We zwoegen, we strompelen, we vallen, we proberen op te staan en weer verder te gaan. Maar vooral willen we overtuigen. Niet zozeer onszelf maar vooral de ander. We willen laten horen, zien en voelen dat de ander het meestal niet bij het rechte eind heeft. Dat jij wel het goede ziet en dat jij wel precies weet hoe het zit. En zo komen we, wellicht onbedoeld, meer en meer recht tegenover elkaar te staan.
Hoe anders beleef ik zaterdag 4 november.
In de verte is 't feest, luudsprekers en dörst, allebeiden groot, zo giet dat hier!
Ik ben die dag onderweg naar mijn geboortedorp Eext. In de auto staat de verwarming lekker hoog en de muziek van Lohues’ Zo giet dat hier schalt door de speakers. Niets kan mij wat maken, niemand kan me verstoren in deze trance van stilte en overpeinzing. Teksten, ogenschijnlijk licht en gemakkelijk verteerbaar, maar zodra ik er echt naar luister, dan komen ze binnen. En er echt naar luisteren doe ik pas als ik alleen ben, bijvoorbeeld zoals nu in de auto onderweg naar Drenthe.
Een paar weken daarvoor word ik gebeld. ‘Ja hoi Gert, met Hilje, oet Eext.’ ‘Hoi Hilje, wat leuk’, antwoord ik. ‘Ik heb een vraog aan jou Gert. Wij hebt op zaoterdag 4 november in Eext een grote dorpsquiz en nou wul wij jou vraogen of jij wel in de jury wult zitten.’ Als ik vraag waarom is het antwoord dat ze drie juryleden zoeken die niet in Eext wonen maar wel een binding met het dorp hebben. En nadat mij uitgelegd wordt wat precies mijn rol is, zeg ik: ‘Dat is gooud Hilje, ik zal der wezen, kan ik het ook mooi combineren met een bezeuik aan mien pap en mam.’
Zo loop ik dan die avond rond zeven uur het dorpscafé in. Quizpresentator Gerry schudt me hartelijk de hand en stelt me voor aan mede-juryleden Henk en Lina. Vervolgens worden we aan het werk gezet. Zo beoordelen we diverse haakwerkjes, groepsfoto’s, in elkaar geknutselde jokers en proeven van alle twaalf buurten die meedoen de vers gebakken joskoeken. Als we de punten verdeeld hebben is het wachten op de groepspresentaties die we ook moeten beoordelen. In die wachttijd sta ik op om even de zaal in te lopen. Een zaal die langzaamaan bomvol is geworden met Eexter-ossen, zoals de inwoners van Eext genoemd worden.
Het is gezellig. Ik praat met twee tantes, twee neven, een oud klasgenoot en andere bekenden. Het ‘hé wat doe jij hier nou?’ valt vaak en als ik uitleg wat mijn rol is, krijg ik een glimlach en een opmerking over dat ik hun vooral niet moet vergeten. Alles voor de punten!
Het is een warm onthaal en even is het alsof ik weer in het dorp woon en onderdeel ben van het feest. Kort daarna moet ik weer aan de bak en beoordeel spandoeken, yells en diverse kostuums waarin de deelnemers gekleed zijn. Een bonte stoet trekt voorbij waarna we als juryleden met de bordjes omhoog onze punten laten zien. Zo af en toe gejuich als men blij is met de punten, maar ook geboeh om duidelijk te maken dat men het absoluut niet met de jury eens is. Maar als na afloop de winnaars van de Anderenseweg gehuldigd en hartelijk toegejuicht worden door de volle zaal, lijkt het alsof iedereen gewonnen heeft. Want niet de quiz is hier het belangrijkste maar het vieren van samen zijn en verbinding hebben met elkaar.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.