moet. Inderdaad, het is een prachtig mooie dag.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.