Hoe het ooit ter sprake is gebracht, weet ik niet meer. Maar dat het gezegd is, weet ik zeker. Omdat het treffend is en bij me past. Maar ook omdat ik er trots op ben en er altijd mee vooruit kan. Want heb ik het soms even zwaar of ervaar ik tegenwind in het leven, dan geven de woorden die mijn vader ooit over mij sprak me weer volop energie. ‘Gert, die is bijna altijd goed van zin.’
Maar sinds halverwege deze week ligt het opeens toch iets anders. Grijpt sinds woensdagavond 21.05 uur de kilte en de guurheid me aan. Voel ik me tussen de dagelijkse beslommeringen door ietwat verdoofd en somber. Is mijn glas opeens halfleeg, terwijl dat bijna altijd halfvol is. En moet ik een aantal keren denken aan de woorden van zanger Huub van der Lubbe van De Dijk als hij het lied November zingt. Dat het niet de herfstguurheid is die je klein kan krijgen, maar het besef dat wellicht de goede tijden geweest zijn.
Het is de oostenwind niet, en niet de regen
En niet die hagelbui ook al zit je daar tussen in
Het is niet het bladerafval in de stegen
Het korten van de dagen net zo min
Het is het kalen van de bomen niet – Daar kan je tegen Ook de koude laat je koud in zekere zin Je leert je voeten een keer extra vegen En je verliezen te bezien als licht gewin Maar het is het besef na al die jaren Dat nog die blinde gloed niet is getemd Van het hart dat wild niet te bedaren Steeds luider klopt in zijn steeds ruimer hemd Zo raak je elke herfst somber gestemder Dat maakt november ieder najaar meer november
‘Ik ben benieuwd waar je over gaat schrijven Gert, na de verkiezingsuitslagen van woensdag, want wat moeten we hier nou toch mee, het is toch vreselijk?’, wordt me deze week door een oud-collega gevraagd. ‘Ik weet het niet, ik weet het echt niet’, antwoord ik, ‘want ik wil er wel over schrijven, maar ik wil niet meedoen aan de guurheid en het cynisme dat over Nederland waait.’
En dus zoek ik naar positieve schrijfonderwerpen. Zal ik schrijven over dat mijn vriend Bart na 43 jaar meester te zijn geweest deze week met pensioen is gegaan? Of over het vertelfestival van vrijdag waarbij meer dan 50 pabostudenten in de ochtend improviseren en verhalen schreven en die dan vervolgens in de middag op verschillende scholen vertelden? Of zal ik schrijven over de mooie overwinning van FC Groningen en mijn zwager Bart Jeroen en ik nu echt overtuigd zijn van het feit dat het Groningse lek boven is. Of zal ik schrijven over Kiki van Onze Winkel in Eext die me een bericht stuurde waarin ze vroeg of ik nog wat van mijn boeken wilde brengen omdat er vraag naar was?
Zo razen vele mogelijke thema’s deze dagen door mijn hoofd, maar een echt verhaal ontspruit zich niet en ik voel me voor het eerst wat machteloos als het gaat om het schrijven van een kort verhaal.
Totdat ik zaterdag bij een begrafenis van een kennis een nichtje over haar overleden oom hoor praten en diamanten tranen over haar wangen zie stromen. Want door haar woorden, hoe verdrietig ook, zie ik opeens weer dat mijn glas niet half leeg is. Haar kwetsbare woorden geven zo treffend aan waarom haar oom zo dierbaar voor haar was en door die woorden zie ik opeens weer heel helder wat de essentie is. Dat je lief kan zijn, erbij kan zijn, niet gemeen kan zijn, niet onrechtvaardig bent, geen bitterheid kent, accepterend bent en dat je goedheid kan zijn. Dus schud ik de zuurheid van me af en probeer haar woorden te leven. Het is de enige remedie tegen de huidige gure kilte. En ja, daarmee ben ik, zoals mijn vader ooit zei, weer goed van zin.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.